Jason

Van de ouders van Jason

3 juli 2017 zouden we naar Manchester gaan om vrienden te bezoeken. Die nacht ervoor werd ik wakker omdat het leek dat ik in bed lag te plassen. Ik wilde gewoon verder slapen, want we zouden straks gaan reizen. Mijn man Tim vroeg me toch even het noodnummer van de verloskunde Erasmus MC te bellen. We moesten wel even langskomen. Onderweg daalde het in: je bent nog maar 28 weken en 3 dagen oud, je kan nog niet komen hoor!

Mijn vliezen bleken gebroken en ik kreeg longrijpers en wee-remmers. Nu was de kunst om je nog zo lang mogelijk bij me te houden terwijl ik in het ziekenhuis lag. Elke ochtend hoorde ik je vrolijke hartje op het CTG. Dit hebben we nog mooi 17 dagen volgehouden samen. Toen kreeg ik in de nacht flink pijn. De verpleegster zei dat er niks zou gebeuren, maar als ik het fijn vond wel mijn man kon bellen. Maar goed dat ik dat heb gedaan. Tim (papa) kwam rond 5 uur binnen en 7:15 was onze zoon Jason geboren (met 30 weken en 6 dagen). Die twee-en-een-halve week bij mama hebben je goed gedaan. Je bent niet eens zo fragiel (1810 gram) en je liet je duidelijk horen toen je even bij mama op de buik werd gelegd. Stel je voor dat dit alles in het vliegtuig of in Manchester was gebeurd, dan hadden we een klein Engelsmannetje gehad.

De dag dat je geboren werd heb ik je maar een half uurtje vanuit bed mogen zien. Dat was raar, niet meer je vrolijke hartslagje in de ochtend. Het feestje in mijn buik was weg, maar ik had jou nog nauwelijks gezien en meegemaakt. Ik had, op wat bloedverlies in het begin na, zo’n fijne zwangerschap gehad. Ik had nog veel groter willen worden en nog veel meer schopjes willen voelen.  Inmiddels kunnen we je verzorgen en zo vaak we willen je zien en vasthouden. Het is zo fijn dat je bij ons bent. Je ligt nu in het Maasstad ziekenhuis, omdat je het zo goed doet en Ik ga elke dag zingend naar het ziekenhuis. Wat ben je toch onvoorstelbaar mooi, lief en tevreden.

Een kennis had de naam ‘Earlybirds’ al laten vallen, maar door het voorbeeldboek in de koffiekamer van het ziekenhuis ging het balletje rollen. In de lange lijst fotografen viel mama’s oog op een naamgenoot. Van alle fotografen nam een paar dagen later juist die naamgenoot Angela Slingerland contact met ons op voor de fotoshoot.

We hebben 16 augustus zo’n fijne middag gehad met Angela. Het is wel even wennen, maar al snel badderen we je zoals we normaal doen. Je bent inmiddels alle slangen, behalve de sonde kwijt en weegt alweer 2792 gram. Angela heeft ons zulke mooie foto’s gegeven. Als we even niet in het ziekenhuis zijn, kijk ik regelmatig verliefd naar de foto’s. Wat een waardevolle herinnering.

Lieve Angela, bedankt voor de mooie foto’s, lieve Monique, bedankt voor het mooie setje earlybirdje en NICU, fijn dat jullie er zomaar voor ons zijn.

Warme en lieve groeten van Tim, Angela en Jason

**************

Van de fotograaf:

Op woensdag 16 augustus mocht ik kennis maken met kleine Jason en zijn ouders Tim en Angela in het Maasstad ziekenhuis in Rotterdam. Een prachtig mannetje, waar het gelukkig heel goed mee mag gaan.

Bij de ingang van de afdeling word ik opgehaald door Angela, en we lopen samen al pratend naar Jason. En wat een geluk, Jason heeft een hele goede dag, en mag buidelen bij papa, hij word lekker in badje gedaan, en daarna mag hij zelfs nog even drinken bij mama. Tijdens deze reportage realiseer ik mij weer opnieuw hoe prachtig dit werk is wat ik mag doen. Want wat een prachtig gezin vormen ze samen. De liefde straalt er bij dit gezin af, en er word heerlijk geknuffeld met kleine Jason.

Jason heeft zijn reportage dapper doorstaan, en wilde geen moment missen. Ondanks dat zijn oogjes dichtvielen van de vermoeidheid blijf hij alles heel helder volgen. Wat ben je sterk lieve Jason. Groei maar snel groter, Zodat je snel met papa en mama mee naar huis mag.

Tim, Angela en Jason, veel geluk voor de toekomst samen.

Veel liefs,
Angela