Levi

blog

 

Tijdens de 20 weken echo zag de verloskundige dat ik te weinig vruchtwater had.  Ze vertrouwde het niet en stuurde ons door naar de gynaecoloog in het meander medisch centrum in amersfoort. Deze gynaecoloog kon ook geen reden vinden van het weinige vruchtwater. De kleine had gewoon 2 niertjes en ook het blaasje was goed gevuld. Toch vertrouwde ze het niet en zo werden we door gestuurd naar het WKZ in Utrecht. Uiteindelijk bleken  mijn vliezen al gebroken, ik moest stoppen met werken en elke dag kwamen een  verloskundige van het WKZ  thuis een hartfilmpje maken.
De artsen vertelde ons dat de kleine veel te vroeg zou komen, en als het voor de 24 weken geboren zou worden het ook niet levensvatbaar zou zijn. Dat was een verdrietig en moeilijk gesprek. Maar de weken gingen voorbij, ik kreeg 2x longrijpingsinjecties en zo gingen de weken door. De kleine groeide door met de curve en alles leek goed te gaan. De artsen waren verbaasd.
Maar toen op 3 juli in de avond, kreeg ik last van mijn rug.  Ik maakte me niet zo druk, ook al verloor ik bloed, dat was al 4x eerder  gebeurd en was er al meerdere keren voor opgenomen geweest.
Toch maar bellen, en ja hoor ik moest weer komen, we hebben er samen nog grapjes over gemaakt. Alweer, weer lang wachten en weer daar opgenomen worden.
De rit er naar toe was niet prettig de rugpijn werd erger.  Rond kwart voor 1 kwamen we aan bij het WKZ,  de rugpijn was  weg en ik voelde me goed, maar de verpleegkundige wilde toch graag een hartfilmpje. Ook wilde de arts voor de zekerheid voelen of ik geen ontsluiting had, toen kwam de schok, ik had volledige ontsluiting! Voor we het wisten stond de kamer vol met artsen en verpleegkundigen. Het was schrikken, kwam het nu echt!? 8 min later had ik een heel klein mannetje in mijn armen, we waren totaal overrompelt. 

Daar was je dan onze kleine stoere man Levi! Je moest gelijk weg, papa ging met je mee. Ik zag je pas weer na 4 uur. Daar lag je dan op de NICU in een couveuse, aan de trilbeademing, een tube in je neus, een sonde in je mond, een infuus in je navel en om je hoofdje een groene band om de hersenactiviteit te meten. Door de deurtjes van de couveuse mochten we je handje vast houden. Dat moment ga ik nooit meer vergeten! Zo klein, en zo hard moeten vechten.

Uiteindelijk heb je 31 weken in mijn buik gezeten. 7 weken heb je in het WKZ gewoond, na 2 weken NICU ging je naar de High Care.  Je longetjes bleven het probleem een gevolg van te weinig vruchtwater in de buik. Na 7 weken mocht je eindelijk over naar het Meander. Eindelijk een stapje dichter bij huis. 

Lieve kleine Levi, wat heb je ons leven op zijn kop gezet.  Maar wat ben je een vechter! Papa en mama zijn onwijs trots op je! Je bent het mooiste cadeautje wat we ooit hebben gekregen.
De afgelopen maanden waren zwaar maar als ik jou in mijn armen heb, ben ik dat allemaal vergeten. We zijn Rosanne Luimers (earlybirds) dankbaar voor het maken van de mooie foto’s, een mooie herinnering aan deze intensieve en spannende periode. 

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.