Lena

Van de ouders
Op woensdag hadden we de 30 weken groei echo. Alles zag er helemaal goed uit, ik had al vanaf week 20 veel last van harde buiken en de laatste weken lukte het hierom ook niet meer met werken, zat ik thuis en nam ik hele dagen ‘platte rust’. Ook omdat er al een verkorte baarmoederhals was geconstateerd. Tijdens de 30 weken echo kreeg ik te horen dat ik lichamelijk wel weer wat meer mocht doen, zodat ik nog wel fit de bevalling in kon gaan. Diezelfde nacht ging het mis. Ik werd wakker, en bleek dat ik een hevige bloeding had, die na enkele minuten wel weer stopte. Direct de verloskundige gebeld. Gelukkig voelde ik binnen die tijd de baby alweer trappen in mijn buik en was ik iets gerustgesteld. De verloskundige zocht het hartje op en dit klonk goed. Na overleg moest ik naar het ziekenhuis om een CTG te laten maken van de baby en als het bloeden zou stoppen mocht ik weer naar huis werd verteld. Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat ik nergens heen zou gaan. De gynaecoloog meette de baarmoederhals, verkort, een paar uur later weer gemeten, nog iets verkort. (Verkorte baarmoederhals wisten we al maar zolang ik geen weeën kreeg was er niks aan de hand, tot deze bloeding dus op kwam zetten..) Er werd overlegd met verschillende ziekenhuizen. Ik moest met een spoedambulance overgeplaatst worden naar het UMCG. Omdat ons streekziekenhuis geen bevallingen onder de 32 weken doen. Toen dit besluit was genomen kwamen er veel verpleegkundigen de kamer binnen en kreeg ik allerlei medicijnen toegediend, o.a. de belangrijke eerste longrijpingsprik. Het klonk alsof ik elk moment zou gaan bevallen, dit was erg schrikken. Ik had nergens last van, behalve die bloeding die ik heb gehad, en de harde buiken die ik altijd al heb. Waar hadden ze het over? Dreigende vroeggeboorte?

Eenmaal in het UMCG aangekomen bleef het eerst rustig en werd gezegd dat we 24 uur na de 2e longrijpingsprik weer naar huis mochten. Gelukkig dachten we..! Toch kreeg ik in de avond opnieuw bloedingen wat de hele avond zo door ging. Wat een angst en onzekerheid zaten we in. Waar komen die bloedingen vandaan?! Wat als ze nu geboren word? Ze word toch niet geboren? Het is toch veelste vroeg? Ook de verpleging en artsen hadden hier geen antwoorden op. Rond middernacht merkte ik dat de harde buiken pijnlijker en regelmatig werden. De gynaecoloog kwam echo’s en metingen doen. Het bleek dat ik 1-2 cm ontsluiting had. We moesten direct naar de verloskamer toe, binnen 1 uur werd ons dochtertje Lena geboren ze was 1440 gram met een zwangerschapsduur van 30 weken en 1 dag. We hoorden bijna direct een huiltje. Lena werd vrijwel direct meegenomen en ik bleef alleen achter in de kamer. Een tijdje later kon ik eindelijk naar haar toe, papa was al die tijd bij haar gebleven. Wat was het onwerkelijk dat zo plots ons dochtertje is geboren en ze daar in de couveuse lag.

Opeens stonden we daar in de NICU. Een plek waar we nog nooit van hadden gehoord. En ineens binnen 24 uur is het onze nieuwe wereld. Daar ligt ons kleine meisje in een couveuse. Daar sta je dan als kersverse ouders te turen naar een schermpje om maar een beeld te krijgen hoe het met je kleine meisje gaat. Elk piepje, elke alarmpje, elk lampje gaat in het begin door merg en been. Elk begin van de dag waren we zenuwachtig, hoe is het gegaan, hoe treffen we haar aan? Heeft ze een oké nacht gehad? Is ze gegroeid? Heeft ze veel gedipt? Dipjes, saturatie, sonde, cpap. Woorden die we nooit gehoord hadden maar sinds nu ‘gewoon zijn geworden’. Gelukkig stond er op de NICU altijd een rustige, zorgzame verpleegkundige klaar voor al onze vragen. Hun zorgden samen met de artsen voor een goede beleving van die periode en uiteindelijk voor een bijzondere ervaring waar we op terug kunnen kijken.

Lena deed het voor haar leeftijdstermijn eigenlijk heel goed, ze had een cpap nodig voor haar longetjes, tijdens de verzorging soms iets zuurstof. Ze had dipjes van haar hartslag/saturatie, een infuus voor medicijnen en voeding, een sonde.

Ze werd direct al een dametje met pit genoemd door de verpleging. De eerste dag tijdens het buidelen tilde ze al lange tijd haar hoofdje op en draaide er alle kanten mee op.

Op sommige dagen ging het beter met Lena dan andere dagen, de ene dag was ze heel actief, de andere dag bekaf, slap en bleek, daarbij werd soms vermoed dat ze misschien wel een infectie zou kunnen hebben opgelopen. Dan troffen we haar plots met allemaal artsen om haar heen. Wat zijn dit enorm enge, angstige en onzekere momenten.

Na een week mocht ze van de cpap af wat voor haar als een verademing leek, ze zag er hierna een stuk relaxter uit.

Lena heeft 12 dagen op de NICU gelegen, de eerste dagen lagen wij op de kraamafdeling, hierna konden we naar het Ronald McDonaldhuis vlak naast het ziekenhuis, wat mooi dat dit er is, maar ook zo heftig als je hier plots zo beland.

Na de NICU kon ze worden overgeplaatst naar ons eigen streekziekenhuis. Hier hadden we een eigen kamer en kon ik gelukkig 24 uur per dag bij haar blijven, tijdens deze periode hebben we ook deze fotoshoot gehad. Wat een mooie, dierbare herinneringen voor later. Na iets meer dan 4 weken hier te hebben gelegen mochten we vlak voor de kerst! Na 6 weken ziekenhuis naar huis, met sondevoeding thuis. Deze is er thuis na 2 weken uitgegaan omdat ze alles zelf dronk.

Na deze bijzondere periode dat we onze dochter al zo vroeg hebben mogen leren kennen, zijn we echt super trots op haar hoe zij dit heeft doorstaan! Het ging niet vanzelf, zo klein en kwetsbaar op de wereld gekomen, zo sterk en krachtig dat ze is. Wij zullen altijd vol trots naar haar kijken en nooit vergeten waar ze zich vandaan heeft moeten knokken!