Kaj & Teije

 
Bij de 20 weken echo viel het op dat bij kindje 2 het beentje kleiner gemeten werd dan de norm is. We liepen al voor de controles in het ziekenhuis in verband met een tweelingzwangerschap, nu werden we ook doorgestuurd voor extra controles op de groei. Het beentje bleef klein, dusdanig klein dat er al gesproken werd over eventuele mogelijke afwijkingen.

Gedurende de zwangerschap groeide beide kindjes volgens hun eigen curve, maar bleken beide aan de kleine kant. Voor ons geen probleem, wij bleven er nuchter onder want de rest was allemaal prima. Vanaf april ging mijn bloeddruk omhoog, er kwamen meer eiwitten in de urine maar de CTG’s waren allemaal in orde. Tot 01 juni, ik werd opgenomen met pre eclampsie. Op dit moment 33 weken zwanger. Bloeddruk werd onder drukt met medicatie, eiwitten werden steeds hoger gemeten in de urine. Langzaam aan begon ik mij slechter te voelen en besefte ik dat de kindjes misschien niet meer zo goed zaten in de buik. De artsen bleven volhouden om te rekken tot week 37. De laatste groeiecho liet zien dat de jongens toch een kleine groei hadden doorgemaakt, ze werden geschat op 1800 gram.

Op 18 juni werd de eerste centimeter ontsluiting al gemeten, 35 weken en 4 dagen zwanger. Het lichaam vond zelf al dat het mooi geweest was. Op 19 juni besloten de artsen te gaan inleiden, in middels was ik gevorderd naar HELLP. Na 10 uur weeën, pers weeën en persdrang, waren de weeën gestopt. Om 22.00 uur naar de OK gereden voor een keizersnede. Binnen een uur was ik mama van twee kleine jongens. Kaj, 45 cm en 2105 gram en Teije, 44 cm en 1600 gram. Ze waren perfect, helemaal af en geen medische complicaties! Vanwege het gewicht moesten ze gaan aansterken in de couveuse. Na 13 dagen mocht Kaj naar huis, hij kon zelfstandig eten en zichzelf goed op temperatuur houden.

Na 17 dagen mocht ook Teije naar huis, eindelijk waren we compleet. Ze zijn klein, maar alles is in verhouding. Na een paar onzekere weken kunnen we nu eindelijk met zijn 4e gaan genieten!