Leena prematuur geboren met 33 weken, WKZ, spoedkeizersnede, placenta abruptio, longrijping, couveuse, Diakonessenhuis

Leena

Leena prematuur geboren met 33 weken, WKZ, spoedkeizersnede, placenta abruptio, longrijping, couveuse, Diakonessenhuis

Dinsdag 24 juli 2018, 1:00 uur. ‘Het is weer zover’ riep ik midden in de nacht tegen Bas. Bloedverlies. Voor de vierde keer deze zwangerschap. Enigszins verontschuldigend voor het late tijdstip belde ik het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ). ‘Ja, ik wil je toch vragen om weer langs te komen’ antwoordde de dienstdoende verpleger. Met ingepakte koffer en met ons zoontje van bijna twee in zijn slaapzak, vertrokken we richting WKZ. Daar begon de standaardprocedure die ik inmiddels gewend was: hartfilmpje, echo, bloedprikken, waaknaald. Deze keer eindigde echter niet in een nachtje ziekenhuis ter observatie. Het onverwachte werd waarheid: een spoedkeizersnede bij 33 weken vanwege een loslatende placenta (placenta abruptio).

Met de 20 weken echo was al geconstateerd dat de placenta voor de uitgang lag. (voorliggende placenta of placenta praevia). De echoscopiste deed er destijds luchtig over en zei dat in 9 van de 10 gevallen, de placenta vanzelf opschuift. Voor de zekerheid zou ik een extra ‘placenta-localisatie-echo’ krijgen rond de 30 weken zwangerschap. Ik maakte me er totaal geen zorgen over. Sterker nog, ik was met andere dingen bezig. Vanaf week 14 tot en met week 25 van de zwangerschap lag ik namelijk af-en-aan in het ziekenhuis vanwege longontstekingen. Totdat ik met 26 weken zwangerschap vanuit het niets, bloed verloor. Ik schrok me wezenloos. Het bloedverlies herhaalde zich daarna in week 27, 31 en 33.

Bij de vierde keer, hield het bloeden niet op. Ik kreeg harde buiken, een drukkend gevoel, pijn en ik begon te zweten. Op de echo zag de arts-assistent een actief bloedstolsel achter de placenta. Ze belde de gynaecoloog met de vraag of ze longrijpingsprikjes zou geven, voor het geval de baby eerder gehaald moest worden. De gynaecoloog besloot zelf te komen kijken. Ze constateerde een groeiend stolsel en nam het besluit om onmiddellijk een keizersnede uit te voeren.

Opeens was het een komen en gaan van mensen. Langzaam en rustig vertelde de gynaecoloog dat de baby NU gehaald ging worden. In een vaart werd ik richting OK gereden. Bas was er niet. Die liep ergens op de gang met ons zoontje. Er was geen tijd om hem te zoeken. Ik herinner me TL-balken, groene doeken, mensen met mondkapjes en verplichte vragenlijsten waarop ik antwoorde ‘JA, doe maar JA op elke vraag’. Mijn hele wezen zei me dat ze op moesten schieten.

Om 3:10 was ik op de OK, om 3:20 was ik onder narcose en om 3:23 is onze dochter Leena geboren. Tijdens de operatie bleek dat de placenta zojuist had losgelaten. Leena lag dwars en in een stuit. Dit maakte het lastig om haar snel te bevrijden uit deze spannende situatie. De gynaecoloog vertelde later dat Leena haar handje had uitgestoken, maar ze moesten een beentje vinden om haar er goed uit te krijgen. De gynaecoloog had er een slapeloze nacht van gehad.

Toen ik wakker werd, begon de nachtmerrie pas echt. Leena was opgenomen op de intensive care. De kinderarts vertelde dat ze een moeilijke start had gehad. Haar bloedwaarden lieten zien dat ze zuurstoftekort had gehad. We moesten er rekening mee houden dat ze mogelijk hersenbeschadiging had opgelopen. We waren lamgeslagen. In de ochtend, vier uur na de keizersnede, mochten we Leena voor het eerst zien. Ze lag in een couveuse aan alle mogelijke apparatuur: beademing, infusen met medicijnen, draadjes voor hersenmetingen, zuurstofmeter, bloeddrukmeter, etc. Het was een onwerkelijke situatie die we nauwelijks konden bevatten.

Een week lang leefden we onder hoogspanning. Zou er schade zijn of niet? Maar, geen enkele hersenecho liet afwijkingen zien. De MRI gaf uiteindelijk het verlossende woord: Leena had hele normale hersenen voor een premature baby van 33/34 weken. Een enorme last viel van onze schouders. Het was een week vol hitte en zonneschijn, maar voor ons ging vanaf dat moment de zon pas echt schijnen. Ook aan de gynaecoloog en kinderarts was de opluchting duidelijk te merken Zij waren positief verrast waren door het herstel van ons kleine sterke meisje.

Leena is wonderlijk snel hersteld van haar moeilijke start. Na twee dagen IC, mocht ze van de beademing af en naar de Medium Care. Na de positieve uitslag van de MRI-scan was Leena met haar 33 weken, ‘te goed’ voor het WKZ en werd ze overgeplaatst naar het Diakonessenhuis. Daar mag ze ‘groeien en bloeien’ zoals ze dat in deze ziekenhuiswereld noemen. En dat doet ze. Nog even en dan mag ze naar huis. Op voorwaarde dat ze al haar drinken zelf kan drinken.

Ons verhaal zou een bloedstollende aflevering in Grey’s Anatomy zijn geweest. Gelukkig heeft deze aflevering een goed einde! Vanuit de grond van ons hart, willen wij de artsen en verpleging van het WKZ danken voor het nemen van de juiste beslissingen, de betrokkenheid en goede zorgen. Zij hebben het leven van Leena (en haar moeder) gered. Ook dank aan het Diakonessenhuis voor het klaarstomen van onze kleine heldin voor haar thuiskomst.

Elianne, mama van Leena
(ook namens papa Bas)

4 antwoorden
  1. Laureen
    Laureen zegt:

    Beste Elianne en Bas,
    Een herkenbaar verhaal met net zo’n mooie afloop. Het was fijn jullie te ontmoeten in het Diak met onze twee mooie kindjes kijkend naar elkaar. Wij hopen dat Leena snel mee naar huis mag (of jullie misschien al thuis zijn) en jullie heerlijk met zijn vieren kunnen genieten, ze is een sterke meid!
    Liefs van ‘jullie buren’, de papa en mama van Levi.

    Beantwoorden
    • Elianne
      Elianne zegt:

      Hi! Wat leuk om van jullie te horen. Leena mocht de dag na Levi gelukkig ook naar huis. Ze doet het hartstikke goed. Wat een geluk dat onze beide mooie kleine kindjes er zo goed uitgekomen zijn! Wie weet treffen ze elkaar nog eens, de kleine charmeurs ?.
      Liefs van ons!
      Ps. Jullie verhaal staat niet op de site toch? Kon het (nog) niet vinden.

      Beantwoorden
  2. Milène
    Milène zegt:

    Uiteindelijk is het een mooi verhaal geworden, maar wat was het spannend! Zoveel geluk en dankbaar dat iedereen de juiste keuzes heeft gemaakt. Leena doet haar naam ‘sterk als een leeuw’ ook echt eer aan. Wat fijn dat ze nu ook thuis is en dat ik haar elke keer zie groeien. Ik hoop jullie verhaal andere toekomstige ouders ook kan helpen om niet te twijfelen en risico’s te beperken. Je verwacht natuurlijk niet dat jij de uitzondering bent waar het mis kan gaan, maar ik wil er niet aan denken wat er was gebeurd als jullie s’nacht niet naar het WKZ waren gegaan. Liefs van trotse tante Milène.

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.