Dani & Xavi
Door de Ouders:
Net zoals de tweeling niet helemaal een verrassing was (ik voelde voor de eerste echo aan dat het een tweeling zou worden), was de vroeggeboorte dat ook niet. Ik wist dat tweelingen eerder kwamen en ik was al een week aan het rommelen. Toch had ik niet verwacht dat de jongens zo vroeg zouden komen. Ik had net overdag mijn inleidingsdatum afgesproken (tweelingen worden in principe met 37 weken ingeleid), maar in die nacht braken mijn vliezen. Ik was er eigenlijk redelijk relaxed eronder, niet goed doorhebbende wat vroeggeboorte inhield en wat de periode daarop zou brengen. Ik kreeg weeënremmers en longrijpingsprikjes om de jongens een zo goed mogelijke start te geven, aangezien hun longen in deze week van de zwangerschap nog niet volledig gevormd/gerijpt zijn. Deze prikjes moeten 48 uur inwerken, 24 uur per prikje. Intussen ben ik met ambulance overgeplaatst naar Alkmaar, omdat de neonatologie-afdeling in Haarlem geen plek had voor een tweeling op dat moment. Nadat ik de tweede set prikjes kreeg, voelden de weeën heftiger en bleek ik 9 cm ontsluiting te hebben. De jongens zijn redelijk vlot geboren met Dani in hoofdligging en Xavi in volkomen stuit. En ze schreeuwden beiden hun longen uit, dus ik was helemaal gelukkig.
Het avontuur begon alleen daarna pas echt en wat ze zeggen over deze periode klopt. Het is heftig, het is zwaar, er zijn moeilijke momenten en ook hele prachtige, mede door de lieve verpleegkundigen, alle andere zorgmedewerkers en door Stichting Earlybirds.
Ik zal nooit de gesloten couveuse, alle slangen, draden, testen, prikken en gesneuvelde infusen in de lichaampjes van onze baby’s vergeten. Hoe klein, gerimpeld en rood ze waren. De ademhalingsondersteuning bij beiden, alle piepjes en mini-hartverzakkingen bij plotselinge dalingen van de monitor. Het ultieme schrikmoment dat een van ze NEC bleek te hebben (een levensgevaarlijke darminfectie bij prematuren), welke gelukkig met antibiotica en stopzetten van de sondevoeding overwonnen is (wat een strijders zijn onze kanjers), dat een verkoudheid/ziek zijn van een van ons betekent dat je in principe niet op de afdeling kan komen, het als een gek kolven en de frustratie wanneer dat soms niet lukte en het naar huis rijden omdat inroomen even niet mogelijk was zonder de kinderen.
Maar en dat is een hele belangrijke maar, ik zal ook nooit vergeten hoe heerlijk ik met ze heb liggen buidelen, de schattige ieniemini-luiers en het verschonen van deze twee schijtmachines in de couveuses, het geluk bij elk draadje/slangetje dat verdween, de trotsheid wanneer de verpleging aangaf dat we pittige jongens hadden (ja, ze lijken op hun ouders…), het fantastische gezicht om ze bij hun vader te zien liggen, het lukken van het kolven en daaropvolgend de borstvoeding, het wel kunnen inroomen, de open wiegen van beiden, het stopzetten van de monitor, het steeds beter en beter drinken van de jongens en onze lieve familie en vrienden! Én de zorgmedewerkers van beide ziekenhuizen. Het ongelooflijke geduld, de aandacht en zorg die onze jongens en ik krijgen. Kanjers! En Marinda van Stichting Earlybirds die in beelden heeft vastgesteld wat ik nu in woorden probeer over te brengen. Ik ben dankbaar! Aan alle ouders die hetzelfde meemaken of in een andere variant: houd moed, vraag hulp wanneer nodig, en probeer toch te genieten van de heerlijke momenten!
Door de Fotograaf:
Op 3 November was ik in het ziekenhuis van Alkmaar om dit keer niet 1, maar twee kindjes vast te leggen. Geboren op 9 Oktober met een zwangerschapsduur van 32 weken. De tweeling Dani en Xavi lagen op de Neonatologie en waren daar samen met hun moeder Rachel. De kleintjes kregen net hun weegmoment toen ik aankwam, schone kleertjes en daarna ook hun voeding. Helaas kon de papa van de twee er niet bij zijn en dus kreeg mama Rachel wat hulp van de verpleegkundige van de afdeling. Want ja, met twee van die ukkies is een beetje hulp toch wel erg fijn. Al moet ik zeggen, deze mama is al zo ontzettend stoer! Zo goed als ze alles al weet en doet en dat was ook duidelijk te zien bij het voedingsmoment. De kleine Dani was al behoorlijk sterk en kon al zelfstandig drinken uit de borst. Xavi had nog een sonde in, maar dronk wel al beetjes uit het flesje. Een prachtig moment als dat ze beide jongens tegelijk kon voeden. Zo relaxt als mama was, zo heerlijk rustig waren ook de jongens.
Xavi raakte wat moe en kreeg de rest van de voeding via de sonde. Daarna mochten ze lekker buidelen bij mama en lagen ze heerlijk naast elkaar. Even later lagen de kleintjes weer in hun eigen bedjes en kon ik nog wat beelden vastleggen met hier en daar zelfs een lachje. Heerlijk!
Lieve Rachel,
Wow wat een powervrouw ben jij en wat een heerlijke mannetjes hebben jullie samen.
Super jammer dat je man er niet bij kon zijn, maar ik hoop dat jullie blij worden van deze prachtige beelden.
Inmiddels zijn jullie al overgeplaatst naar het ziekenhuis in Haarlem (wat voor jullie een stuk dichterbij huis is) en hopelijk mogen jullie ook snel de laatste stap nemen, écht lekker naar huis.
Geniet van en met elkaar en op naar heel veel mooie avonturen samen.
Liefs, Marinda
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!