James

Van de ouders:

In de vroege ochtend van 16 augustus 2021 werd ik spontaan wakker, doordat mijn vliezen gebroken waren. Ik wist niet meteen wat mij overkwam en verwachtte, met 33 weken zwanger, nog niet dat ons kleine mannetje al een aankondiging deed. Nadat de verloskundige was geweest, werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Eenmaal samen met papa gesetteld in onze kraamsuite, werd er al vrij snel verteld dat het niet zeker was dat ons mannetje op deze dag zou komen. Het kon namelijk ook nog dagen of zelfs weken duren! Ik wist en voelde aan mijn lichaam… Hij komt, VANDAAG! De weeën begonnen geleidelijk aan op gang te komen. Eenmaal op een paar cm ontsluiting, werden de weeën zwaarder en constant! Het ging ineens in een sneltreinvaart en werd al vrij vlug ons mannetje JAMES geboren.

Omdat James 7 weken te vroeg was, stonden de kinderarts en verplegers al klaar om hem te checken. Hierdoor heeft James maar 1,5 minuut bij mij gelegen en is vervolgens bij me weggehaald. Dit voelde zo onnatuurlijk en pijnlijk als kersverse mama! Maar het moest… Alles in belang van je kleintje! Er ging op dat moment zoveel door je heen.. Gaat het wel goed? Wanneer kan ik bij hem? Wat gaat er gebeuren? Hoe is hij er aan toe? Je ligt machteloos af te wachten, niet wetende wat er komen gaat. Elke seconde duurde lang en was kostbaar! Gelukkig was papa bij James, terwijl de kinderarts en verplegers met hem bezig waren. In de tussentijd kregen we zoveel informatie, er kwam zoveel op je af..  We hadden onze kraamtijd wel anders voorgesteld, dit kun je niet voorbereiden! Al snel werd duidelijk dat James naar de NICU moest. Maar helaas was er in het ziekenhuis geen plek, sterker nog in heel Nederland was er geen plek! We moesten ons voorbereiden dat het mogelijk een ritje naar het buitenland werd. Als papa en mama is dat wel het laatste wat je wil! Maar wat moet, dat moet…

Gelukkig kregen we later te horen dat ze toch plek hadden kunnen maken op de NICU in dit ziekenhuis. We waren ontzettend opgelucht en blij! Weliswaar het kleinste kamertje, maar dat terzijde. James kreeg op de NICU meteen een CPAP(zuurstofmaskertje) op, vanwege zijn longetjes die nog niet volledig gerijpt waren. Ook een infuusje, sondeslangetje en draadjes voor de monitor werden bij hem aangelegd. Heel wat voor zo’n klein baby lijfje! Samen met papa mochten we na enige tijd eindelijk bij ons mannetje. Het was allemaal erg indrukwekkend en emotioneel best zwaar om je kindje aan alle apparatuur te zien liggen. Daardoor kon je weinig van hem zien. Hij was nog zo klein en kwetsbaar, je staat vanaf de zijlijn maar toe te kijken! Het liefste zou je jezelf opofferen om hem te helpen. Gelukkig kregen we al snel het gevoel dat James in goede zorgzame handen terecht was gekomen. Dat gaf vertrouwen! De verplegers waren stuk voor stuk toppers, ondanks de drukte! Na 2 weken op de NICU kregen we te horen dat James het heel goed deed en de ster van de afdeling was. Dat maakt je als ouders enorm trots! Dit betekende dat we al vrij snel over mochten naar de medium care zuigelingenafdeling. Ook daar liet James zien hoe dapper en sterk hij al was. Wederom de beste van de afdeling en dat zorgde ervoor dat we al na een paar dagen werden overgeplaatst naar de kinderafdeling. Dit was door de drukte een uitzonderlijk geval, maar ook daar werd James met open armen ontvangen en super goed verzorgd! De verplegers waren allemaal weg van onze kanjer. Deze afdeling stond in het teken van groeien en bloeien. We werkten er naar toe om naar huis te mogen. Het volledig uit de fles drinken en monitor- en sonde vrij waren nog de enige puntjes die ons daar hielden.

We wilden eigenlijk thuis bevallen met de aanwezigheid van een geboortefotograaf en omdat dat helemaal in het water was gevallen, tipte de fotograaf ons over Stichting Earlybirds. We hadden meteen op de site gekeken en ons aangemeld voor een fotoreportage. We hadden het geluk dat de meeste slangetjes en apparatuur eraf waren en we voor de foto’s ook zoveel mogelijk van James konden zien. Tijdens de reportage deden we gewoon lekker ons ding en genoten we van elkaar. Het fijne was dat je niet meteen in de gaten had, dat er een fotograaf aanwezig was. Dit zorgde voor mooie en intieme momentjes!

Na 3,5 week kregen we het verlossende woord… Jullie mogen naar HUIS! We moesten eigenlijk 7 weken blijven, maar doordat James zijn wilskracht en doorzettingsvermogen goed liet zien, heeft hij zijn doel sneller bereikt.

Tijdens ons ziekenhuisavontuur werden we heel erg geleefd en zaten we in een soort van bubbel. Je beseft pas als je dit hebt meegemaakt, hoeveel mensen dit overkomt! Maar ook dat het niet goed kan aflopen. We zijn heel dankbaar dat we dit indrukwekkende en emotionele rollercoasteravontuur kunnen afsluiten met een schitterend en gelukkig einde.