Juul & Fem

Ik zal ons even kort voorstellen. Wij zijn Anne en Kevin, hebben samen een zoontje Stef van bijna 2 en nu ook trotse oudere van onze tweeling meiden Juul en Fem. Met 33 weken en 5 dagen braken mijn vliezen, en zal jullie hier even in mee nemen. 

In de week van 13 februari ben ik 3x in het ziekenhuis geweest omdat ik mezelf echt niet goed voelde. Telkens bleek ook dat mijn nierwaardes verslechterde, maar nog geen reden om de meiden te halen. Mijn lijf was op, klaar maar zwanger zijn. En dat liet het vrijdag 17 februari om 20.30 weten. 

Ik ging bij mama slapen om even een nachtje totaal voor mezelf te hebben. Om 20.30 werd ik wakker met het idee dat ik mezelf onder plaste, maar al snel besefte ik dat mijn vliezen gebroken waren. Mam was nog beneden dus die belde ik meteen. Uiteindelijk het ziekenhuis gebeld en we moesten dan ook meteen komen. Mijn zusje ging Kevin aflossen en mam en ik reden samen naar het ziekenhuis. Onderweg begonnen de weeën. Eenmaal in het ziekenhuis bleek in 2cm ontsluiting te hebben en doordat ik ook flink weeën had, konden ze de bevalling niet meer uitstellen. Meteen kreeg ik een longrijpingsprik, want ja ik was pas 33 weken en 5 dagen zwanger. Door dat er vast stond dat ik een keizersnede zou krijgen werd het OK team bij elkaar gehaald en om 22.30 was het tijd om de meiden geboren te gaan laten worden. Om 22.59 is Juul geboren (2200GR) en een minuut later om 23.00 Fem (1850GR). 

Fem heeft het de eerste 15 minuten moeilijk gehad, maar gelukkig begon ze hierna zelfstandig adem te halen. Juul kon dit meteen vanaf het begin. 

De meisjes gingen samen met Kevin naar de Nicu. Al snel kregen we te horen dat ze waarschijnlijk naar 1 a 2 dagen al naar de mediumcare mochten. En dit was ook zo! Met een week waren de meide van de monitor en lagen ze in een bedje. Hierna was het alleen nog goed leren drinken en dan lekker mee naar huis. En dit was in totaal na 2 weken en 3 dagen zo. Eindelijk thuis met zijn 5e. 

De ziekenhuistijd was achteraf gezien echt wel pittig. Spanning, vermoeidheid en continu op en neer omdat ons zoontje natuurlijk gewoon thuis was. Maar oh wat zijn we blij met de verpleegkundige die voor onze meiden gezorgd hebben samen met ons. Zo dankbaar!