Brenn

Een onverwachte start
Op de allereerste dag van mijn verlof besloot jij te komen. Veel te vroeg eigenlijk, met slechts 34 weken, maar daar was je dan. Vanaf dat moment stapten we in een rollercoaster van emoties en gebeurtenissen.
In het begin lag Brenn in de couveuse en aan de monitor – een gek en onwerkelijk idee. Na een paar dagen mocht de ‘glazen kist’ gelukkig weg en kreeg hij zijn eigen wiegje. Vanaf dat moment konden we hem aanraken, troosten en rustig bewonderen, terwijl mama zelf ook weer wat hersteld was van de bevalling.
Al snel kregen we echter een nieuwe uitdaging: het enterovirus. Brenn werd er flink ziek van, wat ons enorm deed schrikken. Gelukkig knapte hij snel op en was hij binnen een week weer beter. Toen een week later ook de monitor eraf mocht, was dat opnieuw wennen – vooral voor papa, die de geruststellende lijntjes graag nog even had willen zien. Maar het was wel weer een stap dichter bij huis.
De laatste horde was zelfstandig drinken, en dat ging met pieken en dalen. Zijn allereerste flesje dronk Brenn leeg bij papa, en diezelfde dag ook nog bij mama. Vanaf dat moment ging het ineens in een stroomversnelling. Voor we het wisten zaten we al bij het ontslaggesprek. En die ontslag dag werd extra bijzonder: als kers op de taart hadden we de geplande fotoshoot van Earlybirds. Een prachtige herinnering aan deze intense weken.
We kijken terug op een wirwar aan emoties, maar bovenal op een heel waardevolle tijd. De zorgzaamheid, betrokkenheid, kundigheid en – misschien wel het belangrijkste – de liefde die Brenn tijdens deze 3,5 week heeft gekregen, waren hartverwarmend. Daar zijn we iedereen in het ziekenhuis enorm dankbaar voor.
Liefs,
Mama Iris & Papa Arjan