Luuk

Van de ouders:

Op wat gebruikelijke zwangerschapskwaaltjes na verliep de zwangerschap best goed. We hadden een goede 20 weken echo en de groeiecho bij 28 weken was ook goed en de gynaecoloog was tevreden. Over 4 weken terug voor weer een groeiecho.
Bij 34 weken boog de groeicurve wat af, maar er was nog geen reden tot zorgen. Over 2 weken weer een echo. Wel begon mijn bloeddruk iets te stijgen. Om deze reden moest ik iedere paar dagen naar de verloskamers voor een bloeddrukmeting en CTG meting van de kleine man. Ook was het verstandig om halve dagen te gaan werken.
Bij de volgende controles bleef mijn bloeddruk te hoog en werd er gestart met medicatie om deze onder controle te krijgen. Verder begon ik ook steeds meer vocht vast te houden, maar aan de hand van bloed en urinetest waren er nog geen aanwijzingen voor een zwangerschapsvergiftiging. Ik bleef wel onder strenge controle.
Toen de 34 weken echo, deze boog nog verder af en de kleine man liep ongeveer 3 weken achter in de groei. Dit was voor de arts een reden (volgens protocol) om ons door te sturen naar het MUMC+ in Maastricht voor een uitgebreide groeiecho. We konden de volgende dag al in Maastricht terecht. Hier kregen we te horen dat de groei inderdaad achterliep en dat we 2 keer per week op controle moeten blijven komen voor een CTG en dat het belangrijk was om de bewegingen van de kleine man in de gaten te houden. de Flow van de navelstreng was goed en dat moest ook 1 keer in de week gecontroleerd worden en zo hoopten de dokters de bevalling te kunnen rekken tot 37 weken zwangerschap.
De controles mochten gelukkig in het SJG Weert plaats blijven vinden.
Inmiddels is de medicatie tegen de hoge bloeddruk al een paar keer opgehoogd en de bloeddruk blijft op het randje van hoog.
6 dagen na ons bezoek in MUMC+ te Maastricht weer naar het ziekenhuis voor een flowmeting van de navelstreng en CTG + bloeddrukmeting. Ook werd er deze keer weer urine en bloed onderzocht.
Helaas kregen we te horen dat de eiwitten in de urine flink waren gestegen. Helaas zwangerschapsvergiftiging en dus reden tot opname. Er werd meteen goede uitleg gegeven dat ik in het ziekenhuis moest blijven tot de kleine man geboren is dus dit kon maximaal 2.5 weken zijn. (tot de 37 weken, want dan werd er zowiezo ingeleid mits de vergiftiging niet verergert en de groeicurve niet verder afbuigt, want dan moet er eerder iets gebeuren) we zijn op de dag van de opname 34 weken 5 dagen zwanger en het is woensdag 22/3.
Mijn klachten blijven aanhouden. Vrijdag 24/3 was mijn bloeddruk weer gestegen dus er weer medicatie erbij. Het weekend verergerde  mijn klachten. Hoofdpijn , veel slapen, nog meer vocht vasthouden. Echter dit kon een bijwerking zijn van het nieuwe medicijn, daarom werd er een switch gemaakt van medicatie. Ook begon ik de kleine man wat minder te voelen .In eerste instantie lijkt het ietsje beter te gaan, maar dan in de nacht van 26 op 27 maart wordt ik wakker van immense hoofdpijn, misselijkheid en bandenpijn in de bovenbuik. Mijn bloeddruk was weer gestegen en de waardes in het bloed waren verslechterd.
Na overleg van de gynaecologen wordt er besloten aan de hand van mijn lijf dat zieker wordt en de verminderde bewegingen van de kleine man wordt er besloten dat ik diezelfde middag nog wordt ingeleid middels ballon.
Ik heb toen meteen mijn partner Erik gebeld en hij is naar het ziekenhuis gekomen. We kregen goede uitleg en de ballon werd geplaatst.
‘S avonds begon ik flinke krampen te krijgen en bleek dat ik 3 cm ontsluiting had, maar de baarmoederhals was nog niet geslonken.
Dus slapen en de nacht en volgende ochtend afwachten.

27/3:
De situatie was in de ochtend onveranderd ten opzichte van de vorige avond, dus de vliezen konden nog niet gebroken worden en ik kreeg om de baarmoederhals een handje te helpen. Deze medicijnen konden ze die dag nog 3 keer herhalen en verder zou er die dag niets gedaan worden dan afwachten. Geëmotioneerd heb ik mijn partner Erik weer gebeld en hij zou rond 10.00 uur in de ochtend naar het ziekenhuis komen, dus nog maar even in de douche nadat ik rond 9.00  uur de eerste hormoontabletten heb gekregen. In de douche begin ik flinke krampen te krijgen, ik denk: ‘Mooi, dan doen de medicijnen in ieder geval iets.’
Eenmaal uit de douche kwam Erik de kamer binnen lopen. Het wachten is begonnen. Mijn krampen nemen steeds verder toe en worden steeds regelmatiger. Zouden het weeën zijn?
Om 11.00 toch maar de verpleging gebeld. Ik werd aangesloten aan het CTG. Er werden geen weeën geregistreerd, maar ik straalde uit dat ik wel degelijk weeën had. Ik moest ze echt wegpuffen en het kwam vrij regelmatig. Eerst om de 5 minuten, toen om de 3 minuten.
Bij controle was de baarmoederhals volledig geslonken, dus op naar de verloskamer; de bevalling is begonnen.
Het is inmiddels 12.30 uur. Erik gaat tegen 13.00 uur (met mijn toestemming) nog even naar huis om naar de oudste zoon te gaan en even wat te eten, want ja het zal nog wel een poos duren en ik ga nog wel een keer in de douche. Helpt misschien die rugweeën.
Eenmaal in de douche volgden de weeën zich alsmaar sneller op, dus er weer uit en een houding zien te vinden om ze op te vangen. Ik hou het niet meer vol, dus gebeld voor pijnstilling. 13.15 uur: Er wordt een anesthesioloog gebeld om een ruggenprik (epiduraal) te komen zetten. Ook heb ik Erik gebeld dat hij toch echt terug moet komen. Erik komt vrijwel meteen met de anesthesioloog de kamer binnen.
Om 13.45 zit de ruggenprik en de pijn wordt langzaam minder. Yess even adempauze.
Al snel begin ik persweeën te krijgen en om 14.45 breken spontaan mijn vliezen. Nu gaat het ineens in een sneltreinvaart.
Om 15.13 wordt onze zoon Luuk geboren:) Hij weegt 1765 gram en is 40.5 cm lang.
Hij maakt een goede start en gaat met papa Erik en de kinderarts mee naar de couveuse afdeling. Hier zal hij een paar weekjes moeten verblijven om groter en sterker te worden, voordat hij met papa, mama en grote broer mee naar huis kan.
Inmiddels is Luuk 3 weken oud. Hij ligt nog steeds in het ziekenhuis en het gaat heel goed. Hij is inmiddels al gegroeid tot 42 cm en 2250 gram. Het einde in het ziekenhuis begint in zicht te komen 🙂 🙂

Lieve groeten Erik, Sammy Roan en Luuk

Van de fotograaf:

Op een donderdagochtend mocht ik op bezoek bij Luuk in het St Jans Gasthuis in Weert. Luuk lag heerlijk te slapen toen ik aankwam. Nadat papa hem voorzichtig wakker gemaakt had, mocht hij lekker in badje. Lekker genieten van het warme water. Tijdens het badje kregen papa en mama het goede nieuws dat Luuk niet langer aan de monitor hoefde en de kabeltjes niet meer opgeplakt hoefden te worden. Weer een mooie mijlpaal gehaald! Na het badje lag een schattig nieuw pakje om hem te wachten en kon hij nog even spelen met zijn nieuwe birdje om daarna weer lekker in slaap te vallen.

Lieve Luuk, je hebt al heel veel mooie stapjes gezet. Inmiddels ben je lekker thuis bij papa, mama en je grote broer. Ik wens jullie heel veel liefde samen