Jaxx

 
Van de ouders:

Mijn zwangerschap begon al erg onzeker. Vanaf het begin van de zwangerschap had ik vaak bloedverlies. Vanaf 18 weken kreeg ik gevoelige harde buiken, die vanaf 25 weken over gingen in pijnlijke harde buiken. Deze pijnlijke harde buiken verkorte mijn baarmoederhals. De harde buiken werden steeds frequenter en ze veroorzaakten uiteindelijk ook een beetje ontsluiting. Er werd met 29 weken een speciale test gedaan om te kijken of ik binnen 10 dagen zou bevallen, deze was gelukkig negatief, toch besloten ze me uiteindelijk op te nemen want in 5% van de gevallen klopte de uitslag niet en het was wel erg onrustig bij mij. Ik heb toen weeënremmers en longrijpers gekregen, ook kreeg ik een phetadine injectie om te slapen. Want de pijn hield dag en nacht aan waardoor ik geen oog meer dicht deed. Helaas werkte deze ook niet en bleef ik last houden. Na een paar dagen opname werd ik weer naar huis gestuurd met volledige bedrust. Vrijwel iedere dag kwam ik naar de verloskamer vanwege de pijnlijke harde buiken.

Zo ook op 18-7 het leek toen echt te gaan gebeuren, ook de test voor de bevalling was deze keer positief. Met toeters en bellen werd ik naar het Radboud vervoerd met de ambulance. Het zette gelukkig niet door en de volgende dag werd ik naar huis gestuurd. In de auto naar huis werden de contracties weer veel heviger dus we zijn weer door naar het ziekenhuis gereden. Hier bleek ik weer meer ontsluiting te hebben en mijn baarmoederhals was verstreken. De weeën moest ik echt wegzuchten, alles werd klaargemaakt voor de bevalling. Ik ging dus net niet de 32 weken halen. Gelukkig hoefde ik niet weer overgeplaatst te worden. Het infuus werd geprikt en nu gaat het gebeuren.. Maar als een wonder viel ineens alles stil. Na wekenlang zoveel last te hebben en harde buiken hield het ineens op. Ze besloten me op te nemen en ik had een hele dag geen last gehad. Wat raar om die lege couveuse naast me te hebben.

En plots begon het op de 20-7 in de ochtend weer en nam het weer toe. Op 22-7 werd ik einde van de ochtend ontslagen uit het ziekenhuis. Ze konden toch niets voor me doen verder en het zou nog wel weken zo door kunnen gaan. Met mijn man ben ik mee naar huis gegaan. Hij merkte wel dat ik veel last had en het ook weer wat toenam. Maar samen hebben we besloten dat hij toch maar moest gaan werken. Ondertussen werd de pijn heviger, veel heviger. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Gewoon wegpuffen lukte niet meer en ik besloot mijn man te bellen. Hij zei dat ik naar de verloskamer moest bellen en dat hij meteen naar huis kwam. Ik voelde me wat bezwaard om te bellen.. vanochtend was ik nog daar.. En wie zegt dat dit niet weer vals alarm is. Ondertussen weet ik wel hoe je lichaam je zo enorm voor de gek kan houden. Maar zodra de pijn nog heviger op komt zetten met buik, rug en been weeën merk ik ook dat ik dit niet meer ga trekken en dus besluit ik te bellen. We moeten komen. Met mijn man loop ik binnen, iedereen daar kent me ondertussen wel, ze zullen wel denken, daar is ze weer. Maar dat maakt nu niet uit.

Eenmaal in de verloskamer word ik getoucheerd. 5 cm ontsluiting. Waar ik eerst zo graag zonder pijnstilling wou bevallen, smeekte ik nu om een ruggenprik. Ik trek dit niet meer. Helaas moet ik een half uur wachten omdat er iemand voor me is, verteld de verloskundige. En daarbij zegt ze: Ik denk ook niet dat je dat nog gaat halen. Je weeën zijn zo krachtig. De verpleegkundige maakt daarna alles klaar om een infuus bij me te gaan zetten. Maar zodra ze de naald uit de verpakking haalt knappen mijn vliezen en gutst het vruchtwater eruit. Vrijwel meteen kreeg ik persdrang. Ik moest wachten tot de kinderarts er was met persen. Maar dit kon me gestolen worden. De baby moest eruit. Na een paar keer persen was daar kleine Jaxx. Een prachtig mannetje van met een termijn van 32+3 en 1805 gram. Hij moest natuurlijk in de couveuse, maar dankzij de longrijpers kon hij zelfstandig ademen. Jaxx deed het voorbeeldig. Wel vergat hij regelmatig om te ademen en zakte zijn saturatie en hartslag regelmatig. Maar deze wist hij gelukkig elke keer zelf te herstellen.

Ondanks dat Jaxx zo sterk was, heb ik het als een hele stressvolle hectische periode ervaren. Wat was het dan ook fijn toen Mieke van Stichting Earlybirds foto’s kwam maken van ons nieuwe gezinnetje en ook het bijzondere moment heeft vastgelegd waarop ons dochtertje Marly van 2 voor het eerst haar broertje wil aanraken. En Jaxx voor het eerst in bad ging. Stuk voor stuk prachtige, liefdevolle en betekenisvolle foto’s, waar wij straks als alles achter de rug is nog heel vaak naar terug zullen kijken.

Bedankt lieve Mieke en Stichting Earlybirds namens Jaxx, Marly, Yaran en Melinda Van de Graaf

——————

Van de fotografe:

Lieve Melinda en Yaran, wat fijn dat ik dit voor jullie heb kunnen doen. Toen Jaxx er eenmaal was, waren jullie al papmoe van alle onzekerheid en slaaptekort en daarbij dan ook nog de zorg voor Marly.

Ik wens jullie een heel fijne, en zo rustig mogelijke, tijd als Jaxx eenmaal in zijn eigen bedje ligt, maar vooral ook alle geluk en gezondheid.
Lieve groet en een knuffeltje voor de kindjes, Mieke.