Finn prematuur, geboren met 30 weken weeenremmers longrijping CTG NICU

Finn

Finn prematuur, geboren met 30 weken weeenremmers longrijping CTG NICU

Zondag 31 juli begon zoals alle andere zondagen. Lekker ontspannen wakker worden. We hadden de dag ervoor lekker geklust in ons nieuw huis. ’s Morgens hadden wij afgesproken om bij mijn (Mariëlle) moeder op bezoek te gaan. We waren daar rond half 11 en hebben lekker een kop koffie gedronken en lekker gekletst. Ik voelde mij al niet heel fijn en had wat last van krampen. Nadat ik rond half 2 even naar de wc was geweest, gaf ik aan dat ik wel naar huis wilde omdat ik mij niet heel fit voelde. Omdat ik vrijdags met mijn moeder mee was geweest naar een operatie voor haar in Hilversum, stond mijn fiets daar nog. Wilco ging op de fiets terug en ik ging met de auto terug. Toen ik thuis kwam ben ik gelijk naar boven gegaan om even te rusten. Ik hoopte dat na het rusten ik mij weer wat beter zou gaan voelen. Toen Wilco thuis kwam stond hij raar te kijken. Ik was niet beneden. Hij liep gelijk naar boven om te vragen of ik mij wel goed voelde.

Die middag zouden er een aantal vrienden en familie in ons nieuwe huis komen kijken. Maar na een tijdje rusten heb ik maar besloten om niet mee te gaan. De krampen bleven en leken wel wat erger te worden. Wilco is alleen naar het huis gegaan. In de tussentijd werden de krampen erger. Ik vertrouwde het toch een soort van niet en ben het maar eens gaan klokken. De krampen duurden ongeveer één minuut met een pauze van drie minuten ertussen. Ik dacht bij mijzelf dat het niet kon en dat ik me niet druk moest maken. Ik was per slot van rekening nog maar 29.3 weken zwanger en had de hele zwangerschap helemaal nergens last van gehad. Ik was tot dat moment fluitend de zwangerschap doorgekomen. Natuurlijk was ik wel wat moe geweest en had ik af en toe last van kramp in mijn kuiten, maar verder niet. Toen Wilco thuis kwam, rond half 5, zat ik wel beneden maar voelde mij nog altijd niet fijn. Hij zei: “Je kunt altijd even bellen naar de verloskundige om te vragen wat het kan zijn”. Maar dat vond ik nog niet nodig. Ik dacht dat ik mij niet zo moest aanstellen en dat het nog altijd niets zou zijn, dat het gewoon krampen waren die ik wel vaker had. De krampen werden alleen echt niet minder, ze werden juist erger en erger.

Rond half 8 stond Wilco erop dat er gebeld zou worden en wanneer ik dat niet deed, dat hij het zou doen. Op dat moment besloot ik toch maar te gaan bellen. De verloskundige kwam en besloot mij toch door te sturen, na de onderzoeken die zij had uitgevoerd, omdat ze het niet vertrouwde. Ze dacht namelijk al 1 cm ontsluiting te voelen. Op stel en sprong gingen wij naar het ziekenhuis, met een klein tasje met de eerst benodigde spullen, voor het geval dat ik er wel zou moeten blijven. De verloskundige zei nog: “ Misschien ben je met een uur wel weer thuis”. In het ziekenhuis bleek na onderzoeken dat ik toch echt moest blijven. Ik werd snel aan de weeën remmers gelegd en kreeg gelijk de eerste longrijpingsprik. De krampen die ik had, bleken gewoon weeën te zijn. Ook werd ik aan de CTG gelegd.

De eerste nacht waren we doorgekomen en ook de eerste dag in het ziekenhuis. De weeën bleven alleen wel, door de weeën remmers kwamen ze wel wat minder vaak, maar werden qua kracht niet minder. ’s Avonds kreeg ik voor de tweede keer een longrijpingsprik. Ook de tweede nacht en dag kwamen we door. De longrijpingsprikken hadden nu voldoende tijd gehad om in te werken. Toch bleef ik weeën houden, wat niet fijn was. Ze werden namelijk in kracht wel wat erger, maar er zat iedere keer wel 7 a 8 minuten tussen. De doktoren hadden besloten om mij pas na de 3e nacht van de weeën remmers af te halen, zodat ik nog een redelijke nacht zou kunnen maken.
Woensdag aan het begin van de ochtend werd ik van alle middelen afgehaald en moesten we af gaan wachten wat er zou gaan gebeuren. Al snel bleken de weeën heftiger te worden en had ik al meer ontsluiting. Ik werd naar de verloskamer gebracht. Daar duurde het allemaal wel lang. Ik had ’s nachts al 10 cm ontsluiting, maar mijn vliezen wilden niet breken.

Donderdag middag 4 augustus rond half 3 besloten de artsen dat het zo niet langer kon. Ik was een vaatdoek en kon niet meer. Om 15:07 is op een natuurlijke manier Finn Jaël Brandenburg geboren met precies 30 weken en woog 1750 gram. Hij huilde gelijk en werd meegenomen voor controles. Toen alles goed bleek te zijn werd hij nog even aan mij geshowd en mocht ik hem een knuffel/kus geven. Hij werd naar de NICU gebracht en daar aangesloten aan de verschillende kabeltjes voor de monitor etc. Op de NICU heeft hij tot precies 32 weken gelegen en maakte grote sprongen. Op dit moment ligt hij op de neonatologie medium/high care afdeling. Hij weegt nu 2260 gram en 33.3 weken. Op het moment van foto’s maken was hij 32.5 weken. Hij doet het erg goed en wij zijn heel trots op onze kleine, grote man!

Wij willen Janneke Bakker bedanken voor het maken van de mooie foto’s! We kijken er vaak naar en hebben mooi in beeld hoe onze ochtend eruit ziet wanneer we bij Finn zijn.

2 antwoorden
  1. Marieke
    Marieke zegt:

    Zo heel knap hoe rustig jullie toch nog ondanks alles zijn geweest en dat jullie nu een gezond kindje hebben echt super heel blij voor jullie. Ik hoop dat het verder goed blijf gaan. Ik zou zelf snel in paniek zijn geraakt, want ik heb een miskraam gehad en de 2e heeft een echoscopist gedood. Hij deed me heel pijn en al zeggen andere doktoren dat kan niet ik weet het zelf beter ik had nergens last van en pas naar die echo verloor ik vloed en verloor hem of haar een week later precies zo groot als dat hij of zij moest zijn met 9 weken. Daardoor werd ik erg bang, maar ben zo blij dat ik nu 2 gezonde kinderen heb. Ik heb die dokter ook gewoon vergeven ik weet niet waarom hij zijn boosheid op mij afreageerde, omdat ik niet in zijn leven kon kijken. En ik wil iedereen altijd vergeven en met liefde weer behandelen, want ik geloof in God en die wil dat we dat doen zodat wij ook zijn vergiffenis kunnen ontvangen en in vrede met elkaar kunnen leven. Ons geloof komt ook op de 1e plaats in ons gezin en heeft ons door heel wat moeilijkheden en verdriet heen geholpen. Zonder God zou ik niet weten hoe ik verder moet. Wij zijn Jehovah’sGetuigen en willen graag dat iedereen weet en ziet wat een lieve Vader Jehovah God is en dat ze zien hoe mooi hij alles speciaal voor ons heeft gemaakt kijk maar hoe mooi en inteligent de hele schepping is hoe wonderbaarlijk een kindje in de buik van een moeder groeit en dat wij het voorrecht hebben ervoor te zorgen. Ik wens jullie alle geluk toe voor nu en in de toekomst. Blijf ook liefde voor elkaar als ouders hebben zodat jullie kindje van jullie liefde mag groeien en voelt dat er van ‘m gehouden wordt, zodat hij later jullie voorbeeld mag volgen. Veel liefs uit Deventer.

    Beantwoorden
  2. Johan en Lammy
    Johan en Lammy zegt:

    Wat een verhaal Mariëlle en Wilco! Fijn te lezen dat jullie ventje zo prima groeit en dat het met Finn zo goed gaat! Mooi dat de Stichting jullie zo’n prachtige fotoherinnering heeft kunnen geven.
    Groet van ons

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.