Het verhaal van Tijn (deel 2)

Vorige week kon je het eerste deel van het verhaal van Tijn lezen. Hieronder lees je deel twee.

Heel toevallig mocht Tijn op moederdag mee naar huis. Je zou zeggen dat je je geen beter moederdagcadeau zou kunnen wensen. Maar ik vond het vooral heel erg eng. We kregen couveuse nazorg, maar daar had ik qua hulp weinig aan. Ik vond het vooral fijn dat ik iemand had om tegen te praten.

Tijn was een moeilijke slaper overdag. Sliep weinig, wilde niet slapen, voor veel ouders van een prematuur kindje een bekend euvel . Bij Tijn hadden we veel aan de informatie van de Amerikaanse kinderarts Harvey Karp. Langzaam ging hij beter slapen overdag. Bij Maura hadden we overigens niets aan deze informatie.

Hoewel Tijn erg klein is voor zijn leeftijd, groeit hij altijd netjes mee met de curve, dus maakt niemand zich daar veel zorgen over. Gijs en ik zijn ook klein, dus heel gek is het ook niet. De vraag was (en is voor mij nog steeds), houdt hij verder niets over aan de prematuriteit en de hersenbloeding? Al vanaf het begin van Tijns prematuurtraject werd hij in de gaten gehouden door de kinderfysio. Zowel in het ziekenhuis als thuis. Tijn deed op motorisch vlak alles netjes “volgens het boekje”. Nadat hij zelfstandig kon lopen, zijn we ontslagen bij de kinderfysio. Het betekende dat de hersenbloeding en de vroeggeboorte weinig tot geen sporen hadden nagelaten op motorisch gebied. Dat was al een opluchting.

Hoe het mentaal vergaat, is nog even afwachten en bekijken hoe het zal gaan op de kleuterschool. Op de peuterspeelzaal zijn we er achter gekomen dat hij sociaal-emotioneel niet de vlotste is. Maar dat zijn z’n ouders ook niet, dus ligt het aan de vroeggeboorte of is hij gewoon erfelijk belast? We zullen het merken als hij op school is gewend. Tot die tijd maak ik me nog even geen zorgen.

Volgende keer het verhaal van Maura.

Groetjes,

Linda