Lennon & Owen

Door de ouders:

In oktober kwamen we er erachter voor de tweede keer zwanger te zijn en in november bij de eerste echo, zag de verloskundige 2 hartjes ipv 1. Een enorme shock want dit hadden we nooit verwacht! Maar al snel gingen we van deze twee kindjes houden en toen het ook nog eens bleek dat onze 3 jarige dochter Lauren grote zus zou worden van 2 broertjes was het natuurlijk helemaal bijzonder!

De eerste maanden van de zwangerschap verliepen, op wat misselijkheid en extra moe na, helemaal top. Maar vanaf maart begon ik echt enorm te groeien. Al snel hield ik vocht vast in enkels en voeten en in april begon t ook steeds meer in mijn benen en buik te zitten. Ik kreeg pijn, had het benauwd en voelde me niet goed. Maar ja twee baby’s is zwaarder en mijn bloeddruk blijft laag dus zal wel goed zijn, zo dacht ik. Tot ik 7 mei voor controle bij de gynaecoloog kwam en bleek dat ik zware zwangerschapsvergiftiging had. Ik moest direct blijven, mocht niet meer naar huis en de kindjes konden wel eens snel komen. Ik was daar nog helemaal niet klaar voor! Ik was net 33.4 weken zwanger, had pas een week verlof en nog zoveel te doen! Maar ik had geen keus. Die week daalden mijn waardes en leek het goed te gaan, tot vrijdag 11 mei. Die nacht was ik zo benauwd, kreeg nauwelijks lucht en had enorm veel pijn van al t vocht dat inmiddels ook mijn buik bijna liet knappen (zo voelde het) s ochtends werd besloten door de artsen om mij in te leiden, want er was voor mij accuut gevaar opgetreden en de kindjes moesten er dus uit. En toen waren daar na een snelle bevallen Lennon en Owen, wat waren we verliefd!

Met 34 weken geboren dus moesten ze de couveuse in. Lennon deed het gelijk super maar Owen had wat problemen met zijn ademhaling. Hij knapte alleen niet echt op en werd naar het Isala ziekenhuis in Zwolle gebracht. En dus hadden we 3 kinderen op 3 plekken. Hartverscheurend, doodvermoeiend en niet te verwerken. Gelukkig mocht Owen dinsdags weer terug en leek het alsof we de goede kant op gingen. Tot wederom de vrijdag. Owen had van donderdag op vrijdag nacht een infectie opgelopen en zijn toestand veranderde van stabiel naar kritiek binnen korte tijd. En dus moest hij terug naar Zwolle. Weer hadden we 3 kinderen op 3 plekken en nu was het nog heftiger als eerst. Toen we hoorden dat Owen heel snel opknapte van de antibiotica konden we eindelijk ademhalen.

En toen ineens ging alles in een stroomversnelling. Owen kwam terug, ging goed drinken en haalde zijn achterstand in. En nu mogen we bijna naar huis! Deze foto’s zijn zo bijzonder voor ons. Ze geven zo mooi ons gezin weer en de periode waar we doorheen zijn gegaan. We kunnen niet wachten om thuis te gaan genieten!

—————-

Door de fotografe:

Eind mei mocht ik naar het Sint Jansdal in Harderwijk om Lennon & Owen te ontmoeten. Hun pappa en mamma zijn goede bekenden en op het moment dat ik hoorde dat de jongens al geboren waren met 34 weken liet ik mamma Joyce weten van het bestaan van Stichting Earlybirds. Wat leuk om te ontdekken dat ze graag wilden dat ik namens de stichting langskwam! Het was nog even spannend wanneer ik langs kon komen want Owen moest opeens naar Zwolle, omdat het niet zo goed met hem ging. Maar toen hij terug kwam, ging het zo goed dat ik die week nog langs moest komen omdat ze anders al naar huis mochten!! Van ‘kan iemand ons alsjeblieft vertellen dat het goed gaat komen met Owen’ naar ‘ze mogen bijna naar huis’ in een goede week! Wat hieraan vooraf ging:

Begin mei was Joyce 33 weken zwanger. Het was een zware zwangerschap met allerlei ongemakken, maar wat waren Sander en Joyce blij dat de jongens nog veilig in haar buik zaten. Maar een paar dagen later ging het echt niet goed met Joyce en werd ze opgenomen in het Sint Jansdal met zwangerschapsvergiftiging. Complete bedrust: voor een paar dagen of een paar weken, dat kon niemand voorspellen. 9 mei postte Joyce nog op Facebook dat alle bloeduitslagen er positief uitzagen en de eiwitten in haar bloed daalden. Goed nieuws! Maar daar was 11 mei opeens het bericht dat de jongens geboren waren! Omdat het opeens toch niet goed ging met Joyce, was de bevalling op gang gebracht en hadden ze niet veel later twee mooie jongens in hun armen! Wel met toeters en bellen, want met 34 weken geboren worden is niet niets.

Toen ik er eind mei was, ging het dus heel goed met de jongens. Grote zus Lauren zorgde voor een flesje, hield alles in de gaten tijdens het badritueel (zijn ze al schoon, mamma?!) en bleef maar kwebbelen en kusjes geven. Wat een fijn gezin, wat een gezelligheid en wat veel liefde in zo’n klein kamertje!

Lieve familie Donselaar. Nog een paar nachtjes nachtrust waar jullie van mogen genieten, voordat het echte feest gaat beginnen: jullie gezin compleet, thuis in Nijkerk. Zoals jullie zelf al zeiden: liever iedereen thuis met gebroken nachten, dan steeds heen en weer moeten naar Harderwijk of zelfs Zwolle. Veel plezier met jullie heerlijke gezin en ik kom jullie vast nog vaak tegen!