Chloé

Van de ouders:
Na een jaar met 3 vroege miskramen begon 2023 goed met een zwangerschap die de eerste 15 weken goed verliep. Tot mama wat bloedingen kreeg, die wekenlang aanhielden. Hoewel dit niet kwaad kon, zat de schrik er telkens wel goed in. Na een week of 6 hield het eindelijk op en kon er meer genoten worden van de zwangerschap. Met begin juni een vakantie naar Italië in het verschiet konden papa en mama nog even lekker opladen voor de laatste fase van de zwangerschap. Tot 3 dagen voor vertrek mama bij 26+4 weken weer een bloeding had, en waarvoor zij 2 dagen in het ziekenhuis moest blijven. Vakantie geschrapt en in plaats daarvan bin thuiskomst heel rustig aan doen. Gelukkig was het lekker weer dus kon mama in de tuin genieten. 1,5 week later was het ineens raak. Nadat mama de baby 2 dagen minder voelde bewegen, kwamen we er op donderdag in het ziekenhuis achter dat haar vliezen die dag, of de dag ervoor gebroken waren. In allerijl volgde een rit naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis, met ondertussen weeenremmers, longrijping en magnesium toegediend. Op dat moment was mama 28+3 weken zwanger. Hoewel de angst er goed in zat, was de verwachting ‘s avonds dat mama niet meer snel zou moeten bevallen. De daaropvolgende dagen verliepen redelijk rustig tot zaterdag op zondagnacht de laatste weeenremmers werden toegediend. De zondag die volgde was erg onrustig. Mama lag in totaal bijna 8 uur aan de CTG monitor en steeds vaker volgde krampen. In de avond ging het niet meer en was er na de vondst van meconium geen andere mogelijkheid meer dan de baby te halen. Gezien de stuitligging was al gekozen voor een keizersnede. Deze verliep voorspoedig, en om 21.41 was onze Chloé geboren. Toen volgde echter de spannendste momenten. Chloé werd opgevangen, maar had een slechte start. Haar ademhaling en hartslag kwamen moeilijk op gang en minuten die uren leken te duren werd vastgesteld dat ze een klaplong had. Uiteindelijk werd een drain aangebracht die ervoor zorgde dat Chloé eindelijk op gang kwam en na een uur gestabiliseerd kon worden om naar de NICU te worden gebracht. Wat volgde waren weken die gelukkig een goed herstel en een mooie ontwikkeling lieten zien. Van de intensive care werd Chloé al snel naar de high care verhuisd. Na ook daar ongeveer een week te hebben verbleven werd ook daar verteld dat zij de eerste was die zou verhuizen als een nieuwe baby werd binnengebracht. Voor papa en mama ging dit allemaal erg snel, ook al was het een teken dat ze het goed deed en stabiel was. Na de verhuizing na de medium care kwam na wederom een week het nieuws dat Chloé naar Hilversum zou worden gebracht, dicht bij papa en mama. Na een rit met de ambulance, waar Chloé een aantal dagen van moest bijkomen, kwam zij wel terecht op een eigen kamer. Deze oase van rust was de daaropvolgende weken een verademing voor zowel Chloé als papa en mama. Nog een paar dagen en dan mag Chloé hopelijk mee naar huis, na een rit van ruim 9 weken. We zullen het geweldig personeel van het Tergooi nog missen, maar kijken heel erg uit naar het moment dat Chloé in haar eigen ledikant kan slapen!

Van de fotograaf:
Lieve Chloé,

Op een bijzonder moment liep ik jullie kamer in het mooie nieuwe Tergooi ziekenhuis binnen. De sonde werd namelijk vlak voor de Earlyirds reportage bij jou verwijderd, en jouw papa en mama zagen voor het eerst jouw gezichtje zonder plakkers en draadjes. Ik begon maar gelijk met het maken van de foto’s en heb vastgelegd hoe jouw mama een traantje moest wegpinken bij deze mijlpaal en vervolgens met een hele mooie trotse glimlach jou dicht tegen haar aan hield. Lekker buidelen. Na al die onzekere maanden was de opluchting duidelijk zichtbaar. Jouw papa maakte een badje klaar en samen hebben papa en mama jou gewassen. Heel veel kusjes en knuffels en toen weer lekker gaan slapen. Zoals jou papa hierboven ook schrijft, nog een paar dagen, en dan naar huis! Met de foto’s als herinnering aan deze spannende tijd! Heel veel geluk en alle goeds voor in de toekomst!

Liefs, Danielle