Daan

Van de ouders van Daan:

Op vrijdag 17 juni jl. nam ik tegen 15.00 uur afscheid van mijn collega’s om aan mijn zwangerschapsverlof te gaan beginnen. Ik was vol met plannen om alles klaar te maken voor de komst van jou, onze kleine Daan.

Rond 32 weken zwangerschap had ik eigenlijk al de drang om alles klaar te maken voor jouw komst, maar doordat we in 2014 een extreme vroeggeboorte van jouw grote Broer Sem hebben meegemaakt en met lege handen achterbleven, drukte ik die neiging sterk weg.

Precies 12 uur na de start van mijn zwangerschapsverlof braken de vliezen bij 33,6 weken zwangerschap. De start van een heftige periode, die bij ons veel opriep. Ons eigen ziekenhuis in Amersfoort had die nacht geen plaats en uiteindelijk werd ej in het WKZ in Utrecht geboren via een keizersnee (bij aankomst had ik al volledige ontsluiting en was je niet ingedaald). De eerste Apgar-sccores waren goed, maar je had wel extra zuurstof nodig.

Zoals de verpleegkundigen ons al voorspelden, zou jij sneller gaan dan wij. Na een nacht mocht je extra zuurstof er al weer af. Je was snel stabiel. Ook het stijgen van het bilirubinegehalte was na een dag en nacht onder de lamp al snel onder controle.

In het WKZ konden we helaas nog niet bij elkaar blijven, omdat daar nog geen ouder-kindkamermogelijkheden waren.

Alle medewerkers waren geweldig, ze luisterden naar ons en dachten met ons mee hoe we samen zouden kunnen blijven.

Uiteindelijk kwam het bericht dat we samen in Ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede opgenomen konden worden in afwachting van een plek in ons eigen ziekenhuis in Amersfoort.

In Ziekenhuis Gelderse Vallei maakte je sprongen vooruit. De dips waren erg naar om te zien, maar je herstelde steeds sneller op eigen kracht.

Wat ben jij een sterke kleine man. Je liet temperament zien en je liet het merken als je het ergens niet mee eens was. Je was ook makkelijk te troosten en tevreden. De verpleegkundigen waren maar druk met je, je sondevoeding van de standaard afhalen, je sonde eruit halen en steeds de plakkers van de monitor van je borstkas losmaken. Gelukkig waren er ook in dit ziekenhuis geweldige verpleegkundigen die hun werk met passie en liefde deden. Ze lachten om je acties en hielpen je liefdevol. Geweldig om te zien.

Na 9 dagen in Ziekenhuis Gelderse Vallei mochten we naar ons eigen ziekenhuis, het Meander Medisch Centrum in Amersfoort. Hier ging je door met je vooruitgang. Toen de fotografe kwam om jou met ons gezin vast te leggen, mocht je al bijna weer naar huis. Vlak voor de fotosessie mocht je sonde er zelfs al uit, omdat je eigenlijk al had laten zien dat je voldoende zelfstandig kon drinken.

De dag na de reportage mochten we naar huis. Voor ons was dat nog best spannend, maar jij liet zien dat dat je er klaar voor was.

Thuis genieten je broer en zus van je. Je wordt overladen met kusjes en knuffels. En je groeit als kool. Ondertussen krijg je al lekkere bolle wangetjes. Wat is het heerlijk om samen thuis te zijn.

En wat zijn we dankbaar voor de geweldige zorg die we in de 3 ziekenhuizen ontvangen hebben. Zowel in medisch als in psychologisch opzicht. Door deze liefdevolle zorg kon ons vertrouwen groeien en konden wij jou in jouw tempo volgen.

We bedanken Lydia, de fotografe en Stichting Early Birds voor het vastleggen van de eerste fase in het ziekenhuis. Wat fijn om op terug te kijken en op deze manier ook verder te kunnen gaan met het verwerken van deze heftige tijd.

Liefs,

Sebastiaan en Lydia

Van de fotograaf:

Op 6 juli jl. ging ik op pad naar het Meander Medisch Centrum in Amersfoort om de fotoreportage van Daan te gaan verzorgen.

Toen ik aankwam, lag Daan nog heerlijk te slapen in zijn plastic wiegje terwijl mama Lydia bij hem was.

Even later kwam papa Sebastiaan samen met Mees en Maud de kamer binnen, ze waren zo blij om mama en Daan weer te zien!

Terwijl papa gauw bij Daan ging kijken, ging mama even met Mees en Maud naar de gang zodat ze even in beweging konden zijn. Papa bewonderde Daan en haalde hem voorzichtig uit zijn wiegje.

Toen mama en de kinderen weer terug waren, heb ik wat foto’s kunnen maken van het verschonings- en het voedingsmoment.

Wat hebben Mees en Maud goed hun best gedaan om rustig en stil te zijn, het ging supergoed!

Dank jullie wel voor jullie openheid en dat ik heel eventjes bij jullie mocht zijn om oto’s te maken. Ik heb het met liefde gedaan!

Ik wens jullie alle goeds en zegen met elkaar!

Liefs

Lydia Thomas

Fotograaf