Jop

De zwangerschap van mama ging redelijk goed en alle controles waren ook steeds goed. Alleen ging mama steeds meer vocht vasthouden. Het was ook wel erg heet tijdens de zomer, maar het vocht bleef na de hete weken nog steeds zitten en nam de laatste weken voor de bevalling enorm toe. In het weekend van 29/30 september ging mama zich niet lekker voelen, had een pijnlijke plek in haar bovenbuik en was misselijk. Eerst dacht mama nog dat ik tegen haar maag aan het trappelen was, maar de pijn werd later steeds erger tijdens inspanning. Eigenwijs dat mama is, had ze nog geen contact opgenomen met het ziekenhuis, maar liet ze een vriendin die arts is, haar controleren. Mama’s bloeddruk was aan de hoge kant en dus het advies om toch naar het ziekenhuis te bellen en om dan verder hun beleid te volgen. ‘s-Nachts werd de ‘buikpijn’ ook erger en vond mama nog een foldertje van de verloskundige praktijk met symptomen van zwangerschapsvergiftiging. Veel kwam overeen en dus belde mama uiteindelijk het ziekenhuis en kon ze even op extra controle komen. Eerst nog papa ophalen op het werk, want die vertrouwde het ook niet helemaal.

Na een tijdje aan de monitor te hebben gelegen die aangaf dat zowel bij mij als bij mama alles goed was, kwam daar ineens de gynaecoloog met de bloed en urine uitslag….. zwangerschapsvergiftiging. En omdat mama pas 27 weken zwanger was en dus niet in het ziekenhuis van Uden kon verblijven, is ze met de ambulance naar het MMC in Veldhoven gegaan. In het ziekenhuis aangekomen werd mama nogmaals geprikt e.d. en bleek ze zowel de pre-eclampsie als het HELLP te hebben. Gelukkig wilde ik er nog niet meteen uit en sloeg de medicatie bij mama aan, waardoor we nog eventjes samen konden blijven. Mama kreeg spuiten in haar been voor mijn longrijping en verder werden we beide goed in de gaten gehouden. Papa en mama kregen als snel te horen dat het geen weken, maar enkele dagen zou duren voordat ze mij gingen halen. Ze werden hier goed op voorbereid door de verpleging. Zo hadden ze bijvoorbeeld vooraf al een kijkje mogen nemen op de NICU afdeling.

2 dagen later op woensdag 3 oktober kregen papa en mama ‘s ochtends te horen, dat ik ‘s middags geboren zou worden. Om 14.25u, nadat mama uitgebreid alles had meegekeken via de weerspiegeling in het plafond, zag ik het licht. Ik deed meteen m’n ogen open en gaf een schreeuwtje. Hierdoor wisten papa en mama meteen dat het wel goed zou komen met mij.

Al vrij snel kon ik goed drinken via de sonde en poepte ik het ook allemaal weer uit. Het infuus was dan ook al snel niet meer nodig. Ik groeide als kool, alleen mijn longetjes waren nog niet goed gerijpt. Ik heb 2x heel even aan de beademing gelegen en verder heb ik een hele tijd aan de CPAP gelegen. Dit duurde een tijdje, want dan ging ik weer iets te snel vooruit en was ik wat oververmoeid en moest ik even een stapje terug doen. Uiteindelijk mocht ik 2 dagen voor deze mooie fotoshoot van de CPAP af en kreeg ik een zuurstofbrilletje. Ik was ondertussen al zo’n grote jongen geworden, dat ze 1 dag voor de shoot zelfs besloten dat ik naar 8 voedingen (ipv 12) zou gaan en dat ik uit de couveuse mocht en in een echt bedje mocht gaan slapen. Om niet alles tegelijk te hebben, eerst maar eens de voeding aanpassen en dan kon ik ook nog in de couveuse gefotografeerd worden. Mijn papa en mama vonden dit namelijk mooi om vast te leggen, omdat dit bij de eerste weken van mijn mooie leventje hoort.

9 november was het zo ver, ik mocht op de foto! Papa en mama vonden dit erg leuk en ik…. ik vond het ook leuk, maar kon ook af en toe een beetje lelijk kijken. Zeker toen mama me uit de warme couveuse haalde. Na de geweldige fotoshoot mocht ik voor het eerst kleertjes aan (ik paste al meteen maatje 44, zo goed groei ik) en werd ik in een echt bedje gelegd. Nu moet ik nog mijn laatste beetje flow afbouwen en dan mag ik naar het ziekenhuis in Uden en kunnen papa en mama weer thuis slapen.

Mijn papa, mama en ik willen alle vrijwilligers van Stichting Earlybirds bedanken en met name natuurlijk Mieke, onze fotografe. Wat geweldig dat dit bestaat, wij zullen hier nog de rest van ons leven een mooie herinnering aan hebben! BEDANKT!

Groetjes van papa Tom, mama Maartje en Jop

———————-

Van de fotografe:

Zwangerschapsvergiftiging, wat is dat toch een naar en sluipend monster. Wat jammer dat ook jullie ermee te maken kregen. Jop is gelukkig een dapper en sterk kereltje, hij komt er wel! Ik wens jullie alle geluk en gezondheid en een heel mooie tijd met elkaar.

Lieve groet en een knuffeltje voor Jop,
Mieke.