Mila

Door de Ouders:
Deze zwangerschap kwam als een cadeautje toen wij er eigenlijk al niet meer over durfden te dromen. Dit was namelijk het laatste eitje van mijn laatste poging via ICSI. Alle andere pogingen waren op een miskraam of op niks uitgelopen. En vanwege mijn leeftijd waren mijn eitjes schaars en mocht ik na deze poging ook niet meer verder.

Toen bleek ik zwanger, we konden het niet geloven maar het was gelukt.

Omdat ik zelf wel wat medische dingen heb, had ik veel controles bij verschillende instanties en kwam ik veel in het ziekenhuis. We werden goed in de gaten gehouden. Ook mocht ik vaak op echo wat fijne momenten voor mij en mijn vriend waren. Daar werd wel geconstateerd dat ons meisje te klein was en ze liep twee weken achter volgens de duur van de zwangerschap.

De 6 weken voor mijn uitgerekende datum brak aan dus ging ik met verlof. Dat weekend voelde ik haar minder bewegen dus gingen we een CTG laten maken. Deze was goed en dus mochten we weer naar huis. De volgende dag moesten we eigenlijk weer heen maar ik voelde haar weer goed en dus lieten we deze afspraak schieten.
Maar die ochtend had ik ineens bloedverlies en dus gingen we opnieuw naar het ziekenhuis. Weer aan de monitor en daarna weer richting huis. Niks geks. Dinsdag op controle bij de gynaecoloog was mijn bloedruk te hoog en dus weer naar de afdeling voor weer een CTG. Ook kreeg ik medicatie om mijn bloeddruk omlaag te brengen. Ik had gelukkig geen eiwit in de urine. Wel moest ik een nachtje blijven, maar we mochten de volgende dag weer naar huis. Die zaterdag met mijn vriend nog een boodschap gedaan. En ik dacht bij thuiskomst ik ga ff op de bank, doe zo de was. Dacht wat harde buiken te hebben en last van mijn darmen. Kon mijn draai niet vinden op de bank en ben toch maar even op bed gaan liggen. Mijn vriend zou binnen het uur weg gaan naar een concert van Bruce Springsteen. Ik belde mijn moeder of die bij mij wilde zijn. Mijn moeder kwam en die zei; “moeten we niet even naar het ziekenhuis bellen om te vagen of dit oké is”?  Ik zei nog nee, want Paul moet zo weg en ik red het wel. Mijn moeder ging toch bellen en we mochten weer naar het ziekenhuis. Dat werd dus geen concert voor Paul. In de auto naar het ziekenhuis ging het nog wel redelijk. Bij het ziekenhuis in een rolstoel richting de afdeling. Ik ging van de rolstoel op het bed en toen braken mijn vliezen. Ik werd toen heel snel naar de verloskamer gebracht, waar de verloskundige ging kijken en voelde dat ik al tien cm omsluiting had en mee mocht persen. Met drie persweeën was onze kleine Mila Kate geboren. Met 34+2 weken was ons kleine wondertje daar. Nadat ik op de OK was geweest doordat de placenta niet los wilde komen, mocht ik naar mijn mooie perfecte kleine meisje toe van 1722 gram. Dit kleine hoopje geluk doet het super goed en na twee weken op de neonatologieafdeling waar Mila elke dag stapjes maakte, mochten we naar huis. Op het moment dat we naar huis mochten hebben we Mila nogmaals gewogen en toen woog ze al 1994 gram. Nu thuis doet ze het ook super.

Met vriendelijke groet,
Paul en Marlenke Groenendijk

Door de Fotograaf:
Begin Juni was ik op weg naar de kleine Mila die in het ziekenhuis van Hoorn lag.
Daar ontmoette ik ook haar ouders Marlenke en Paul. Rustig begonnen ze de dag aan hun ontbijtje en lag Mila nog heerlijk te slapen. Altijd zo fijn als ik van zo’n slaapmomentje al de eerste foto’s kan maken. Heerlijk!
Even later kwam de verpleegkundige om te helpen met wegen en wassen en kreeg ze schone kleertjes aan.

Daarna was het hoog tijd voor haar flesje en die dronk ze helemaal zelfstandig leeg.

Ze had nog wel haar sonde in, maar deze was dit keer niet nodig! Wat ontzettend knap!!
We hebben heerlijke momenten vastgelegd van papa en mama en natuurlijk lekker met z’n drieën.
Kort na de fotosessie hoorde ik dat ze naar huis mochten. Dat kon ook niet anders met zo’n sterk meisje!! Superfijn!

Lieve Paul en Marlenke, Lekker genieten nu jullie thuis zijn. Dankjewel dat ik op de valreep bij jullie mocht komen om toch nog deze (en meer) foto’s te maken. Geniet van alles en wie weet zien we elkaar nog eens in de toekomst. Lijkt me leuk!

Liefs, Marinda