Daan

Daan Oerlemans

Zondagavond 29 mei had ik een rustig dagje voor mezelf gepland. Ik had de dag ervoor een vrijgezellenfeest gehad van mijn zusje en dat was een geweldige maar lange dag. Van ‘s ochtends tot ‘s avonds had ik last van buikkrampen. De drukte van de afgelopen tijd veroorzaakte vast harde buiken, met wat rust zou dit vast wegtrekken, dacht ik..

Maar de krampen leken steeds heftiger te worden en tot mijn schrik merkte ik dat het na het avondeten steeds regelmatiger werd, omdat ik twijfelde en de nacht zo niet in wilde gaan besloot ik de verloskundige te bellen. Ze kwam direct en kwam tot de ontdekking dat ik 4 cm ontsluiting had. We schrokken hier allemaal van, ik wist niet wat me/ons te wachten stond.

Ik moest met spoed naar het ziekenhuis, het wachten op de ambulance zou mogelijk te lang gaan duren. Mijn verloskundige besloot zelf met mij naar het ziekenhuis te rijden. Daar aangekomen bleek inderdaad dat er ontsluiting was, ik kreeg direct aan beide handen een infuus ingebracht. Er werden weeenremmers, corticosteroide (longrijping) en magnesium (voor de hersenen van de baby) gegeven.. Met de ambulance ben ik vanuit Bergen op Zoom, naar het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven gebracht. Mijn man reed achter ons aan nadat hij thuis wat spullen had gehaald en onze dochter naar opa en oma had gebracht.

3 dagen later, 1 juni, kon ik de weeën niet meer tegenhouden. De bevalling ging echt beginnen, we waren erg blij dat ons kindje de longrijping medicatie volledig heeft kunnen krijgen. Om 23.40 uur is onze zoon Daan geboren, met 27.1 weken en 1250 gram, op een natuurlijke manier. Daan is in de vliezen geboren, erg bijzonder.

De eerste periode was erg spannend, hoe zou hij het doen en wat gaat er allemaal op zijn pad komen. We kregen telkens goede berichten, hij deed het goed en hij groeide en sterkte steeds meer aan. Na 1,5 week hebben ze zijn CPAP eraf gehaald, zodat er een wondje onder zijn neus kon indrogen. Hij deed dit zo goed dat de CPAP niet meer terug hoefde, hij deed het helemaal zelf. Daan bleek een sterk mannetje, hij brak telkens uit zijn snuggle en liet goed horen wat hij wel en niet wilde.

Met 30 weken is Ingrid foto’s komen maken voor Early Birds. De afgelopen weken waren heftig, vermoeiend, spannend en onzeker. Je wordt uit het dagelijks leven gerukt, de zwangerschap stopt ineens en je moet daardoor echt helemaal schakelen. Langzaam aan kwam het vertrouwen en de band met Daan werd steeds hechter, vooral het buidelen helpt daar echt bij. Nu zijn we er al meer aan gewend, we zijn helemaal verliefd op onze kleine kanjer! Earlybird fotografie is dan ook echt een lichtpuntje in zo’n periode. We zijn erg onder de indruk van de vrijwilligheid van Earlybird maar ook van het Ronald McDonaldhuis en alle andere initiatieven voor vroeggeboren kindjes en hun ouders/familie.

Tijdens de fotoreportage ondersteunde trotse zus Lotte tijdens de verzorging. Ze geeft Daan vaak kusjes, want volgens Lotte maken de kusjes hem beter. Over een kleine week wordt ons avontuur vervolgd. Na bijna 5 weken in het MMC/Ronald Mcdonald huis te zijn verbleven mogen we weer naar ons eigen huis en zal Daan naar het moeder en kind centrum gebracht worden in Bergen op Zoom. We hopen dat hij daar mag groeien tot een gezonde jongen, dat het goed met hem blijft gaan en dat we nog een fijne tijd thuis mogen beleven samen.
Ingrid, bedankt voor de mooie foto’s!