Dean

Van de ouders:

Onze zoon Dean (dag) is inmiddels dertien weken oud. Nou ja, eigenlijk maar drie weekjes jong. Hij is op 20 juli 2018 bij precies 30 weken geboren. Hij woog toen 1450 gram. Dean zijn vroeggeboorte kwam geheel onverwachts. In de twee weken ervoor ben ik drie keer naar het ziekenhuis geweest wegens licht bloedverlies en steeds meer harde buiken. Die derde keer bleek ik aan het bevallen te zijn. Onze wereld stond op zijn kop. Toen na hevige weeën mijn vliezen braken, ontstond er ruimte om ons naar het LUMC in Leiden te vervoeren. Daar is Dean met een spoedkeizersnede onder volledige narcose geboren. Dean heeft daar een week gelegen. Daarna hebben we zes weken in het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag doorgebracht.

We zijn nu bijna even lang samen thuis dan dat hij in het ziekenhuis lag. Wat voelt die periode aan als een eeuwigheid. Wat hadden we het moeilijk. Het was overleven. Een dag tegelijk. En op zo’n dag vier weken na Dean zijn geboorte ontving ik een sms van fotograaf Louise Boonstoppel. Ik lag met Dean te buidelen toen ik haar bericht zag. Ze gaf aan dat zij namens Stichting Earlybirds een fotoreportage voor ons mocht verzorgen. Ze had mij daar eerder een mail over gestuurd, maar die had ik in alle hectiek over het hoofd gezien. Ze bleek alleen nog diezelfde middag tijd te hebben.

Ik voelde mij overvallen. Mijn eerste reactie was dan ook dat het te kort dag was. Ik vroeg Louise of ze nog andere opties had. Terwijl ik op haar reactie aan het wachten was, sorteerde ik mijn gedachten. Waarom kon het die middag niet? Ik zou met onze oudste zoon Dhruv (poolster) naar mijn zusje de kapper gaan en mezelf ook maar meteen laten knippen. Daarna zouden mijn moeder en andere zusje langskomen om even op Dhruv te passen. Louise liet weten dat het haar op een andere dag niet zou lukken, maar dat ze wel kon navragen of een andere fotograaf op een voor ons geschikter moment beschikbaar zou zijn. Ik bedacht me dat het misschien zo moest zijn. We gingen immers naar de kapper en hadden door mijn moeder en zusje meteen oppas voor Dhruv als Louise foto’s van Dean ging maken. Bovendien schoot me te binnen dat Dean een dezer dagen uit de couveuse naar een bed mocht verhuizen. Dit was bij nader inzien het uitgelezen moment om zijn verblijf in de couveuse vast te leggen.

Het voelde meteen vertrouwt toen we Louise bij het Ronald McDonald Huis Den Haag ontmoetten. Ze had een open en vriendelijke uitstraling. Ze vond het goed om ook een paar foto’s van Dhruv te maken in de woonkamer van het huis. Dit was zijn tijdelijke thuis geworden. Hij speelde er graag. Dhruv mocht nog niet bij zijn broertje komen, omdat hij de waterpokken nog niet heeft gehad. We konden dus geen foto’s van ons samen als gezin maken, maar door foto’s van hem apart in het huis kon toch worden vastgelegd hoe hij zijn dagen in de ziekenhuisperiode doorbracht. Dhruv vond het erg leuk om op de foto te gaan. Daarna gingen Rishi en ik met Louise naar de high care afdeling waar Dean lag. Daar maakte Louise hele mooie foto’s van Dean in zijn couveuse en van ons terwijl we hem door de open raampjes aanraakten. We haalden hem er ook uit om al knuffelend op de foto te gaan. Zo lag hij in mijn shirt om te buidelen terwijl Rishi bij ons zat.

Toen ik de foto’s van Louise zag, werd ik er stil van. Ik bleef er maar naar kijken. De foto’s zijn voor ons een onbetaalbaar en hartverwarmend cadeau. Het is een mooie herinnering aan een periode waarin we ondanks vrees, vooral veel positiviteit en liefde hebben ervaren. Louise heeft dat ontzettend mooi weten vast te leggen. Dean weegt inmiddels rond de 4,5 kg en heeft bolle wangetjes. Hij doet zijn naam eer aan en plukt de dag. Dat doen wij meer dan ooit met hem.

Lieve Louise en Stichting Earlybirds, dank jullie wel voor het kostbare geschenk. De foto’s helpen ons herinneren aan hoe sterk, krachtig en kwetsbaar tegelijk Dean in het begin van zijn leven was. Hoe we als gezin door diepe dalen zijn gegaan, maar daar gelukkig samen uit zijn gekomen. We kijken uit naar de rest van ons leven samen.

Liefs, Rishi, Saskia, Dhruv & Dean

—————————-

Van de fotograaf:

‘Bij de ontmoeting van Saskia en Rishi zag ik direct al hoe lief deze mensen waren en dat ze, ondanks deze moeilijke tijd, het ontzettend goed deden als familie. Direct vroeg ze of ik ook het broertje van Dean, Dhruv, in de foto’s kon betrekken. Hij mocht namelijk niet bij zijn kleine broertje komen, maar ook hij hoort er natuurlijk bij. Na wat foto’s van hem in de huiskamer bij het Ronald McDonald huis gingen we een kijkje nemen bij kleine Dean.

Zo lief, zo klein en nog zo kwetsbaar. Ik nam direct wat foto’s terwijl hij in de couveuse lag. De couveuse waarop een mooie tekening zijn grote broer hing. Op dat moment wil ik vooral die kleine details fotograferen, omdat je dat later misschien vergeet – hoe klein alles was. Kleine vingertjes en voetjes en uiteraard een foto met zijn drieën samen. Tijdens het buidelen sprak ik nog even met Saskia en hadden we het over de rollercoaster waar ze nu in zaten. Wat een kracht en ondanks dat het een hele hectische tijd was, straalde ze rust uit.

Na het fotograferen liep ik weer naar buiten en besefte ik weer even hoe kwetsbaar het leven is. Toen ik daarna een prachtig mooi bericht terugkreeg nadat ze de foto’s hadden, besefte ik ook maar weer hoe bijzonder het is dat ik met mijn fotografie mensen zo iets waardevols kan geven.

Lieve Rishi, Saskia, Dhruv en Dean – dankjewel voor jullie openheid en ik wens jullie al het geluk van de wereld toe!’