David prematuur geboren met 33 weken, sonde, couveuse, buidelen, Rivierenland Tiel

David

David prematuur geboren met 33 weken, sonde, couveuse, buidelen, Rivierenland Tiel

 
Van de ouders:

We logeerden bij familie, 170 km van huis, toen mama zondag ochtend wakker werd met het gevoel wel ‘heel erg zwanger’ te zijn. Even later kwam het gevoel van weeën, maar met 33 weken zwangerschap kon dat het toch niet zijn? Dus ik probeerde het te negeren en rustig aan te doen. Wat eerder dan gepland zijn we naar huis gereden, de familie-wieg in de achterbak. In de auto leek het echt meer dan harde buiken te zijn en soms kwam het om de vijf minuten, dus hebben we toch de verloskundige maar even gebeld. Jouw zussen riepen vanaf de achterbank ‘hoera, de baby komt’. Papa en mama probeerden uit te leggen dat als jij zo vroeg zou komen, dat erg spannend kon worden. Thuis gekomen werden de weeën minder krachtig en minder frequent, na een warme douche. Ik lag in bed en jouw broer en zussen kwamen kusjes geven en maakten mooie tekeningen. We hoopten dat het af zou zakken en zijn gaan slapen.

Om 2:15 uur werd ik wakker met opnieuw het gevoel van weeën. Een uur deed ik mijn best rustig te blijven liggen en te bedenken dat het alleen harde buiken waren, in de hoop dat het dan zou stoppen. Dat hielp niet. Ik ging uit bed, pakte mijn ziekenhuistas en belde de verloskundige. Papa werd ook wakker en belde midden in de nacht de buren uit bed, voor de babyfoon. De verloskundige kwam even later. Zij constateerde 6 / 7 cm ontsluiting en zei ‘je gaat bevallen meid’. We sprongen in de auto en kregen de opdracht hard te rijden, de verloskundige reed achter ons aan. Papa vond het geweldig dat hij voor jou zo hard mocht gaan op een verlaten snelweg. In het ziekenhuis aangekomen had ik 9 cm ontsluiting en niet veel later was je er, onze David.

Je deed het meteen goed, je huilde. Je mocht even bij mij liggen en papa mocht de navelstreng doorknippen. Daarna ging je met de kinderarts mee, papa ging achter jou aan. Je kreeg een sonde en werd met draadjes aan een monitor verbonden. Je plaste ook meteen tegen de bovenkant van de couveuse ;). Je kreeg een eigen kamer op de kinderafdeling van het ziekenhuis in Tiel en mama mocht daar ook slapen. Alle dagen dichtbij jou blijven, wat geweldig dat dat hier kan. Aan het einde van de eerste dag mocht je even uit de couveuse en mocht mama met jou buidelen. Heerlijk was dat. De tweede dag mocht papa met je buidelen.

In de eerste week had je twee keer een dipje in je saturatie (zuurstofgehalte in bloed). Dat was wel schrikken, ineens renden verpleegkundigen naar je couveuse en bliezen met een apparaat zuurstof in je neus en mond. Je kreeg een aantal dagen coffeïne en dat hielp. Je begon geel te zien en had twee dagen de blauwe lamp nodig. Toen konden we even niet meer buidelen, dat vond ik moeilijk. Gelukkig werd je rustig wanneer ik mijn hand op je hoofd legde en kon ik je zo toch een beetje troosten en laten merken dat ik van je houd. Na zes dagen mocht je al van de couveuse naar een warmtebedje, precies op Wereld Prematuren Dag. Die dag kwam Tess een aantal foto’s van jou maken, dat was erg leuk. Met elf dagen mocht je van de monitor af. Ook lukte het jou al wat slokjes uit de borst of een flesje te drinken. Na dertien dagen groeide je voor het eerst boven je geboortegewicht (1990 gram). Ook mocht je toen van een warmtebedje naar een wieg met kruiken. Wat een stappen vooruit! Je doet het zo goed, we zijn zo trots op jou. We zijn God enorm dankbaar dat hij zo goed voor jou zorgt. De David uit de bijbel heeft er een liedje over geschreven dat we vaak samen luisteren: ‘De Heer is mijn herder, Hij is alles wat ik nodig heb. Hij brengt mij tot rust en Hij geeft nieuwe kracht, …’

Afgelopen zaterdag kwam Marinke naar het ziekenhuis. Wat bijzonder dat iemand op haar vrije dag zoveel kilometers reist om ons gezin op de foto te zetten. We voelen ons zeer bevoorrecht en gedragen. Gedragen door God, door lieve mensen die ons helpen, lieve berichten sturen, mensen bij wie onze kinderen extra mogen spelen, ze naar zwemles brengen, mensen die ons fotograferen, verpleegkundigen die met liefde zorgen. We zijn dankbaar.

Nu mag je verder groeien David. Voldoende energie verzamelen om iedere voeding zelfstandig te drinken. Wanneer je zonder sonde kunt, mogen we naar huis. Daar zien we erg naar uit, met zijn zessen weer thuis….

——————–

Van de fotografe:

Een week na Wereld Prematuren Dag rijd ik naar Tiel om een klein jongetje te fotograferen met zijn familie.

Wanneer ik het ziekenhuis binnenloop word ik hartelijk ontvangen door Marijn en onderweg naar boven vertelt hij dat David het goed doet en dat zijn broertje en zusjes vandaag wel een beetje moe zijn na alle hectiek. De brusjes komen dan ook precies op het goede moment. Ze zijn er blij mee en er wordt gelijk heerlijk aan staartjes gefriemeld. Samen met Annemiek zijn moeder, gaan we bij David kijken die net een beetje wakker wordt. Hij mag in bad en ze mogen ook even met de handen in het water, 3 paar handjes helpen voorzichtig zepen. Wat een liefde! De kleine man doet daarna ook nog goed zijn best op de fles, papa weet precies hoe hij dat moet doen, grote broer kijkt mee en de zusjes komen af en toe gezellig even kijken.

Lieve familie, wat fijn dat ik dit voor jullie kon vastleggen.
Lieve groet, Marinke

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.