Chloë

♥ ONS WONDERTJE♥

Op 11 mei 2015 wisten we dat we zwanger waren, geweldig nieuws voor ons! Tot aan de 20 weken merkte ik weinig van mijn zwangerschap. Het enige was dat ik wat moe was en voor de rest ging het top! De 20 weken echo op 21 augustus moest inwendig, want je zat zo verstopt, ze zag alleen maar je hoofdje toen ze over mijn buik heen ging. Verder hoorden we dat alles goed was met jou. Toch een enorme opluchting als je dat dan hoort!

Vanaf week 22 (2sep) kreeg ik enorm veel pijn in mijn onderrug en ook kreeg ik hele aparte buiken. Ik dacht dit zijn vast harde buiken, mijn buik werd een klein bolletje aan 1 kant.

Maar omdat de steken in mijn rug zo zeer deden, mailde ik toch maar met de verloskundige. Ze zei dat het vast te maken had met banden pijn en dat ik rust moet houden en me meer moet ontspannen en mijn rug warm houden.

De dagen en vooral de nachten die volgden werden drama! Ik kreeg zoveel pijn dat ik niet eens normaal meer kon lopen, zitten, staan en liggen. In het begin werkte ik nog gewoon (met pijn) Ik dacht dit hoort vast bij de zwangerschap en moet niet zo zeuren….

Maar ik herkende me zelf niet eens meer. Zo veel huilen en wakker liggen van de pijn, nachten lang. Ik zag er tegen op om naar bed te gaan.

Op het laatst kon ik niet eens meer eten (zelfs niet snoepen) nou dat is niks voor mij! Ik had ondertussen veel belletjes en mailtjes gedaan met de verloskundige, langs de dokter geweest, maar ze wisten niet wat het was!

Moest zelfs naar de fysio, maar ook dat hielp niet! Niemand kon wat voor me doen. Op 11 september heb ik gevraagd of ik even langs de verloskundige mocht komen, zodat ze misschien een echo konden maken, want ik was bang dat de baby misschien wat mee kreeg als ik van die pijn scheuten had.

Dat mocht wel, ik liep gewoon krom van de pijn. Een echo deed ze niet. Maar ik mocht op het bed komen liggen zodat ze naar het hartje kon luisteren van de baby. Gelukkig had ze die vrij snel. Zie je, je baby maakt het gewoon goed, hoor ik haar nog zeggen!

Gelukkig maar, want ik was echt bang dat haar misschien wat over kwam als ik die pijnscheuten kreeg. Toen ik daar lag, kreeg ik ook van die “gekke harde buiken” ze zei dat het normaal was!

Ik lag te trillen op het bed, want vooral als ik op mijn rug lag deed het zo zeer! Ze zei dat ik echt moest rusten (maar ik deed al niet anders) ook moest ik stoppen met werken, want dat was echt te veel nu zei ze! En ik moest maar eens denken aan haptonomie, om rust voor me zelf te vinden…. Ik dacht hm oke????? Ik heb pijn, maar ben toch niet gek? Ze liet het woordje overspannen zelfs vallen…….vreemd….

Achter af vertelde ze mij dat ze me nooit serieus genomen had, ze had me verkeerd ingeschat en ze dacht dat de pijn “tussen mijn oren” zat! Bekende ze! Dat was wel een klap in mijn gezicht!

S avonds ben ik nog naar de huisartsen post geweest vanwege de pijn. Hij constateerde dat ik “spit” had. Dat neem je dan maar aan! Omdat ik zwanger ben, was de pijn heftiger en langer dan normaal om het maar zo te zeggen! Ook hij noemde rust en warm houden, maar wel blijven bewegen!

Op 16 september was ik 24 weken zwanger en echt dikke 2 weken echt zoveel pijn, het was gewoon echt niet meer vol te houden. Nachten lang bleef ik lopen of stond ik voor over te leunen bij de trap dat de pijn maar over ging. Er zat ook totaal geen verbetering in, eerder werd het erger.

Op 18 september ben ik naar de dokter gestuurd en hij heeft me eindelijk door gestuurd naar een gynaecoloog in het ziekenhuis! Om 14.00uur had ik een afspraak en om half 3 was ik al opgenomen. Dat was wel even schrikken, maar ik dacht wel, hoop dat de pijn nu eindelijk verholpen wordt.

Ik kreeg veel onderzoekjes, echo’s en er kwamen steeds meer artsen bij. Ik kreeg zelfs een morfine spuit tegen de pijn (maar die werkte nog geen half uur)

Op de echo zagen ze niet goed hoe ze lag en ging ze inwendig voelen. Ze zei dat ze dacht dat ze de billetjes voelde. Er werd gezegd als de baby nu komt is het over…..

Nou dan lig je daar…… wat er dan door je heen gaat is met geen pen te beschrijven…..!

Na veel overleg besloten de artsen om iemand te laten komen die bij mij een MRI- scan kon maken. Even na dat ik terug was van de MRI – scan kwamen de artsen aan mijn bed, dat ik een uitzonderlijk geval was. Zij vertelden ons dat de baarmoeder als het ware de verkeerde kant was opgegroeid. De baarmoeder was richting het staartbeen gegroeid en de baby en baarmoeder zaten klem tussen de kleine bekken en onder de eerste ruggenwervel. De baby klemde de zenuw langs de ruggenwervel af en dat veroorzaakte de hevige pijn in mijn rug!

S avonds werd ik nog naar de OK gebracht. Daar hebben ze uiteindelijk de baby en de baarmoeder kunnen kantelen. Er zat veel risico aan want als de moederkoek los liet, zou ze als nog komen en was het ook over geweest zeiden ze! Maar het moest…… het was heel spannend… maar het was helemaal goed gegaan, na langer dan verwacht er mee bezig te zijn geweest. Op zondag mocht ik weer naar huis! Die week begon ik met “druppelen”

Ik had dit na gevraagd maar scheen normaal te zijn, een ouderwetste zwangerschapskwaal werd het genoemd!

4 weken heb ik zo gelopen en het werd per week erger, ik voelde me echt vies…en toch met aandringen het ziekenhuis gebeld. Het was zondag 18 oktober. Ik moest gelijk komen en aan de echo konden ze zien dat het geen urine verlies was, maar vruchtwater. Ik had bijna geen vruchtwater meer en werd weer gelijk opgenomen. Waarschijnlijk is dit toch door de kanteling gebeurt (wat ze niet gelijk konden zien) Ik had al 4 weken rond gelopen met gebroken vliezen! Ze vertelden dat ik moest blijven tot aan de bevalling, (6 jan ’16 uitgerekend) ik dacht o nee zo lang… heb helemaal geen pijn, dus kon het niet echt geloven!

Ik vroeg zelfs nog of ik wel even naar huis mocht om mijn spullen om te halen, maar dat mocht zeker niet meer! Danny en ik werden heel erg goed voorbereid op een vroeg geboorte… van boeken, praten, foto’s bekijken en zelfs naar de NICU om een prematuur baby’tje te bekijken van de grote hoe onze baby in mijn buik zat. Het ging in een sneltrein…ene moment sta je er bij stil, maar je kan het niet echt geloven dat je zelf in die situatie zit! Ik had nog zoveel plannen, o.a. Met 30 weken zwanger wilden we graag samen nog een soort van fotoshoot doen.

De artsen gokten en hoopten dat onze baby nog wel 4 weken bleef zitten, maar daar had ze helemaal geen zin in! Ze dacht vast van, nou mijn ouders zijn nu goed voor bereid (en ondertussen had ik al de prikjes gekregen voor de longrijping) dus madam was er klaar voor!! Woensdag nacht tegen 12 uur kreeg ik wat last van mijn rug, maar ze zeiden ga maar gewoon lekker slapen er is niks aan de hand, maar donderdag heel vroeg werd ik wakker en heb ik tegen 5 uur toch maar gebeld dat het wat erger werd. Ik werd gelijk aan de monitoren gelegd en ondertussen belde ik Danny vast, want die was net thuis gekomen vanuit de nacht dienst en lag net een half uur op bed (gelukkig was hij dit keer vroeg thuis) en kwam gelijk naar het ziekenhuis toe! Ondertussen was ik al naar de verloskamer gebracht. Danny was nog mooi op tijd. Ik had niet veel weeën zeiden ze maar wel hele heftige. Toen ze ging voelen, voelde ze dat ik al volledige ontsluiting had, maar dat ze het neusje, oortje en de mond voelde met daarom heen de navelstreng. Als ik zou gaan persen, kon het verkeerd aflopen.. er kwamen meer artsen bij en besloten dat ik een keizersnede moest onder gaan. Ik dacht nog, o jee toch een ruggenprik, waar ik best zenuwachtig voor werd. Maar opeens begon iedereen te rennen en te vliegen en werd ik met spoed naar de Ok gebracht. Onder het rennen door waren ze aan het overleggen naar welke kamer ik gebracht moest worden. Ik dacht dat Danny ook nog achter ons aan rende, maar die was halverwege weg geplukt om zich klaar te maken voor als de baby er was, om dan mee te kijken en op te vangen! Ik werd van het ene bed overgelegd naar het andere en toen kwamen ze al aan met een kapje voor de narcose. Ik riep nog “waar is Danny dan????” Maar er werd gezegd ga maar lekker slapen… ik kon nog net zeggen… ik wil geen pijn he?!!

Toen ik wakker werd stonden er allemaal andere artsen om mij heen met blauwe jassen… Mijn buik was weg, Danny was er niet, geen baby….. slik…. Dat was heel erg. Het duurde even voordat ik echt wakker was, want ik had veel narcose gehad. Gelukkig kwam Danny er weer aan. Helemaal trots, hij vertelde hoe mooi ons meisje is! En dat hij haar zelfs al heel even mocht vast houden in mega veel doeken gewikkeld! Hij liet mij foto’s zien en even laten vroeg ik of hij ook foto’s had gemaakt. Ik was nog zo duf, dat ik niks kon opslaan…had het wel 3 x gevraagd zei Danny later en 3 x liet hij ze vol trots zien! ♥

Omdat ons meisje “Chloë” zo vast had gezeten kwam ze er met het gezichtje half blauw uit, haar neusje wat scheef en een oortje dubbel. Toch deed ze het wonderbaarlijk goed zeiden de artsen! Ze had een APGAR – SCORE van 7/9, heel netjes! Ze hadden verwacht dat ze slapend te wereld zou komen, omdat ik zo veel narcose had gehad, maar ook daar trok ze zich niks van aan en kwam huilend ter wereld! Op donderdag 22 oktober om 08.36 uur is ze al geboren! Om 11uur konden we eindelijk naar haar toe! Wat een bijzonder moment was dat….

Nu genieten we al weer even van ons hele mooie (nu al eigenwijs) meisje! Wat kan de wereld dan voor je veranderen! En wat zijn we blij met de foto’s die jullie gemaakt hebben en dat jullie dit voor ouders doen! Heel bijzonder en nogmaals bedankt!