Lizzy

Dolgelukkig waren we toen we samen de streepjes op zwangerschapstest zagen staan. Maar ook onwennig want er groeit iets in je lichaam waar je heel goed voor wil zorgen ook in je lichaam. Mijn zwangerschap verliep eigenlijk heel vlekkeloos geen last van nare kwaaltjes. Dus maak je plannen in je hoofd met hoe je het graag zou willen zien in je verdere zwangerschap.

Maar dan met 30.6 weken maandag 12 sept deze ochtend nergens last van. Zelfs die dag een afspraak voor een controle bij de verloskundige en alles ziet er goed uit. Dus naar huis, nog druk in en om het huis. Einde middag al wel last van een harde buik maar dacht door het warme weer dus gaf er eigenlijk geen gehoor aan. In de avond nog een stukje gefietst en zakte de pijn iets weg. In de avond lekker een warme douche en lekker naar bed maar rond 03.30 word ik toch wakker met last in m’n buik. Bed in bed uit want wist eigenlijk niet wat het echt was want ja ik was nu pas echt 31 weken zwanger. Helaas niet meer de slaap kunnen vatten dus in de ochtend weer een douche en het zakte weer weg dus op naar het werk. Daar aan gekomen steeds meer last van m’n buik maar nog steeds gingen er geen alarm bellen rinkelen totdat een collega tegen me zei: “goh zou je toch niet even je verloskundige bellen?”

Na het telefoongesprek naar huis want ze wilde me toch echt zien. Thuis aangekomen was de verloskundige er vrij snel en nadat ze me onderzocht heeft, bleek ik al 2cm ontsluiting te hebben. Dus spullen bij mekaar gepakt en hup naar het ziekenhuis in Tiel en de weeën voelen echt heavy. 1 maal aangekomen in Tiel staan ze ons al op te wachten en blijk ik dus ondertussen al 4cm ontsluiting te hebben. Op dat moment krijg je wel de schrik van je leven want hoe kant dit NU ineens. Dus wordt ik gelijk op de weeënremmers gegooid en wordt er met longrijping gestart wat het liefst 48 uur in je lichaam moet zitten hoe beter dit is voor ons kindje. Maar ik blijk door de weenremmers heen te gaan en wordt er gekeken waar ik terecht kan want het zet door. Ik ga ergens 1 dezer dagen bevallen als het niet remt. Er blijkt plaats te zijn in het WKZ in Utrecht. Ik word met spoed per ambulance overgebracht en ook daar staan ze ons op te wachten en gooien ze me weer op de weenremmers want hoe langer ons kindje blijft zitten hoe beter. Maar de weeën houden aan. In de avond prikken ze toch m’n vliezen door in de hoop dat het toch maar verder gaat door zetten want ik begin richting de 20 uur aan weeën te zitten en ja hoe lang hou je dat zelf vol? In de nacht krijg ik toch maar weeënopwekkers want de ontsluiting blijft steken op 8cm. Uiteindelijk toch maar een ruggenprik en dan gaat het snel en blijkt ons kindje ook nog eens als sterrenkijker ter wereld te komen. Met 1700 gram en 41 cm. en wordt ze gelijk mee genomen en blijkt ze het heel goed te doen en dat met 31 weken en 1 dag.

Na bijna een week op de IC krijgt ze koorts. Niemand verwacht het want Lizzy deed het zo goed. Ze wordt precies nadat ze 1 week is met spoed geopereerd op de afdeling aan NEC. Dat is een gaatje in haar dikke darm. Na weer een week verder blijkt het weer fout. Dan is ze dus 2 weken. Haar darmen blijken niet goed aan elkaar gegroeid te zijn en dus weer met spoed geopereerd, maar nu wel naar de OK, want haar buik wond is al open geknapt. Ze krijgt een dunne darm stoma.

Nu 4 weken later ondertussen verplaatst naar Tiel. Eindelijk dichterbij papa en mama. Helaas zijn we er nog lang niet, maar ze doet het heel goed ons klein meisje. Nu hopen we haar snel thuis te krijgen.

Volgend jaar wordt ze weer geopereerd en hopen we dat de stoma dan opgeheven kan worden.

We zijn super blij dat we dit bijzondere moment zo konden laten vast leggen want je leeft echt in een rollercoaster van emoties en angst
Bedankt Yvonne alvast voor deze geweldige mooie foto’s.