Demi & Jill

 
Door de fotograaf:

Half November kreeg ik een aanmelding voor een tweeling. Jill & Demi, geboren op 24 Oktober kwamen ze op de wereld na een zwangerschapsduur van 32 weken. Een spannende tijd, want Jill kreeg helaas een infectie en moest langer in het AMC blijven. Met Demi ging het al snel goed en dus mocht zijn naar het Zaans Medisch Centrum. Natuurlijk ontzettend fijn, maar met twee kleine meisjes in twee verschillende ziekenhuizen is dat voor de ouders natuurlijk verre van leuk. Ik sprak met ze af dat ze mij op de hoogte zouden houden zodra de twee meiden bij elkaar in 1 ziekenhuis zouden liggen en we dan de reportage vanuit de stichting zouden doen. Uiteraard het mooiste wat er is, is als de twee weer lekker samen zijn. Uiteindelijk kreeg ik begin december te horen dat het goed ging met Jill en dat ze ook naar Zaandam mocht.

Op 9 December was ik dan bij ze om de sessie te doen. Wat een super lieve ouders én trotse broer zag ik daar. Ontzettend opgelucht dat beide meisjes nu bij elkaar waren. Een hectische periode en nog steeds is het niet te bevatten. Gelukkig waren ze zelf erg positief en blij dat hun gezin nu compleet was. We hebben een hele fijne reportage gehad en wat fijn dat ik te horen heb gekregen dat ze Vrijdag 13 December naar huis mochten. Een GELUKSdag!

Lieve Rick en Denise en natuurlijk grote broer Ryan. Super fijn dat ik bij jullie mocht komen om jullie vast te leggen als gezin. Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten en kunnen genieten van de prachtige foto’s. Geniet lekker met en van elkaar en ik wens jullie heel veel mooie momenten toe als gezin.

Liefs, Marinda

———————-

Door de ouders:

Beste Stichting Earlybirds,

Allereerst bedankt voor de mooie en professionele fotoreportage. Dit waarderen wij enorm en het was inderdaad een lichtpuntje voor ons tijdens een fysieke en mentale ziekenhuisperiode. Marinda Muntjewerff was onze fotografe zij was uiterst professioneel en bezorgde ons een onvergetelijke middag. Hieronder ons verhaal:

Tijdens de controle van de termijnecho van 12 weken, kwamen ze bij ons achter dat wij zwanger waren van een tweeling. Hier schrokken wij eerste instantie van, want bij de termijnecho van 6 weken hadden ze het gemist en meerlingen komen beide niet voor binnen onze families. Vervolgens werden wij doorverwezen naar het ZMC (Zaans Medisch Centrum) in Zaandam. Enkele dagen later in het ZMC constateerde de gynaecoloog van het ZMC, dat wij zwanger waren van een zogeheten ‘monoamniotische monochoriale tweeling’ (afgekort ‘MoMo- tweeling’). Deze zwangerschappen komen wereldwijd 1% voor binnen de meerlingen. Dit houdt in: dat beide baby’s sowieso eeneiig zijn en dat beide baby’s één vruchtzak delen en één placenta, zonder een tussen vlies(je). Het risico hierbij is dat beide navelstengen verstrengeld kunnen raken met als overlijden van één of beide baby’s. Daarnaast deelden ze samen één placenta. Als één baby meer voeding tot zich neemt, blijft de ander achter in groei of kan ook komen te overlijden. Dit soort zwangerschappen worden gezien als de meest risicovolle zwangerschap.

De gynaecoloog van het ZMC, vertelde ons dat het ZMC zulke zwangerschappen niet mogen begeleiden en ons doorverwees naar het AMC (Academisch Medisch Centrum) in Amsterdam. In het AMC werden wij goed geïnformeerd en geïnstrueerd wat deze zwangerschap precies inhoudt. Daarnaast kregen wij 1 keer in de week een uitgebreide controle. Onze gynaecoloog vertelde ons, dat bij dit soort zwangerschappen de baby’s bij 32 weken moeten worden gehaald, via een keizersnede i.v.m. de eerdergenoemde risico’s. Ook moest mijn vrouw bij de termijn van 30 weken worden opgenomen in het ziekenhuis. Ze kreeg dagelijks twee keer per dag een CTG (hartfilmpje) om de hartslag van de baby’s te monitoren.

De keizersnede verliep voorspoedig, binnen een halfuur waren onze dochters, genaamd Demi en Jill in goede gezondheid geboren. Hun geboortegewicht was 1755 en 1735 gram. Ná één week in het AMC te hebben gelegen kreeg onze dochter, Jill een darminfectie, genaamd NEC. Dit was voor ons even schrikken want dit zagen wij totaal niet aankomen, want NEC komt vaak voor bij prematuren met een termijn onder de 32 weken. Eenmaal hersteld ná een periode van twee weken, zouden onze dochters gezamenlijk worden overgeplaatst naar onze streekziekenhuis het ZMC. Net voor de overplaatsing kreeg onze dochter, Jill wederom voor de tweede keer bij een termijn van 35 weken wederom NEC en werd onze andere dochter Demi overgeplaatst naar het ZMC.

Dit was voor ons een hectische en zware periode, zowel fysiek als mentaal. Uiteindelijk heeft het een maand geduurd dat onze beide dochters die 7- maanden samen in één vruchtzak zaten en één placenta deelde, samen werden herenigd in het ZMC. Jill en Demi hebben uiteindelijk samen één week in het ZMC gelegen om vervolgens naar huis te mogen gaan. Wij zijn dankbaar naar Marinda en Stichting Earlybirds dat deze hectische periode alsnog is vastgelegd door middel van een prachtige foto rapportage.

Demi weegt inmiddels 3,2 kilo en Jill weegt ondanks haar ‘’valse start’’ 2,7 kilo. Maar het allerbelangrijkste ze zijn in goede gezondheid thuis en wij sluiten het kalenderjaar 2019, ondanks alle spanningen en zorgen positief af!