Dylan

Van de ouders

Vanaf 7 weken zwangerschap begon het met vage pijn in mijn rechter onderbeen. De huisarts stuurde mij door voor een echo van mijn been, hieruit bleek dat ik een aderontsteking heb in de kuit. Vlak voordat wij er achter kwamen dat ik zwanger was, hadden we een vakantie geboekt naar La Palma (Canarische Eilanden). Na overleg met de huisarts zijn wij toch op vakantie gegaan. Tijdens de vakantie kreeg ik al snel last van benauwdheid. Na een bezoek aan de eerste hulp dachten ze dat ik acute bronchitis had en met medicijnen daarvoor zijn we weer naar ons hotel vertrokken. Na een dag of 2 werden mijn klachten niet minder, eerder nog erger. Ik was niet in staat om van de hotelkamer naar het restaurant te lopen zonder steeds een pauze te nemen, zo benauwd kreeg ik het van een stukje lopen. Dus wij weer terug naar de eerste hulp, daar belande ik in de medische molen en bleek dat ik een trombosebeen had en een longembolie. Dit betekende een opname in een buitenlands ziekenhuis. In totaal heb ik 13 dagen in het ziekenhuis gelegen, waarvan 7 op de IC.

Eenmaal terug in Nederland weer de medische molen in en voor de zwangerschapscontroles moesten we naar de gynaecoloog. Bloedonderzoek toonde aan dat ik een auto-immuunziekte blijk te hebben, namelijk het Antifosfolipiden syndroom. Dit houdt in dat er zich sneller stolsels vormen in mijn bloed, hiervoor zal ik de rest van mijn leven bloedverdunners moeten gebruiken.

Tot week 30/31 bleef de zwangerschap redelijk stabiel. Ik had wat vage klachten en de gynaecoloog besloot om mijn bloed en urine te laten onderzoeken. Diezelfde avond, 17 april, ben ik nog opgenomen in het ziekenhuis (Bravis Moeder en Kind Centrum) omdat ze bang waren dat er een zwangerschapsvergiftiging aan het ontwikkelen was. Uit voorzorg heb ik ook injecties gehad voor de longrijping van ons zoontje. Uit de resultaten van bloed- en urineonderzoek bleek ook dat ik last had van zwangerschapscholestase en HELLP. In de nacht van 23 / 24 april verergerde mijn klachten en op 24 april ben ik overgeplaatst naar het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven, omdat ze bang waren dat ons zoontje te vroeg geboren zou worden. Uiteindelijk is Dylan op 26 april geboren door middel van een keizersnede.

Dylan werd met precies 32 weken zwangerschap geboren met een gewicht van 1.370 gram. Hij heeft in totaal 10 dagen op de NICU gelegen in Veldhoven en heeft een paar dagen zuurstofondersteuning nodig gehad. Op 6 mei zijn wij weer terug overgebracht werden naar het Bravis Moeder en Kind Centrum in Bergen op Zoom. Hier heeft hij nog 4 weken gelegen. Eerst nog in de couveuse, vervolgens in een warmtebedje en uiteindelijk in een gewoon bedje. Maandag 3 juni hebben wij Dylan mee naar huis mogen nemen.

groetjes,
Jessica

——————-

Van de fotograaf:

Op zondag 2 juni was ik in het Bravis moeder-kindcentrum voor een shoot van Earlybirds. Een van de verpleegkundigen vroeg of ze mij even iets mocht vragen. Er was namelijk een kindje dat morgen al naar huis mocht terwijl hun fotoshoot pas een dag later plaats zou vinden verzorgd door een andere fotograaf van de Stichting. Natuurlijk wilde ik wel even kijken of ik iets kon betekenen. Misschien was het mogelijk om nu nog een paar foto’s te maken, dan hebben ze tenminste iets dacht ik. En wie weet kan hun fotograaf schuiven naar morgen.

En zo maakte ik voor het eerst kennis met Jessica en Dylan, die lekker samen aan het kroelen waren. Helaas was papa al naar huis vertrokken en was het dus niet echt een optie om meteen foto’s te maken. We spraken af dat Jessica contact op zou nemen met hun fotograaf en ik beloofde dat wanneer zij de shoot niet kon verzetten, ik de volgende ochtend langs zou komen voor een reportage. En zo gebeurde het dat ik een dag later weer op de afdeling stond. Bij aankomst was Dylan al goed wakker en hij had duidelijk zin in eten. Hij lag in papa’s armen en bleef maar gulzig zuigen op de grote groene tut. Helaas moest hij nog even wachten op zijn lekkere melk, want voor 9.00 uur was nog een echo gepland, die hij moest ondergaan voordat hij vandaag eindelijk samen met papa en mama naar huis zou mogen.

Dylans geduld en uithoudingsvermogen werden behoorlijk op de proef gesteld, want als je honger hebt als een beer…. nou ja beertje, dan duren 15 minuten best lang. Mama had het geweldige idee om alvast een schone luier aan te geven, dan kon Dylan meteen aanvallen als ze terug zouden zijn van de echo. Mama’s hebben altijd dit soort goede ideeën, daarom zijn het tenslotte mama’s.

Eindelijk was het zo ver – tijd voor de echo. En daar gingen ze, papa, mama, een verpleegkundige en Dylan in zijn bedje met zijn stoere blauwe mutsje op. Met het bedje rijden voelt bijna net zo als rijden met de kinderwagen merkte de verpleegkundige op. Alvast een beetje oefenen dus, want straks kan het echt.

Ongeveer een kwartiertje later komt de hele stoet terug. Dylan kijkt nog steeds met zijn grote heldere ogen rond. Nu snel het flesje, want dat heeft hij wel verdiend. Helaas de kleine man doet zijn best, maar het is te zwaar om na het zuigen op die groene tut nog genoeg kracht over te hebben voor het hele flesje. Hij wil wel graag, maar alles bij elkaar was het een hele drukke ochtend. Dylan is nu wel groot in vergelijking met hoe hij was op de dag van zijn geboorte, maar eigenlijk is het toch nog maar een klein mannetje.

En wat mij het meeste verbaasd …dat kleine mannetje is de hele tijd wakker. Misschien voelt hij wel dat er vandaag iets heel erg leuks gaat gebeuren. Eindelijk saampjes naar huis, eindelijk genieten. Dat hebben jullie zo verdiend, want jullie zwangerschap was alles behalve een grote roze of in dit geval blauwe wolk. Ik hoop dat het goed blijft gaan en dat de foto’s straks een mooie herinnering zijn aan een bijzondere tijd. Ik wens jullie het allerbeste en kom veilig thuis.
Liefs Conny