Junip

Aanstaande 14 juni zijn Robbin en Adinda 10 jaar samen. Ze kennen elkaar van de dansschool in Barneveld, en waren vroeger goede vrienden die elkaar een tijd uit het oog verloren waren. Adinda: “Een half jaar voordat ik in november 2008 vijf maanden door Zuid-Amerika zou gaan reizen met een vriendin kreeg ik een sms’je van Robbin. Hij had van zijn broer gehoord dat ik op reis ging, of ik het leuk vond weer eens af te spreken.” Robbin heeft het briefje bewaard waar de moeder van Adinda het adres van de studentenflat opschreef. Adinda: “Toen ik Robbin weer zag was ik helemaal verbaasd, niet omdat zijn armen in het verband zaten omdat hij een brandstapel in de fik had gezet waar hij zelf middenin stond, maar omdat mijn goede vriend van vroeger ineens was veranderd in een woest aantrekkelijke man”. Na een tijdje gedate te hebben en honderden sms’jes te hebben gestuurd (Adinda: “Die ik allemaal overschreef uit angst ze kwijt te raken, ik stuurde dan: ’ik vind je leuk-leuk, echt leuk’ en Robbin: ‘Hoe bedoel je leuk?’, en ik maar schrijven.”) werd er op het strand van Egmond op 14 juni 2008 een eerste kus uitgewisseld. Roodverbrand namen we die dag afscheid. De jaren die volgden werden gevuld met activiteiten samen en apart: nieuwe banen (Adinda) of ondernemingen (Robbin), een jaar in Amerika voor een opleiding (Adinda), een hobby die uitgroeit tot een onderneming (paramotorvliegen, Robbin), een geregistreerd partnerschap (samen!), een huis kopen (samen) en reizen (samen). En natuurlijk het alledaagse samenzijn wat misschien wel het fijnste is dat er bestaat.

Jaren twijfelt het stel over het hebben van een kinderwens. Adinda: “Op een gegeven moment stelden we elkaar bijna elke dag allerlei vragen: Is onze relatie sterk genoeg? Kunnen we het financieel aan? Willen we minder gaan werken om bij ons kind te zijn? Is wat we hebben meegekregen van thuis genoeg om een kind op te voeden? Willen we onze vrijheid opgeven en kunnen we al die zorgen wel aan? Is het wel verantwoord een kind op deze aarde te zetten? Zullen we nog wel van elkaar houden als er eenmaal een kindje is? Etc.,etc. Totdat op de hightea van Robbins zusje een vriendin van haar tegen me zei: “Omdat ik zo lang twijfelde of ik een kindje wilde dacht ik: als ik zo twijfel dan wil ik het blijkbaar.” Voor mij was dat een redenering waar geen speld tussen te krijgen was.

Toen eenmaal de beslissing genomen was wilde Adinda er het liefst meteen vier, onder het mom van ‘als ik het doe, doe ik het goed’, terwijl Robbin het bij één wilde houden. Ook stond er nog een laatste grote reis op het program. Robbin: “In 2010 spraken we af dat we in 2015 onze droomreis zouden maken: een autorit van Nederland naar Zuid-Afrika. Omdat er in 2015 nog niet genoeg gespaard was schoven we dit vooruit naar 2017. Ik kocht een brandweerwagen van de duikbrigade uit Amsterdam die we ombouwden tot camper.” wijs geworden door ervaringen van vrienden spiegelde Adinda Robbin voor dat het zo twee jaar kon duren voordat ze zwanger waren, mocht het ze überhaupt gegeven worden. Die droomreis kwam er echt wel. Het spiraal ging er op 6 september 2017 uit. Daarna kwam Adinda voor de deur bij de huisarts Robbin en zijn vader nog tegen in hun terreinwagens met een 4×4-trailer erachter, een nieuwe onderneming van vader en zoon.

In oktober 2017 was Robbin paramotorvliegles geven in Italië toen Adinda ontdekte dat ze in verwachting waren: “Ik hing om 5.30 uur aan de lijn en was verbaasd dat Robbin niet opnam.” Bij de eerste poging raak! Ze konden hun geluk niet op. De droomreis naar Afrika werd omgezet in een rondreis door Afrika. Met een tent op het dak en een baby in de buik bezochten ze Namibië, Zambia, Zimbabwe, Botswana en Zuid-Afrika. Adinda werd nog aangevallen door een aap toen Robbin in de daktent lag te slapen. De dag voor vertrek was Adinda hondsberoerd en ook in Afrika was ze een paar dagen heel ziek: “Thuis had ik een appel uit de appelboom uit de tuin gegeten die niet goed gewassen was en er een Zimbabwaans ontbijtje dat verkeerd viel, kan gebeuren”. Bij terugkomst bleek de baby kerngezond. “Heel bijzonder dat we deze reis met z’n drietjes hebben kunnen maken.” Adinda zag soms lichtflitsen en had af en toe een bandgevoel om haar hoofd of bovenbuik, maar verder verliep de zwangerschap voorspoedig: “Het tweede trimester liep ik op wolkjes, ik had meer energie dan voor mijn zwangerschap en schafte ik alvast alles (tweedehands) aan wat nodig was voor onze baby. Onze veganistische levensstijl kon ik niet volhouden tijdens mijn zwangerschap, maar ik besloot niet te streng te zijn voor mezelf. Robbin vond het al lang prima.” Adinda vroeg voor de zekerheid bij de verloskundige een lijstje met de symptomen van zwangerschapsvergiftiging en hing dat op de koelkast. De uitgerekende datum werd op basis van de echo’s nog verplaatst van 16 juni naar 13 juni.

De NIPT-test en 20 weken echo waren goed. Op de 20 weken echo was wel te zien dat de baby 4 dagen achterliep. De echoscopist mocht de kennis en kunde van de verloskundige niet in twijfel trekken maar hintte dat de uitgerekende datum wellicht vier dagen later was. Wat een mooi cadeau zou het zijn als de baby op 14 juni geboren zou worden als ze 10 jaar samen waren! De echoscopist belde de zus van Robbin met het bericht of het een jongen of meisje was. Op de verjaardag van Adinda (9 februari) was er een fout Amerikaanse gender-reveal party en sneden ze in het bijzijn van familie en vrienden een taart aan met roze binnenin: een meisje!

Tijdens de groeiecho bij 24 weken bij de verloskundige speelde het meisje verstoppertje. Ze lag zo diep mogelijk in de baarmoeder met haar handen voor haar hoofd: no pictures please! De schedelomtrek kon niet gemeten worden. In het ziekenhuis werd ze opnieuw gemeten en helaas bleek dat de vier dagen achterstand inmiddels twee weken waren, dat kon niet meer door de uitgerekende datum komen. Elke week werd de doorbloeding van de placenta gecontroleerd in het ziekenhuis en om de week de groei van de baby. Eerst groeide ze nog eigenwijs volgens haar eigen curve, later steeds langzamer. Adinda moest per direct 50% gaan werken en bij 34 weken met verlof in plaats van bij 36. Eigenwijs als ze is stond ze nog de tuintafel te schuren. Meer rust, wat is dat? Er werd besloten dat de baby met 37 weken geboren zou moeten worden omdat ze beter af zou zijn buiten de buik, ze zou dan ongeveer 2200 gram wegen. Een rondleiding over de afdeling moeder en kind volgde en de inleiding werd besproken. Van een badbevalling, Adinda: “het liefst thuis in de jacuzzi in de tuin”, kon op dat moment geen sprake meer zijn. Het Meander heeft geen baden en dat was niet mogelijk met alle apparatuur waar de baby mee in de gaten moest worden gehouden.

Hoe anders liep het allemaal… Adinda: ”Vrijdag hadden we de rondleiding, ik was toen 32 weken en 2 dagen zwanger. Zondag zouden we de vluchtkoffer klaarmaken. Omdat we spontaan bezoek kregen maakten we alleen een lijst voor de koffer, die zou ik dinsdag in orde maken. Het (zwangere) bezoek zei nog dat ik zo vroeg was met alles. De nacht van zondag op maandag had ik weer een beetje die bandpijn in mijn bovenbuik. “Maandagavond kwamen er onverwacht drie vrienden van Robbin langs met een hond”, aldus Adinda, “die nacht had ik twee uur weer die bandpijn, ik appte een vriendin of zij iets wist tegen maagzuur, ik was blij dat mijn baarmoeder omhoog groeide omdat de baby dan groter werd en dacht dat het misschien te druk geweest was met bezoek. Dinsdagochtend voelde ik me echter nog steeds niet lekker en na lang wikken en wegen belde ik het ziekenhuis. De afspraak bij de huisarts voor een moedervlek zegde ik af. Mijn broer Bas bracht me naar het ziekenhuis waar urine, bloed en bloeddruk gecontroleerd werd. Bij het meten van de bloeddruk haalde de doktersassistente er een collega bij om het na te meten en Bas en ik wisten meteen dat het niet goed zat. We aten nog wat in het restaurant en probeerden te relativeren. De uitslag van de bloed- en urinetesten was ook niet goed, ik werd direct opgenomen. Ook thuis kleding halen mocht niet, ik baalde zo van het shirt en de schoenen die ik aan had! Nu denk ik: waar maakte ik me druk om? Op foto’s zie je me in mijn spijkerbroek op bed zitten in de kleermakerszit, niet wetende wat me te wachten stond. Ik ben 12 dagen opgenomen geweest met een hele ernstige vorm van HELLP. Op sommige momenten dacht ik dat ik dood ging, op andere momenten was de pijn ondraaglijk en wilde ik dood zijn. Als het raam verder dan 10 centimeter open had gekund, was ik er uit gesprongen. De lieve verpleegkundigen, kundige artsen en handenvol pijnstillers en infusen hebben me er doorheen gesleept. En zonder Robbin grappend en relativerend en ongeneeslijk optimistisch op de slaapbank naast me weet ik niet wat er gebeurd zou zijn. Na drie ballonnen om de bevalling op te wekken waren mijn bloedwaarden op 28 april zo slecht dat ik die middag een keizersnede kreeg. De anesthesie-medewerker Wouter heeft me enorm geholpen bij die operatie die ik totaal onderschat had, door in mijn gezichtsveld te blijven en met me te praten. Ik ben na de bevalling nog een week opgenomen geweest en heb alle medisch specialisten gezien omdat ik nog steeds ziek was. Op 28 april om 16.27 uur is Junip geboren, een krachtig en prachtige meisje van 1360 gram. We hebben haar vernoemd naar de Jannen in mijn familie en de Tjitskes in die van Robbin, voluit heet ze Junip Jantje Tjitske. Naar verwachting komt ze rond 13 juni naar huis.”

Fleur van Earlybirds kwam langs toen Junip 1500 gram woog, wat een timing zo’n mijlpaal! Junip mocht voor het eerst in bad en een pakje aan. Fleur luisterde naar ons verhaal en maakte vanuit alle hoeken prachtige foto’s van Junip en ons. We zijn de stichting zeer dankbaar voor dit initiatief. Het zijn hele zware weken geweest waarin het (nieuwe) leven ons totaal overvallen heeft.

Life is what happens when you’re busy making plans.

Woorden kunnen niet beschrijven hoe dankbaar we zijn dat het Meander Adinda en Junip verzorgd heeft. We willen er niet teveel bij stilstaan maar zonder jullie waren we er niet meer geweest.

——————————–

Van de fotograaf:

Op een stralende dag In mei mocht ik naar het Meander in Amersfoort om Junip te fotograferen. Een klein, lief meisje die met 33 weken werd geboren. De zwangerschap verliep redelijk, alleen werd het wel snel duidelijk dat Junip een groei achterstand had. Uiteindelijk bleek dat Adinda het HELLP syndroom had en was het een spannende tijd. De bevalling was zwaar en ook na de bevalling bleef Adinda nog last houden van haar klachten. Gelukkig gaat het nu hartstikke goed en dat merkte ik ook tijdens de reportage. De kamer was gevuld met positieve energie en Junip was zo heerlijk rustig. Haar eerste badje, drinken uit de borst en heerlijk buidelen met mama. Ze vond het allemaal heerlijk.

Lieve Adinda en Robbin, wat bijzonder om even bij jullie prille gezin te mogen zijn en jullie zo te zien genieten van jullie kleine wonder. Heel veel geluk samen en hopelijk mag Junip snel mee naar huis.