Eden

Lieve Eden,

Nu we dit bericht voor je schrijven zitten we nog midden in een periode van ons leven die even heftig is als mooi. Op zaterdag 12 november zijn we volledig onverwacht afgedonderd van onze roze wolk. Midden in de nacht werd ik wakker. Je mama stond als versteend naast mij. Het duurde even voor ik het antwoord kreeg wat er aan de hand was. Haar vliezen waren gebroken. Tien weken te vroeg. Het eerste wat we voelden was ontkenning want dit kon natuurlijk niet waar zijn. Alles ging toch zo goed? Er moest wel een andere logische verklaring hiervoor zijn. Een verklaring die het ons mogelijk zou maken om ons bedje weer in te duiken, ons welverdiende weekend te vieren en rustig je komst af te wachten. De verloskundige zou ons ongetwijfeld geruststellen. Die is namelijk heel aardig en ook goed in haar werk. Dus papa en mama hebben gebeld. Alles zou daarna vast goed komen. De verloskundige kwam. De geruststellende verklaring kwam niet. De vliezen waren inderdaad gebroken. Dat is veel te vroeg. En ons bedje moest nog even op ons wachten. We moesten gelijk naar het ziekenhuis. Gezien de termijn van 30 weken moesten we gelijk door naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Onderweg in de auto was het stil. Papa wilde mama heel graag troosten. Hij wilde haar vertellen dat alles goed zou komen. Er moest hier toch een logische verklaring voor zijn. Het kon niet waar zijn dat we op een sprookje zaten te wachten en dat we ineens midden in een nachtmerrie terechtkwamen. Papa hoorde zichzelf tegen mama zeggen dat alles goed kwam. Elk uitgesproken woord kostte papa ontzettend veel energie. Papa hoorde zichzelf maar herkende zijn eigen stem niet. Dat was een andere man die midden in de nacht zijn zwangere vrouw naar het ziekenhuis reed. Dit kan niet waar zijn. Dit overkomt ons toch niet? In het Wilhelmina Kinderziekenhuis komt het vast wel goed. Daar hebben ze prima artsen. Die lossen dit op!…Toch???

In het ziekenhuis kregen we te horen dat mama waarschijnlijk snel zou bevallen. Maar misschien ook niet. Mama moest tot aan de bevalling in het ziekenhuis blijven. Maar in het ziekenhuis was geen plek om voor jou te zorgen als je zou besluiten om papa en mama een knuffel te geven. Dus papa en mama moesten naar een ander ziekenhuis die wel voor je kon zorgen. Een ziekenhuis ver weg, helemaal bij Eindhoven. Mama werd door een ambulance opgehaald. Papa gaf mama een kus op haar buik en liep met de ambulance broeders mee. Een van de twee ambulance broeders vertelde aan papa dat hij niet voor je kon zorgen als je onderweg plotseling zou besluiten om mama een knuffel te geven. Je was namelijk nog veel te klein en de ambulance was daar niet voor uitgerust. Papa hoorde zichzelf tegen mama zeggen dat alles goed zou komen. Toen mama om de hoek was heeft papa zich een paar keer in de arm geknepen in de hoop dat de nachtmerrie voorbij zou zijn en dat hij naast mama weer wakker zou worden.  Maar papa en mama waren allang wakker. Papa moest weer terug naar huis om wat spullen voor mama op te halen. Onderweg heeft papa steeds aan je gedacht. Zou je ooit met papa stoeien zoals je broer dat doet? Zullen we je ooit, net als we dat bij je broer ook doen, elke nacht in je bedje leggen en zeggen dat we van je houden? Zal je ons ooit, net zoals je broer dat doet, tot waanzin drijven omdat je je groente niet wil opeten? Deze gedachten deden papa te veel pijn en papa moest op de weg letten. Het was moeilijk rijden met tranen in de ogen. Ook gevaarlijk. Want als je zou komen dan wilde papa dat niet missen. Dus heeft papa zijn best gedaan om niet meer te denken.

Mama was gebracht naar het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Dat is een ziekenhuis waar men goed kon zorgen voor kleine en kwetsbare baby’s als jij. De arts vertelde aan papa en mama dat een groot aantal vrouwen bevalt binnen een week na het breken van de vliezen. Dat was een moeilijk gesprek over verschillende risico’s die jouw vroeggeboorte met zich mee bracht. Misschien zou je niet goed zelf kunnen ademen. Misschien zou je ziek worden. Misschien zou je een bloeding krijgen in je hoofd. Mama heeft 2 prikjes gehad om je longen sneller te laten rijpen. Papa heeft veel spannende tijden meegemaakt in zijn leven. Mama ook. Maar zo spannend en zwaar als nu hebben papa en mama het nooit eerder meegemaakt. Je mama is een kanjer want zij heeft het heel lang volgehouden om jou binnen te houden. Bijna 3 weken. Papa vindt dit een echte wonder. Papa en mama wisten dat je in deze drie weken veel sterker bent geworden. Binnen 2 weken ben je een halve kilo gegroeid en was je bijna 2 kilo zwaar. Ook kon je na 2 weken samen met mama naar een ziekenhuis in de buurt zodat jullie weer dicht bij papa waren. En nog belangrijker: je had het nog prima naar je zin bij mama. Papa heeft in deze periode geprobeerd om zo min mogelijk te denken. Dat was voor papa heel moeilijk want papa is een denker.

Vrijdag 2 december besloot jij de nachtmerrie waar papa  en mama bijna drie weken eerder in terechtkwamen te beëindigen. Je wilde niet langer wachten en binnen half uur was je er. Een baby die met 32,6 weken weliswaar veel te vroeg is geboren maar meteen al indruk heeft gemaakt. Niet alleen op je papa en mama maar ook op de artsen die papa en mama hebben geholpen. Je moest heel hard huilen toen je met mama mocht knuffelen. Zo hard dat de artsen gelijk zeiden dat er niets mis was met je longen. Ook papa moest heel hard huilen, maar iets minder hard dan jij. Je was 2050 kilo zwaar, je was sterk, alert en je was prachtig. Je deed het uitzonderlijk goed, aldus de artsen. 2 keer een 10 gescoord voor je Apgar score. Papa hoorde zichzelf tegen mama zeggen hoe prachtig je was. En hoe trots hij op mama was. Papa herkende zijn eigen stem niet. Alweer niet. Papa en mama kunnen eigenlijk niet zo goed beschrijven wat ze toen voelden. Is het mogelijk dat nachtmerrie  als een sprookje eindigt? Zou het toch kunnen dat we ons leven weer terug krijgen? Nu we dit schrijven ben je 10 dagen oud. En elke dag weer maak je indruk op ons en op de artsen en de lieve verpleegsters die voor je zorgen. Je hebt besloten dat je eigenlijk geen prematuurtje bent. Binnen 3 dagen heb je besloten dat je je couveuse niet langer nodig hebt. Je ligt liever te chillen in je verwarmde bed. Binnen 9 dagen heb je besloten dat je geen sondevoeding meer nodig had. Je drinkt liever zelf uit de fles en je begint ook al van de borst te drinken. En de hele wereld mag het horen als je je melk niet op tijd krijgt. Onze sterke superbaby met de sterke eigen wil. Als we ergens niet aan gaan komen in de toekomst dan is dat je eigen willetje dat je zo kenmerkt, al voor je geboorte al.

Lieve Eden, papa en mama willen je bedanken dat je er bent en dat je zo’n vechter bent. Nooit heeft zoiets kleins zo’n grote indruk op ons gemaakt. En nooit heeft zoiets kleins papa en mama zo’n grote les geleerd. Namelijk dat ook grootste nachtmerries soms als sprookjes kunnen eindigen. Papa en mama houden heel veel van jou en kunnen niet wachten dat ze je mee mogen nemen naar huis. Ze kunnen niet wachten om met je stoeien zoals ze dit met je broer ook doen. Ze kunnen niet wachten om ruzie met je te maken omdat je je groente niet wil opeten. En ze kunnen niet wachten dat je oud genoeg bent om je dit verhaal te vertellen die als een nachtmerrie is begonnen maar als een sprookje is geëindigd.

Veel kusjes: papa en mama