Milan

Te vroeg, maar dapper & sterk!
Ik ben Kim, mama van Romee (16 maanden) en sinds kort ook van onze te vroeg geboren zoon Milan. Ik zal bij het begin beginnen.

Mijn zwangerschap is heel turbulent verlopen, de eerste 18 weken was de toiletpot mijn beste vriend. Ondanks de medicatie was ik flink beroerd. Om positief te blijven dacht ik dit hoort er nou eenmaal bij en het is voor een goed doel. Rondom de 20 weken kreeg ik last van bekkeninstabiliteit, dit werd zo erg dat ik op een gegeven moment bijna niet meer vooruit kwam in de dagelijkse dingen, op mijn werk niet meer kon functioneren en niet meer fatsoenlijk de zorg voor mijn dochter kon dragen. Samen met mijn werk werd er besloten dat ik ging afbouwen met werken en uiteindelijk tot stoppen. Wat ik nog niet heb verteld is dat ik zelf op de kinderafdeling werk, ik ben neonatologie verpleegkundige. Ik draag dus de zorg voor te vroeg geboren kindjes vanaf 32 weken. De druk op het werk is hoog, en ik wou mijn collega’s die het al zo druk hebben niet opzadelen met nog meer werk. Uiteindelijk liep in ingetaped en met een bekkenband over de afdeling te strompelen. Mijn lichaam hield dit niet vol en ik ben met 22 weken moeten stoppen met werken. Dit vond ik heel lastig. Ik gunde mezelf geen leuke uitjes meer, want ik hield het lichamelijk niet vol en ik zat in de ziektewet.
Naast de bekkeninstabiliteit kreeg ik steeds meer andere kwaaltjes. Ik bleek bij de 20 weken echo een placenta previa totalis te hebben (de placenta ligt dan volledig voor de uitgang), tevens bleek het buikje van onze zoon aan de grote kant en zou ik te veel aan vruchtwater hebben wat samen mogelijk zou duiden op zwangerschapsdiabetes. Verder was mijn ijzer heel laag en had ik antistoffen in mijn bloed, het was onbekend hoe ik hier aan kwam. Door de antistoffen zou ons kindje na de geboorte flink geel kunnen zien.
Ook was hij aan de grote kant, percentiel 90. Bijna te groot voor het aantal zwangerschapsweken.
Door de placenta previa totalis was het in de lijn der verwachting dat ik rondom de 32 weken kans had op bloedverlies, ook dit vond ik heel spannend.
Zoals je ziet een heel lijstje aan zorgen. Hierdoor kon ik niet genieten van mijn zwangerschap waardoor ik me enorm schuldig voelde naar ons kindje. Wat nu als hij dit voelde, dadelijk hebben we geen band dat zou ik verschrikkelijk vinden. Uiteindelijk heb ik extra groei echo’s gehad en bleek dat ik een geplande keizersnede zou krijgen rondom de 37 weken.

Rondom de 30 weken zwangerschap was ik heel onrustig. Dit was 5 dagen voordat alles gebeurde. Ik wilde de laatste dingen van de babyuitzet halen, de geboortekaartjes moesten voor zover af, ik kocht prematuren spenen, de vluchttas stond voor de wasmachine en ik scheerde nog even mijn benen en lakte mijn teennagels voor zover dat dat nog ging. Ik zei tegen mijn vriend, die 37 weken ga ik nooit halen.

Op 27-01, ik was 30+ 4 weken zwanger. Die dag hadden we ‘s avonds een feestje, mijn vriend kreeg me zo ver om mee te gaan. Het was een gezellige avond en eindelijk waren we even een avondje ons zelf zonder papa en mama te zijn met veel zorgen. Onze dochter was lekker uit logeren bij oma en opa.
Eenmaal thuis sliepen we als een blok. ‘s Ochtends stonden we op, we zouden Romee gaan ophalen na het douchen. Ik ging eerst.

28-01-24 09.30u Ik sta in de douche. Door de placenta praevia was ik continu bezig of ik bloedverlies had. Ik keek naar mijn voeten in het douche water, geen bloedverlies. Ik dacht nog wat heerlijk op het gemakje een keer douchen.
Dan ga ik opnieuw met mijn ogen dicht onder de sproeier staan, ik open mijn ogen en zie een roze gloed het putje instromen. Even denk ik, dit is niet echt. Totdat het beeld niet verdwijnt maar erger wordt. Ik zet de douche uit, zoveel water geeft natuurlijk een vertekend beeld. Maar het blijft stromen, steeds meer bloed langs mijn benen en over de gehele vloer van de douche.
Ik gooi de badkamer deur open en begin mijn vriend te roepen. Nadat ik gilde kwam hij omhoog gesneld. Het bloeden werd steeds erger. Zijn eerste woorden waren wat is dit veel bloed! Mijn partner werkt als ambulance verpleegkundige en heeft hierdoor al veel gezien op werk gebied. Ik zei tegen hem pak mijn telefoon op de wastafel en bel de verloskamers in het ziekenhuis. Eenmaal de verloskundige aan de telefoon zei ik: niet schrikken. Ik ben je collega Kim. Ik heb een placenta previa totalis en ik heb bloedverlies.
Mijn collega zei draai wat handdoeken om je heen en kom deze kant op. Maar op dat moment vielen er enorme stolsels uit me en leek het net een ketchup fles die werd leeg geknepen.. ik wist niet wat ik zag. Ik kon alleen maar uitbrengen ik kan hier niet weg. Waarop werd besloten om 112 te bellen. Mijn partner voelde de paniek, normaal heeft hij spullen op zak om iemand te helpen in een situatie zoals deze en nu kon hij niets. Het was wachten totdat de ambulance zou arriveren. Om hem af te leiden zei ik geef me het douche krukje, want ik voelde me niet lekker worden. kleed je zelf aan en pak eventueel wat spullen die we nodig kunnen hebben.
Ik trok bleek weg en voelde alles duizelen. In de verte hoorde ik de sirenes onze kant op komen, niet te beseffen dat dit voor ons was. Voor ik het wist waren er 2 ambulances ter plaatsen en probeerden ze me te stabiliseren. Mijn enige taak was: ik ben 30 + 5 wkn zwanger, heb een placenta praevia totalis, het benoemen van het bloedverlies en dat ik bloedgroep A positief heb met antistoffen CW! Ik voel de baby niet meer! Angst en paniek voelde ik, maar van binnen kwam een gevoel van dit komt goed wij kunnen dit! Ondertussen voelde ik me zelf steeds wegzakken.
Ik kon mijn partner horen en probeerde hem gerust te stellen, ik ben er nog. Nadat de ambulance er was (de collega’s van mijn vriend) werden er infusen geprikt en antistolling gegeven. De verpleegkundige zei tegen me, Kim als je moet huilen dan laat het gaan. Ik had geen emotie en voelde me volledig afgevlakt, mijn lichaam zat in de overlevingsstand. Ik werd door het ambulancepersoneel op de brancard geholpen en zou via het raam aan de voorzijde van het huis, Romee haar nieuwe grote meisjes kamer naar buiten worden getakeld. Daar hing ik dan.. we gingen hoger en hoger blijkbaar moest de boom in de voortuin ontweken worden. Ik zag alleen nog maar blauwe lucht, de zon viel even op mijn gezicht en ik dacht: ja daar ga je dan moeder Theresa, de hemel in! Eenmaal op de grond stonden er allemaal brandweermannen. Mijn schoonmoeder stond er tussen en knuffelde me. Eindelijk kwamen de tranen. Hierna versnelde onze rit naar het ziekenhuis. We wonen er praktisch gezien in de straat. Wat duurde die paar meter lang. Mijn vriend zat voorin in de ambulance, zijn vaste plekje.

Eenmaal in het ziekenhuis stonden ze al op ons te wachten, we werden naar de verloskamers gebracht. Ik kon alleen maar uitbrengen ik voel hem niet meer. De gynaecoloog greep mijn hand vast en zei tegen me we gaan zijn hartje checken en daar klonk het geluid van.. ja.. van jou! Ik hoorde dat je bij me was en dat we dit samen gingen doen. De gynaecoloog zei het word een spoedsectio we gaan hem halen. Waarop ik zei: neeee!! Dat is veel te vroeg dat kan niet!
Het bloedde was te veel en het stopte niet, het was geen keus. Voor ik het wist lag ik op de OK. Mijn vriend was bij me. Terwijl ze de ruggenprik aan het zetten waren zei hij tegen me: Kim de naam he.. daar zijn we het toch over eens? De laatst genoemde?

Afgelopen week hadden we onze 4D echo gehad. We hadden eerst Tijmen als naam maar we vonden deze naam niet meer passen nadat we zijn prachtige snoet hadden gezien. En hadden gelijk een nieuwe naam alsof het zo moest zijn. Terwijl ze bezig waren op de OK riep ik stop stop! Ik voel het, ik voel alles! Wat bleek.. ik lag al lang open, maar ze trokken aan alle kanten om hem eruit te krijgen dat was wat ik voelde. Voor ik het wist was je daar: met 30 + 5wkn om 10.19u, 1880gr en 41.5cm Milan!
Je werd gelijk naar de opvang tafel gebracht waar 2kinderartsen je stonden op te wachten en 1 neonatologie/kinderverpleegkundige. Ik hoorde je huilen .. oké goede start, je apgar was goed ik hoorde 8! Ik zag je in een zakje liggen, de neopuf op je snoet. Maar je deed het zelf. De kinderartsen vertelden ondertussen wat ze deden en hoe het met je ging. Papa kwam langs je zijde staan. Mijn twee mannen. Terwijl papa met jou en de kinderartsen naar de couveuse vertrok bleef ik achter op de OK.
Ik werd gehecht. Ondertussen liep een zak bloed om me weer aan te vullen. Nu was ik alleen, zonder mijn gezin. Hoe zou het gaan? Ik moet sterk zijn, we kunnen dit. De tranen liepen over mijn wangen. Ik voelde me leeg, letterlijk leeg. Er werd gezegd kan iemand zich over de moeder ontfermen.. toch voelde ik me alleen op die OK met al die mensen. Hierna werd ik naar de IC gebracht. Daar lag ik weer op een kamer niet wetende hoe het met Milan ging.. en daar kwam de Nicu. Ik mocht nog snel een keer met je knuffelen. Ik zei dat ik van je hield en zo trots op je was, mijn mannetje. Mijn Milan. En daar ging je op naar Maastricht met je papa aan je zijde.
Jullie waren al even daar. We facetimeden terwijl je lekker lag te buidelen met je papa. Wat vond ik dat fijn om te zien.
Terwijl ik op de IC lag had ik het gevoel dat geopereerd was ipv dat ik bevallen was, alles was zo snel gegaan dat ik het nauwelijks kon bevatten.
Ik kreeg medicijnen om de pijn onder controle te brengen en er werd opnieuw hb geprikt. Als dit stabiel was dan mocht ik ook naar Maastricht naar jullie. Je vader had al contact gehad dat hetzelfde ambulance personeel me naar Maastricht zou brengen. Wat was het fijn om veel vertrouwde gezichten te zien. Vol positieve goede moed ging ik naar Maastricht waar jullie op me wachten.
De rit verliep soepel en het was fijn om alles na te bespreken met de collega’s van je vader. Mede door de pijnmedicatie had ik praatjes voor 10!

Eenmaal in Maastricht werd ik naar afdeling D2 gebracht kamer 58. Daar waren papa en Noëlle (mijn beste vriendin en jouw peettante). Zij heeft papa naar Maastricht gereden en jullie ondersteunt toen ik dat zelf niet kon. Ik ben haar zo dankbaar. Wat een kanjer van een peettante heb je nu al! Hierna werd ik opgefrist en naar jou gebracht daar waren we dan eindelijk weer samen. Je mocht bij mij knuffelen, het was zo fijn om je te zien. Wat ben je prachtig en volmaakt. Alles aan je is perfect. Eenmaal geïnstalleerd belden we je grote zus. Ze was zo blij om papa en mama te zien. Toen ze jou zag zei ze: oahhhh mama pop! Ik heb weken met haar geoefend met de popjes, luiers verschonen, flesjes geven. En op haar manier begreep ze het. Ik was trots, trots op mijn knappe vriend, waar ik nog altijd knetter gek op was en dat gevoel 1000x sterker was geworden, trots op mijn dochter die het zo goed deed bij opa en oma en trots op jou mijn kleine sterke en dappere mannetje.
Uiteindelijk bleek dat je steeds meer zuurstof behoefte had. Je lag vanaf de spoedkeizersnede aan de cpap, echter nu met 45% zuurstof. Er werd een longfoto gemaakt en erna surfactant (longrijping) toegediend. Hierop reageerde je gelijk goed en kon de zuurstof afgebouwd worden naar 27%. Ik kreeg hulp met kolven, ik was zo trots op mijn 5ml. Niet gedacht dat er iets zou komen na de spoedkeizersnede.
Hierna heb ik met je geknuffeld en was papa bij ons. Terwijl je bij me werd gelegd greep je me vast. En ik jou. Je had mijn pyjama vast en erna mijn vinger. We waren weer samen en wat had ik jou gemist!! Zo hebben we lang samen gelegen en je opa’s, oma’s en peetoom gebeld.
Uiteindelijk waren we doodop. Ik moest je opnieuw achterlaten.. net zoals de gehele dag wat vond ik dat zwaar. Tranen bleven stromen. Ze beloofden me te bellen wanneer er iets veranderde en helaas zo geschiedde..

Ik kwam niet in slaap.. korte hazenslaapjes en dan schrok ik wakker. Om 3.00u stond de kinderarts aan ons bed. Je had weer meer zuurstof behoefte tot 40%. Er werd opnieuw een longfoto gemaakt, je bleek een klaplong te hebben. Dit kwam doordat je longetjes nog heel stug waren en niet voorbereid op dit alles, door de hoge drukken was de long geklapt. Om dit te behandelen kreeg je een longdrain en om je geen pijn te laten lijden werd je aan de beademing gelegd en onder sedatie gebracht. We mochten niet bij je.. de dokters zouden terug komen wanneer alles gelukt was. We moesten wachten en wachten. Ik kon niet slapen maar schreef dit dagboekje. Mijn gedachten continu bij jou, wij kunnen dit samen als gezin. We houden van je kleine bikkel.
Nadat de artsen klaar waren mochten we bij je. Daar lag je dan in een glazen huisje tussen alle slangetjes en kabels. Maar ondanks dat zag ik alleen maar mijn kleine mannetje. Wat ben je dapper en sterk! Helaas volgde daarop weer een klaplong aan dezelfde long. Je kreeg nog een longdrain en werd aan de HFO tril beademing gelegd. Wat maakten we ons zorgen. Op dat moment wisten we even niet meer welke kant dit op zou gaan. Ik merkte dat het op dit punt een nadeel was om zelf neonatologie verpleegkundige te zijn, ik wist te veel waardoor ik me nog meer zorgen maakte. Door de longdrains had je veel pijn en mochten we niet buidelen. We waren elke dag daar, kijkend door dat glazenraampje. Met mijn hand even bij je voetjes. Hopend dat je zou weten dat we er waren, je doet dit niet alleen!

Na 3 dagen ziekenhuis en nog een zak bloed was ik zelf redelijk opgeknapt. Ik was zelf namelijk ook zo’n 2liter bloed verloren. Ik mocht met ontslag. We zouden verhuizen naar het Ronald MCDonald huis. Dit was een stuk verder bij jou vandaan. Maar ondanks dat waren we continu bij jou. Wat was het lastig, jij op de NICU, jouw grote zus bij opa en oma. Papa en mama hadden het daar heel moeilijk mee. Ons gezin was continu incompleet. Ondanks dat waren we een hecht en sterk team.
Naar mate de dagen verstreken deed je het steeds beter. De longdrains mochten op slot, erna zelfs verwijderd worden, en van de HFO beademing naar gewone beademing, van cpap naar optiflow en uiteindelijk stop!!
Van dat kindje is het glazen huisje met alleen maar kabels werd je steeds meer een gewone baby. Je mocht zelfs in een warmte bedje ipv in een couveuse. Dag glazen huisje!
Nadat je 32 weken was mochten we terug naar het SJG in Weert. Opnieuw in de ambulance met de collega’s van je vader. In Weert hadden we een warm ontvangst. Wat was alles mooi versierd! Ik was zo blij om mijn collega’s weer te zien. Ze kwamen je allemaal even bewonderen. Op dit moment ben je over de 2 kg, 34 weekjes oud. Je ligt nog aan de monitor en krijgt grotendeels je voeding via de sonde.
Je begint steeds wat meer te drinken en wat zijn wij trots op je! We hebben samen nog een lange weg te gaan maar dat lukt ons wel. Mama gaat er voor zorgen dat ze geestelijk en lichamelijk weer fit is voordat je naar je huis komt. Thuis wacht een liefdevol gezin op je. Lieve Milan je was te vroeg maar dapper en sterk!