Het verhaal van Maura

Na het verhaal van Tijn vorige maand, nu het (wat kortere) verhaal van Maura.

Maura’s verhaal is eigenlijk het tegenovergestelde van Tijns verhaal. Bij Tijn had ik een redelijk zorgeloze zwangerschap en een spannende babytijd. Bij Maura had ik een spannende zwangerschap (komt deze niet ook te vroeg?) en uiteindelijk een redelijk onbezorgde babytijd.

Nadat ik toch zwanger werd van onze tweede, begon het zorgtraject in het ziekenhuis. Omdat er geen reden was gevonden waarom Tijn te vroeg was gekomen, kreeg ik progesteron als medicatie. En toen was het wachten. Wachten tot ze levensvatbaar was met 24 weken. Wachten op Tijns termijn met 31 weken: toen was ze al 500 gram zwaarder dan Tijn, dus dat ging de goede kant op. Wachten tot 32 weken want dan mocht ik in het streekziekenhuis bevalen in plaats van in het academisch ziekenhuis. Wachten tot 34 weken want dan kreeg ik geen weeënremmers of longrijpingsprikken meer. Wachten tot 36 weken want dan mocht ik stoppen met de medicatie.  En toen hield het wachten en aftellen op: Maura werd geboren met 36 weken. Dit was toch een hele andere afloop van mijn zwangerschap: een kindje dat bijna volgroeid is en een enorm snelle thuisbevalling. Hoewel ik deze keer gepland had om in het ziekenhuis te bevallen, kwam Maura zo snel dat ik thuis ben bevallen; de verloskundige deed net haar handschoenen aan om mij te onderzoeken en ze kon Maura nog net opvangen. Omdat ze toch prematuur is, moesten Maura en ik voor controle naar het streekziekenhuis. Gelukkig mochten we naar 24 uur naar huis en kon ik daar van een echte kraamweek genieten.

Maura is nu net 2 jaar. Omdat ze een randprematuurtje is, hoefde niet het hele traject in wat Tijn gehad heeft. Wel fijn, maar aan de andere kant ben ik ook wat bangig omdat ze nu niet constant in de gaten gehouden wordt door zorgprofessionals; zie ik niks over het hoofd, gaat alles wel zoals het hoort? Ik ben daar na Tijns geboorte toch wat voorzichtiger mee. Gelukkig lijkt ze het hetzelfde te doen als Tijn qua ontwikkeling, dus ik moet toch gaan proberen om dit los(ser) te laten.

Groetjes,

Linda