Mia & Evie

Mia en Evie.

Omdat het met zn tweetjes gezelliger is.

Mijn kleine meisjes, wat zijn jullie knap. Zo vroeg geboren en wat hebben we al meegemaakt. Toen ik glaskralen aan het branden was in het schuurtje braken m’n vliezen. Dat was schrikken en vlug naar het ziekenhuis. Het was nog te vroeg, nog maar 29,4 weken!!Blijf toch lekker bij mij in mn buik kleine meisjes!!! Na wat naaldjes weeenremmers en longrijping zijn we met ambulance naar Gent vervoerd. Hier kregen we na 48 uur nog meer longrijping. Daar zat ik dan uit te kijken over de lege parkeerplaats midden in de nacht.

Maar jullie woonden nog steeds veilig in mn buik. Elke dag werd er eentje meer en uiteindelijk werden dat wel 3 en een halve week. Jullie lieve papa en opa en oma die altijd maar op en neer reden om me gezelschap te houden. We laten alle bloedtestjes, katheters, monitoren en infuusjes achter in Gent en mogen een stapje dichterbij huis gaan wonen. Het ziekenhuis in Terneuzen. Nog meer testjes hier in het ziekenhuis. Maar ohnee nu heb ik zwangerschapsvergiftiging…..! Helemaal opgezwollen van de oedeem en hoge bloeddruk. Toen een vreselijk katheter van 24 uur lang wat zoveel pijn deed, blaaskrampen we willen er niet meer aan denken. Het was nodig om de eiwitten te registreren voor mijn nierfuncties. De doktoren spraken over inleiden. Vandaag nog? Of nog een dagje wachten? Of paar dagen wachten, zoveel mogelijk rekken voor de babytjes maar ook kijkende naar het welzijn van de mamma. Wat moeilijk!! Misschien nog even wachten maar dan moet ik wel weer 24 uur lang een katheter. Paniek!! Nee dat gaan we niet doen, niet weer zo’n pijn dacht ik! Diezelfde dag op 12 november 2015 hoefden de doktoren niks meer te beslissen. Evie en Mia zouden het zelf wel even bepalen wanneer ze geboren zouden worden. Ik kreeg die dag last van m’n ‘darmen’…..eerst m’n blaas.. nu mijn darmen, vooruit dan maar! Maar anderhalf uur later werd deze pijn toch ietsje heviger. Verpleegster erbij en verloskundige erbij. Even kijken…. 10 cm ontsluiting zei de verloskundige!!!! Toen snel naar de bevallingssuite en daar kleine Mia ben jij na een half uurtje met vacuumpompje geboren. Jij kleine Evie volgde je zus ook na een half uurtje. Wat een razendsnelle bevalling!! Mia 2050 gram en Evie 1885 gram.

Gelukkig ging het met jullie goed maar moesten jullie de couveuse in. De placenta zat nog vast en moest operatief verwijderd worden. Toen heb ik nog een fluxus gehad en 2 liter bloed verloren voordat ik jullie weer kon zien. Die nacht was dat pas na wat medicijnen en zakjes bloed toen ik door de lieve verpleegster met bed en al naar jullie kamertje werd gereden!! Daar lagen jullie dan, zoveel draadjes maar jullie konden al zelf ademen. Evie met je navelinfuusje en Mia met gewoon infuusje. Allebei een sonde in jullie neusje. En een hoop draadjes voor de monitor. Papa en mama waren zo trots op jullie. Diezelfde nacht nog mochten papa en mama jullie voor het eerst vasthouden. Zo klein!!! Evie, jij hebt nog 48 uur onder de lamp gelegen omdat je een beetje geel zag. Jouw navelinfuusje heeft er wel 10 dagen in gezeten. Mia jij hebt een aantal dagen nieuwe infuusjes gekregen omdat die maar zo kort kunnen blijven zitten.  Maar groeien dat jullie deden, zo knap!! De melk van mama heeft wonderen gedaan!! Voordat we het wisten lagen jullie in een gewoon wiegje en dronken jullie al jullie flesjes mamamelk goed op. Maar die monitor bleef nog…. en bleef…. omdat jullie zo klein waren was het zo moeilijk nog alles tegelijk te doen he? Kijken, ruiken, ademhalen, hartje kloppen, voelen, temperatuur regelen, drinken!! Zoveel dingetjes moesten jullie ineens al kunnen terwijl jullie eigenlijk nog bij mij in de buik hadden moeten zitten. Dus af en toe kregen jullie een brady cardi oftewel een plotselinge hartdaling. Gelukkig herstelden jullie altijd zelf. Vechtertjes, zo klein!

Na 6 weken in het ziekenhuis in Terneuzen kwam dan eindelijk het emotionele eind.. jullie mochten naar huis!! Dag ziekenhuis met de lieve verpleegstertjes zei mama na 9 en halve week er gewoond te hebben. Het begin van een nieuwe start in ons knusse huisje. Bedankt lieve verpleegsters en doktoren en iedereen die er voor ons was in Gent en Terneuzen.

Bedankt lieve Edith voor jouw waardevolle reportage, echt geweldig!! Bedankt Stichting Earlybirds!!

Door jullie is het altijd nog gezelliger met zn tweetjes…….Mia en Evie.

xxx Steve en Valerie

************

De fotograaf:

Vandaag ben ik op reportage geweest in het ziekenhuis in Terneuzen. En een hele bijzondere reportage. Ik mocht de tweeling Evie en Mia fotograferen.

Ze zijn geboren met 33 weken in het ziekenhuis in Terneuzen. Ik maakte kennis met de moeder van de tweeling. Een spontane mooie vrouw en vol met verhalen over haar meisjes die zo vroeg ter wereld kwamen. Ze liet zelfs haar boterhammetje voor mij staan omdat ze het allemaal wilde vertellen. En ik kan wel zeggen dat ouders die dit meemaken echt op een achtbaan zitten van gemengde gevoelens. Het is nogal wat wat ze meemaken en je moet het allemaal maar verwerken.

Op de dag van de reportage lag er nog 1 baby aan de bewaking voor plotselinge hartdalingen. Zo lang dat blijft mogen ze natuurlijk niet naar huis.

Ik heb tijdens het kletsen een beetje om hun heen gefotografeerd en natuurlijk de twee meisjes bij elkaar. Prachtig om te zien hoe sterk ze zijn.

Valerie en Steve, ik hoop dat alles goed gaat met jullie en de meisjes en hoop dat jullie nu lekker kunnen gaan genieten. Het is jullie heel erg gegund.

Liefs Edith