Dennis

 
Onverwachts waren we zwanger van een tweeling. Nadat we van de schrik waren bekomen, gingen we er vol voor. Waar plek is voor 1 baby, lukt het ook voor 2 baby’s. We raakten gewend aan het idee. De eerste 16 weken gingen voorspoedig voorbij. Niet misselijk of klachten behalve ’s-avonds iets wat moe. Maar ja, ik werkte ook gewoon 3 dagen en daarnaast ook de zorg voor onze 3 meiden van 11, 9 en bijna 2. Als ik echt te moe was, dan zorgde Ruud ervoor dat de meiden in bed kwamen.

Met 16,5 week op controle bij de gynaecoloog. En toen was er gewichtsverschil zichtbaar tussen beide baby’s. De kleinste bleek ook weinig vruchtwater te hebben en strak in de vruchtzak te zitten. De echoscopiste ging in overleg met de gynaecoloog. Tijdens het gesprek met de gynaecoloog werden de zorgen besproken; vermoeden van voortijdig gebroken vliezen bij de kleinste baby. Hoe dan, ik heb niks gemerkt maar zou ook niet verwacht hebben dat het nu al zou gebeuren. Hierdoor werd ik doorgestuurd naar het VUMC voor extra controle. Dit gebeurde met 4 dagen al. Ook hier werden de zorgen uitgesproken over het weinige vruchtwater, strakke vruchtzak en twijfel of het wel een 2-eiige tweeling zou zijn. Het kon wel een TTS zijn, dus doorgestuurd naar het LUMC vanwege dat zij gespecialiseerd zijn hiervoor. De volgende dag konden we direct komen, graag met alle echo’s van de afgelopen controles.

Hier werden vele echo’s gemaakt, bloedstromen gecontroleerd en de oudere echo’s bekeken. Gelukkig werd hier wel gezegd dat het een 2-eiige tweeling was en dat dan TTS uitgesloten was. Wel werd er getwijfeld over de nieren van de kleinste baby. Gebroken vliezen en eventueel nieren die niet zo goed werken zoals zou moeten, waren de grootste zorgen. Maar we gingen voor de controles weer terug naar het VUMC. Elke controle die we hadden, bleven de zorgen over de kleinste baby. Nog steeds weinig vruchtwater en strak in de vruchtzak. Maar nog steeds groei in z’n/haar lijn, goede hartslag en blaasinhoud zichtbaar. De artsen stonden voor raadsels. Dingen zoals slecht werkende nieren konden niet uitgesloten worden. Maar het hoe en wat, konden ze niet verklaren.

Met 24+2 weken zwangerschap werkte ik nog steeds 3 dagen per week. Die dag gaf ik praktijkles op de Bakkersschool waar ik werk. Na een gezellige maar vermoeiende dag, was ik bijna klaar om naar huis te gaan. Totdat ik complicaties kreeg vanwege een uitgezakte navelstreng. Eerst nog heel rustig totdat mijn collega iets tegen mij zegt. Huilen en zeggen wat ik vermoed. Wat een angst ineens. Collega belt 112 en heel snel is de ambulance op school. Op de brancard gesnoerd word ik snel naar het VUMC vervoerd en daar begint de achtbaan. De bellende collega is meegegaan met mij. Ruud is al gebeld door een andere collega en is onderweg naar Amsterdam. Op de verloskamer aangekomen is het druk met verpleegkundigen en gynaecologen. Op de echo wordt gezien dat de kleinste baby al een trage hartslag heeft. De zorgen zijn heel groot. Ik denk alleen maar aan mijn 2 baby’s. Hoe nu verder? Ruud komt binnen en we krijgen alle risico’s van een vroeggeboorte bij dit termijn bijgebracht: overlevingskans van 50% waarbij een derde ernstig gehandicapt is. Willen we gaan voor actieve opvang? Gaan we voor longrijpers? Ik kan alleen maar huilen maar de eerste prik voor longrijping wordt gezet uit voorzorg. Om 20.00 word er nog gekeken naar de baby’s en daar zien we dat de kleinste baby het heeft opgegeven. Het hartje is gestopt met kloppen. Hierna wordt de navelstreng afgebonden zodat ze hopen dat de andere baby zolang mogelijk kan blijven zitten om te groeien. Verdriet om het overleden kindje maar ook de zorgen over de andere. Ik krijg een plek op de afdeling. Helaas zet 3 dagen later de bevalling door, midden in de nacht. In allerijl word ik naar de verloskamer gebracht. Ruud wordt ook gebeld aangezien hij thuis bij de meiden slaapt. Heel snel wordt onze overleden zoon Sander geboren om 2.31. Helaas heb ik het alleen moeten doen. Ruud redde het net niet om op tijd te komen. De gynaecologen gaan ervan uit dat baby 2 ook snel komt, aangezien ik al meerdere keren snel ben bevallen.

En dan worden de weeën minder, dus voor 24 uur aan de weeënremmers. Niet wetend wat er daarna gaat gebeuren. Dus dat wordt afwachten. Om 7.00 breken helaas de vliezen van baby 2. Gelukkig blijven de weeën weg. Maar nu komen er extra controles bij zodat ze direct kunnen ingrijpen als het moet. Alle dagen dat baby 2 blijft zitten, horen we van de gynaecologen dat het echt een wonder is. 8 dagen na de geboorte van Sander zet ’s nachts de bevalling door. Alles wordt uit de kast gehaald. Wel een keizersnede of toch nog een gewone bevalling. Uit voorzorg wel naar de operatiekamer. Ruud is al gebeld en gelukkig is hij nu wel op tijd. Binnen 1,5 uur vanaf het moment dat ik iets wat voel, wordt Dennis geboren om 2.52 met 25 weken en 6 dagen zwangerschap. Met een super mooi gewicht van 1040 gram en een lengte van 35 cm. Met een minuut ligt ie op m’n buik en met 1 minuut is ie weg. Door de arts en verpleegkundigen van de NICU wordt Dennis verder onderzocht en naar de afdeling gebracht.

En daar begint de grootste achtbaan oftewel rollercoaster van ons leven. Dennis is net een week oud als de eerste grote infectie boven water komt. Hij is super ziek maar laat nog zien dat hij beweegt en doet. Direct aan de volledige beademing en antibiotica. Zo heftig om zo’n klein mannetje aan infusen en toeters en bellen te zien liggen. Gelukkig wordt alles goed uitgelegd door de artsen en verpleegkundigen. Daarna is het bijna elk weekend raak dat Dennis ziek is: lijnbacterie, te hoge CO2 waarden in z’n lichaam, beginnende darminfectie, niet goed ontwikkelde longen etc etc. Behalve toen storm Dennis buiten raasde was Dennis op de afdeling rustig en stabiel. Dennis zijn organen hebben een klap gehad door alle infecties en ziek worden. Hierdoor moet zijn lichaam heel hard werken om te groeien en beter te worden. Als het weekend in zicht kwam, kwamen bij ons de zorgen of Dennis weer ziek zou worden. Voor ons gevoel waren we bezig met het invullen van een bingo kaart en dat deze bijna vol is. Zeker als het niet goed ging met Dennis, waren het de momenten van angst. Komt hij hier goed uit, of slaat de antibiotica wel aan. De vele zorgen zijn dan niet zomaar weg. Je wilt sterk zijn voor de kleine man en er voor hem zijn. Rouwen om onze andere zoon krijgt nu nog geen plek. Dat zal pas kunnen als we thuis zijn en zeker weten dat het met Dennis goed gaat.

Op de NICU zijn ze fantastisch. Iedereen is zo betrokken en kundig. Verpleegkundigen die komen vragen hoe Dennis het doet als ze niet voor hem mogen zorgen. Zo meelevend zijn ze ook. Die arm die je af en toe nodig hebt, als het weer niet goed ging.

Er zijn zeker ook lichtpuntjes: we mogen 24 uur bij hem zijn als we dat willen, kunnen altijd naar de afdeling bellen om te horen hoe het met hem gaat. We helpen mee met de verzorging en zien dat Dennis rustig wordt van onze handen op dat moment. En elke ochtend en avond buidelen we met Dennis zeker een uur of 2. Huid op huid contact is goed voor de ontwikkeling van Dennis, maar we zien ook dat hij rustig wordt, minder zuurstof ondersteuning nodig heeft. Buidelen is voor ons het mooiste moment van de dag. Doordat Dennis de borstvoeding via de neussonde krijgt, mogen we borstvoeding op een wattenstaafje in de mond geven. Dit heet mondverzorging en zo leren de baby’s hoe het proeft en gaan het slikken oefenen.

De borstvoeding is super op gang en zelfs met stress momenten werd het niet minder. Waar de verpleegkundigen wel rekening mee hielden, want dat gebeurt meestal wel. Doordat ik al vele diepvrieslades vol heb met moedermelk voor Dennis, heb ik mij aangemeld voor de moedermelkbank VUMC. Na het prikken van 3 buisjes bloed mocht ik meteen moedermelk gaan kolven om te doneren, zodat elke baby op de NICU de mogelijkheid krijgt om donormelk te krijgen. Als de borstvoeding nog niet opgang is gekomen bij net bevallen moeders, kunnen ze donormelk aanbieden. Met trots heb ik de eerste keer al 9 volle flessen van 240 ml kunnen inleveren . En we gaan nog door zolang Dennis op de NICU in het VUMC ligt. Trots dat ik kan helpen!

De fotoshoot van Stichting Earlybirds was heel fijn. Gewoon even met z’n drietjes om het belangrijke moment van deze periode op de foto te zetten. Danielle heeft super mooie foto’s gemaakt, bedankt hiervoor! Fijn dat deze stichting belangeloos dit soort dingen kunnen doen voor de ouders.

————————

Van de fotografe:

Op 11 maart mocht ik in het VU in Amsterdam kleine, dappere Dennis vastleggen. Dennis is de helft van een tweeling. Zijn broer Sander is met 24 weken zwangerschap overleden in de buik en drie dagen later is hij geboren. Wonder boven wonder is Dennis na de geboorte van zijn broer nog 8 dagen in mama’s buik blijven zitten, waar hij gelukkig nog wat kon groeien en wat sterker kon worden. Uiteindelijk wordt op 25 januari ook Dennis geboren. Dennis is een kleine strijder, net als zijn papa en mama. Mama vertelt vol verdriet over deze ontzettend heftige en trieste tijd en over het verlies van haar ene zoon, maar is ook heel sterk en stelt zich positief op voor haar andere zoon, die zijn papa en mama zo hard nodig heeft. Wat een geweldig sterke mama en papa, het raakt mij diep in mijn hart.

Lieve papa en mama van Sander en Dennis, jullie hebben mij ontzettend geraakt en ik wens Dennis alle geluk en gezondheid van de wereld toe. Ik hoop dat hij groot en sterk groeit. En nogmaals, ik heb ontzettend veel bewondering voor jullie en hoe jullie omgaan met deze verdrietige tijd.