Caatje

Mijn zwangerschap ging al niet bepaald over rozen. Vanaf vrijwel het begin, ben ik enorm ziek geweest. Ik had Hyperemesis Gravidarum: extreme zwangerschapsmisselijkheid.
Hierdoor had ik bijna geen eetlust, was ik enorm moe en verzwakt en heb ik zoveel overgegeven dat ik aan een vochtinfuus in het ziekenhuis moest. Inmiddels kon ik al maanden niet meer werken en hing ik hele dagen thuis op de bank, de winkel op de hoek voelde als een flinke uitstap waar ik 3 uur van moest bijkomen en zelfs van een telefoongesprek werd ik misselijk. Door dit alles werd ik erg somber en kwam er een depressie bij, waar ik ook last van had. Daarnaast had ik nog wat “kleine” vervelende kwaaltjes, zoals o.a. Carpaal Tunnelsyndroom aan beide handen en slechter zicht. Ik had zwanger zijn voor mijn gevoel niet onderschat, maar zo erg als dit – was wel een ander verhaal.
Het was al een fijne verrassing dat ik spontaan zwanger geraakt ben, want door mijn Endometriose dachten we dat dit niet of moeilijk zou lukken. Mijn vriend Jordy en ik waren dolblij dat het toch gelukt bleek te zijn. En ondanks dat mijn zwangerschap inmiddels een ware hel was, was het kindje nog steeds enorm welkom.

Toen ik 27 weken zwanger was kreeg ik vanwege mijn BMI de suikertest. Dit was i.v.m. de HG een flinke opgave, nuchter blijven en het zoete drankje drinken maakten mij nog steeds erg misselijk, maar ik was vastbesloten het te doen. Diezelfde avond werd ik gebeld door de verloskundige – ik had een hoge waarde en het ziekenhuis zou contact met mij opnemen. Daar besloot de gynaecoloog dat mijn zwangerschap vanaf dat moment medisch was, door alles wat ik inmiddels bij elkaar had.
Voor alles hierna zou ik naar het ziekenhuis gaan en niet meer naar de verloskundige.

Ik kende bijna geen andere zwangeren. En ondanks mijn vreselijke vermoeidheid, zouden vrienden van mijn vriend die ook een kindje verwachten, op bezoek komen en blijven eten.
Zelfgemaakte hamburgers, omdat ik vet voedsel nog het beste kon verdragen. Die dag was ik 27+6 weken zwanger.
Ik dacht dat ik moest plassen, maar onderweg op de gang was opeens mijn hele onderbroek nat. Dit was geen plas. De aandrang om te plassen was er nog. Ik dacht meteen aan vruchtwater en had gelukkig erover gelezen in een boekje van de verloskundige, wat tekenen van de bevalling waren en wat je moest doen als je eerder dan 37 weken vruchtwater verloor. Eenmaal op de wc bleef het druppelen, ik had nog steeds niet geplast.
Ik riep mijn vriend, die hoorde mij niet doordat hij aan het koken was, hierna schreeuwde ik.
We probeerden de geur van het water te achterhalen en hebben wat vocht opgevangen in een doorzichtig bekertje. Hierna belde ik het ziekenhuis en mijn moeder. Gelukkig had ik erover gelezen en wist ik wat ik moest doen. We moesten direct naar het ziekenhuis komen.
Onderweg naar de auto liep het vocht langs mijn been. En in de auto zat ik op een regenjas. Ik voelde het nog steeds. Hardop en met tranen zei ik tegen mijn moeder dat ik nog hoopte dat het urineverlies zou zijn en mijn blaas gewoon niet meer goed werkte. Maar we wisten beide eigenlijk al zeker dat het vruchtwater was. Ik was erg bang om te gaan bevallen, het was veel te vroeg! En toch bleven mijn moeder, mijn vriend en ik rustig.

In het streekziekenhuis in Haarlem werd ik aan de CTG gelegd. Het personeel herkende de geur meteen: het was vruchtwater, maar toch moest het formeel onderzocht worden. Er werd bloed geprikt. En toen officieel was dat het vruchtwater was, kreeg ik longrijping voor de baby via een infuus. Gelukkig was mijn buik verder rustig en had ik geen weeën of andere tekenen van bevalling.
Voor de zekerheid kreeg ik toch weeënremmers. En de ambulance werd gebeld, ik moest naar een academisch ziekenhuis, voor het geval dat de baby toch zo vroeg geboren zou worden. Sneller dan gedacht stond het ambulance personeel in de kamer en werd ik met loeiende sirenes naar het AMC in Amsterdam gebracht.
Ondanks de flinke schrik bleef ik rustig. We hadden meteen het idee in goede handen te zijn.
En wat was ik opgelucht dat ik zo goed en snel gehandeld had.
De volgende dagen kwamen er veel artsen en specialisten langs – om ons helemaal in te lichten, wat er zou gebeuren als de baby zo vroeg geboren zou worden. Daarnaast kreeg ik begeleiding en werd benadrukt dat ik voor iedere twijfel aan de bel moest trekken. De bevalling kon ieder moment starten, maar omdat mijn buik zo rustig was, kon het ook nog weken duren. Ik bleef rustig.

Een week later na een gesprek met een kamergenootje, kon ik niet in slaap komen door de hevige menstruatieachtige pijn en rugpijn. Op dat moment was ik 29 weken zwanger. Ik dacht dat het de hele nacht geduurd had, maar toen ik op mijn klok keek was het 3.00. Ik ben het gaan bijhouden – volgens mij zijn dit weeën. Ik druk op de bel voor de nachtzuster en word direct aan de CTG gelegd. Vanaf toen ging het sneller. Ik mocht mijn vriend bellen om naar het ziekenhuis te komen, de arts zei “dat we een plannetje moesten maken”. Er werd gebeld of er een verloskamer en kamertje op de Neo beschikbaar waren en helaas was dat nog even twijfelachtig. Gelukkig kon ik uiteindelijk in Amsterdam blijven en mocht ik ook mijn moeder bellen om erbij te zijn. Een onverwachte opluchting.

Na 26 uur pijnlijke weeën en uiteindelijk een beetje hulp op het eind met weeënopwekkers en een knip, ben ik bevallen met 29+1 weken.
Caatje is geboren.
Ze lag kort bij me, huilde (wat was ik daar blij mee) en werd daarna door verpleging en kinderarts opgehaald voor de NICU, Jordy mocht mee.

Na eindelijk wat korte slaap begon ons NICU avontuur met Caatje.
Nog steeds waren we erg gerustgesteld door het AMC personeel en zelf sliepen we in het Ronald McDonald, wat erg fijn was. Het leek veel langer, door alle indrukken, maar Caatje heeft hier 12 dagen gelegen.
Gelukkig ging het goed en mocht ze naar het streekziekenhuis. Helaas werd dat niet Haarlem, maar Alkmaar (voor ons net zover rijden als Amsterdam). De overstap naar een High Care waar alles minder steriel is, in een best verouderd ziekenhuis was voor ons een schokkende omschakeling. Het duurde best even voor we geland waren.

We hadden over Earlybirds gehoord van ons kamergenootje in het RMDH. De fotoreportage door Martine in Alkmaar was een welkom moment, even iets anders. En het ging heel relaxed gelukkig. Wij gingen ons gang en ondertussen werden er foto’s gemaakt. Diezelfde middag ontvingen wij een voorproefje met een paar mooie foto’s. En de rest volgde ook best snel. We zijn erg blij en dankbaar voor deze mooie beelden.

Op het moment dat ik dit typ ligt ze nog in Alkmaar en hebben wij vanaf ons huis nog dagelijks een uur reistijd. In deze 9 weken in Alkmaar heeft ze veel stappen gemaakt: van couveuse naar wiegje, verdubbeling gewicht vanaf geboortegewicht, flow afgebouwd en meestal geen zuurstof. Naast de sonde drinkt ze ook goed uit fles en borst. Wel heeft ze milde BPD (premature longetjes) en momenteel een lage waarde rode bloedcellen.
Maar tot nu toe doet Caatje het gelukkig hartstikke goed.
Het is voor mij erg zwaar en vermoeiend door alles bij elkaar. En voor papa is het uiteraard ook pittig. Toch buidelen we vrolijk door. En kolf ik de hele dag.
De adem ondersteuning wordt verder afgebouwd op Caatje haar tempo & we kijken enorm uit naar het moment dat we met zijn 3tjes naar huis mogen!