Matthijs

Matthijs

Het is nieuwjaarsdag als er een oproep komt in onze Earlybirds appgroep. Dat gebeurt niet vaak en het betekent meestal dat er een fotograaf ziek is of dat er, liefst zo snel mogelijk, contact met ouders gemaakt moet worden. Het betreft een oproep voor het UMCG, waar een baby’tje geboren is met op dat moment nog ernstige hartproblemen en veel onzekerheid wat de oorzaak hiervan is. Daar zit je dan met je kop thee, net het nieuwe jaar begonnen en mijn eerste gedachte was dan ook meteen, wat een zorgen en een onzekerheid voor deze ouders, ik stap in de auto en ga direct foto’s maken.

Dit kan natuurlijk niet, want er moet eerst contact met de ouders komen en artsen moeten hun goedkeuring geven, maar je moeder instinct wil dat het liefst wel meteen doen. Dus ik heb dan ook meteen geappt dat ik deze week 2 dagen heb waarop ik wel tijd heb. Na app contact en een belletje met de moeder gehad te hebben, rijd ik donderdag 5 januari naar Groningen.

Tikkeltje nerveus parkeer ik de auto in de garage van het UMCG, en stuur een apje naar de vader dat ik er ben en of hij me wil halen en dat ik voor de AH sta te wachten. Hij antwoordt, dat is goed, daar sta ik ook. Dus ik kijk op van mijn mobiel, kijk naar links en zie daar een jonge vent opkijken van zijn mobiel en naar rechts kijken. We kijken elkaar aan en weten meteen: jou moet ik hebben.

Sebastiaan (zo heet hij) en ik lopen even naar buiten om zijn kinderen op te vangen. Zij mogen vandaag voor het eerst Matthijs ontmoeten. Als Björn en Lynn er zijn, lopen we samen naar Heleen en Matthijs toe. Ondertussen vertelt Sebastiaan mij dat er al veel onderzoeken gedaan zijn en dat er nog gewacht word op sommige uitslagen, maar dat tot nog toe er nog geen oorzaak is voor Matthijs zijn hartproblemen. Matthijs ligt aan de beademing en krijgt medicijnen die zijn kleine hartje ondersteunen, dat het zo min mogelijk zelf hoeft te werken.

Als ik bij Heleen en Matthijs aankom, tref ik een moeder aan die liefdevol haar kind streelt met een brede glimlach op haar gezicht. In het warmte bedje ligt een prachtig mannetje, maar door de zware bevalling heeft hij twee blauwe oogjes. Een kleine bokser zeg ik en die opmerking is blijkbaar vaker gemaakt.

Nadat we kennis gemaakt hebben mogen ook Bjorn en Lynn hun broertje ontmoeten en Sebastiaan haalt ze op. Ondertussen ben ik begonnen om foto’s te maken. De twee zijn danig onder de indruk van hun broertje. En uiteraard vol vragen waar wat voor hoe is en hoe hij aan zijn blauwe oogjes komt. Als ze hun meegebrachte kadootjes hebben gegeven, gaan ze even terug naar de tv kamer. Ondertussen maakt Heleen zich klaar om zo heerlijk te buidelen met haar kleine ventje. Als Heleen en Matthijs zijn geïnstalleerd komt Sebastiaan weer terug met Björn en Lynn. We schieten nog wat foto’s van hun allen en is Heleen zich ervan bewust om buidelend op een zonnestoel, nou niet de meest charmante houding voor een vrouw is om op de foto te gaan. Gelukkig heeft ze Sebastiaan, die zo vriendelijk is om haar zogenaamde onderkin (wat enorm mee viel Heleen) te masseren en te camoufleren. We hebben er heerlijk om gelachen, wat ook fijn is dat er ondanks de zorgen die je hebt om je kind ook even heerlijk kunt lachen en genieten.

Als ik klaar ben met foto’s maken, en ja wanneer ben je klaar want je blijft foto’s maken met zo’n heerlijk mannetje, ga ik met Sebastiaan, Björn en Lynn naar beneden waar we nog gezellig een kop koffie doen en Lynn mij de oren van mijn hoofd kletst. Ik rijd terug met een glimlach, wat een leuk stel mensen en wat een dapper mannetje.

Kleine bokser, ik wens je alle kracht toe om je hier door heen te boksen en ik hoop dat er snel een eind komt aan deze onzekerheid.
Sebastiaan en Heleen, veel sterkte de komende tijd nog en ik hoop dat jullie nog heel lang mogen genieten met zijn allen.

Jacqueline Mooren.