Help! Een postpartum depressie

Een postpartum depressie (PPD) is een depressie die optreedt na de bevalling. Hoewel er verschillende gradaties zijn in deze depressie, moet je het zeker niet verwarren met de welbekende kraamtranen. Ongeveer 1 op de 10 vrouwen krijgt een PPD. Algemene symptomen zijn: je somber voelen, geen energie hebben, niet blij zijn met de baby en/of angst om niet voor de baby te kunnen zorgen. Mocht je deze klachten hebben, aarzel dan niet en neem contact op met iemand als je huisarts of het consultatiebureau. Het is erg belangrijk om te praten over je gevoelens.

Zoals gezegd kent een depressie velen gradaties of vormen. Zo ook de PPD. Een PPD lijkt soms uit het niets te komen, maar vaak zijn er toch bepaalde triggers aan te wijzen. Die zijn voor iedereen verschillend, maar kunnen te maken hebben met eerdere depressies, je relatie met je partner en/of kind(eren) of een stressvolle gebeurtenis tijdens of snel na de zwangerschap.

Deze laatste was de trigger voor mijn PPD. Ik mag in mijn handjes klappen (doe ik ook heel veel) dat ik een redelijk lichte depressie heb gehad en met ruim een jaar weer opgeknapt was en dat ik ook weer een tweede zwangerschap aandurfde. Waarschijnlijk zijn Tijn zijn vroeggeboorte en alles wat daar omheen hangt, de combinatie live voeden en kolven, een niet-slapende baby, en een partner die het te druk had op zijn werk toch teveel van het goede geweest. Ik was helemaal niet voorbereid op zijn komst, zowel mentaal als organisatorisch niet. Mijn leven werd zo overhoop gegooid op een manier die ik niet had durven dromen. De zorg voor zo’n kleine baby (die ook nog eens niet sliep overdag), het moeten kolven met een huilende baby (dat was echt funest voor mijn productie en dus ook voor mijn zelfvertrouwen) was gewoon teveel. En hoewel dat in familiekring wel werd gezien, werd er niets aan gedaan. Met als gevolg dat ik toch wel eens in bed heb liggen krijsen (ongeveer net zo hard als Tijn) dat het voor mij allemaal niet meer hoefde en dat ik het toch niet kon en dat alles maar afgelopen moest zijn.

Gelukkig had ik een hele goede arts bij het consultatiebureau (jawel die bestaan echt, in tegenstelling tot wat sommige ouders zeggen). Zij zag al vrij snel dat het echt niet goed ging met mij en heeft als eerste een overstap naar flesvoeding geadviseerd. Dit was al een heel fijn idee; iemand die luistert en ook nog eens een enorm goed idee heeft om jou te proberen te helpen. Uiteindelijk heb ik de borstvoeding langzaam afgebouwd waardoor er al veel meer lucht om mij heen kwam. Daarnaast heb ik groepstherapie gevolgd met dames die ook met depressies worstelden op het gebeid van gezin. Dit werkte voor mij heel erg goed, maar ieder mens (en iedere depressie) is anders en zal dus ook anders behandeld worden. Zoals gezegd was ik na ruim een jaar weer uit de depressie en omdat we wisten wat de triggers waren, hebben we er heel bewust op gelet met Maura’s geboorte dat we niet diezelfde fouten zouden maken. Gelukkig was Maura “maar” een randprematuur en hebben we dus niet dezelfde achtbaan gehad als met Tijn en heb ik zelfs redelijk van een kraamweek kunnen genieten.

Dus, mocht je het ook moeilijk vinden met je baby, of met je nieuwe leven; praat er met iemand over en zoek hulp. Stel je open en neem advies aan. Je hoeft het niet alleen te doen.

Liefs,

Linda