Dean

 
Donderdag 28 februari was de laatste werkdag voor mijn verlof. Ik had rugpijn waarvan ik dacht dat het bij de laatste loodjes hoorde (achteraf gezien was ik aan het werk met rugweeën). Om tien over vijf ging ik naar huis na afscheid te hebben genomen van mijn team. Om half zes kreeg ik naast rugpijn ook buikpijn. Deze keerde terug en mijn man besloot na een tijdje de weeëntimer aan te zetten tijdens het koken. Intussen kroop ik om de tien minuten over de bank en kon dan weer even ontspannen. Ik heb nog lekker gegeten maar besloot daarna de verloskundige te bellen.

Met buikpijn om de tien minuten deed ze nog niets en als het zo bleef moest ik morgen ochtend urine inleveren om te kijken of ik geen blaasontsteking had. Ik besloot in bad te gaan omdat ik wist dat het dan wel eens zou kunnen stoppen als het geen echte weeën waren. Ze kwamen echter steeds regelmatiger, om de 6 minuten. Uit bad en op bed. Inmiddels zat er nog maar 4 minuten tussen en vroeg ik mijn man nogmaals te bellen. De verloskundige kwam meteen en vertelde dat we sowieso naar het ziekenhuis gingen om te kijken waar de pijn vandaan kwam als ik niet al aan het bevallen was. Ze onderzocht me en zei: nou meid je gaat bevallen je hebt 2, 3 cm ontsluiting. We gingen naar het ziekenhuis en even later zat ik al op 6, 7 cm. Toen er een weeënstorm begon wilde ik een ruggenprik. Dit ging ik niet lang volhouden zonder pijnbestrijding.

Ik werd naar de ok gereden en er werden plakkers op me geplakt. Daar braken mijn vliezen… Weer inwendig onderzoek en 9 cm ontsluiting. De plakkers werden van me afgehaald en met spoed terug naar de verloskamer. Ik zag vooral mijn man rennen naast mijn bed en ik kon de persdrang bijna niet onderdrukken. Eenmaal terug op de kamer mocht ik persen en na 22 minuten was onze knappe Dean er.

Vrijdag 01-03-2019 om 00:25u. Ik was pas 35 weken en net 2 dagen zwanger en was bang dat ze mijn kindje meteen mee zouden nemen. Daar ging mijn heilige uur… Gelukkig huilde hij gelijk en zag hij er goed uit, dus mocht hij op mijn buik blijven liggen. Wat was ik hier blij mee! We hebben daarna nog 6 dagen in het ziekenhuis gelegen maar Dean hoefde niet aan apparatuur, hij deed het zo knap!

De verpleegkundige op de kraamafdeling tipte ons over Stichting Earlybirds waar haar moeder foto’s voor maakte. We meldden ons aan en maakten een afspraak. Het was een ontzettend fijne shoot. Wij deden lekker ons ding en Margo maakte prachtige foto’s. Ze nam de tijd en had er zelf ook zichtbaar plezier in.

Nu is Dean al bijna 2 weken oud. Het is een sterk mannetje. Eenmaal thuis had hij het nog even moeilijk maar het gaat steeds beter. Hij is zelfs weer terug op zijn geboortegewicht! Wij genieten nog steeds van de mooie foto’s en van onze knappe zoon natuurlijk! Stichting Earlybirds, heel erg bedankt!!