Belle

Van de ouders
“Ik en mijn man wilden al een tijdje een kindje. Voor Tim hoefde het nog niet gelijk, maar ik had in mijn hoofd al zitten dat ik dat heel graag wilde. Omdat ik zo lang aan de anticonceptiepil had gezeten, was mijn cyclus aardig van streek toen ik daarmee stopte. Ik was soms meer dan 40 dagen niet ongesteld. Maar iedere keer als ik dan een test deed, was deze negatief. Toen ik na een periode van 50 dagen nog niet ongesteld was, trok ik aan de bel en zei ik dat ik graag naar het ziekenhuis wilde om te kijken wat er mis was. Er was gelukkig niet veel aan de hand; mijn baarmoederwand was alleen aan de dunne kant. Ik kreeg hiervoor medicijnen om zo erachter te komen wanneer ik precies vruchtbaar was, want die strips hielpen mij ook niet. Wonder boven wonder raakte ik een keer gelijk zwanger. Ik wilde nog niet te vroeg juichen, want ik had al vaker tegen Tim gezegd dat ik zwanger was en toen was het vals alarm. Dat was het deze keer gelukkig niet. De uitgerekende datum is 25 maart 2024.

De eerste twee trimesters gingen eigenlijk best voorspoedig. Ik was in de eerste trimester wel wat misselijk en merkte wel dat er van alles bezig was in mijn buik, maar ik had niet zulke erge klachten als je hoort bij andere vrouwen. Ik kwam er tijdens een bijeenkomst van centering achter dat ik een hoge bloeddruk had. Ook hadden ze bij de 20 weken geconstateerd dat de baby aan de kleine kant was. Dit vond ik niet zo schokkend met mijn 1.60 meter, dus hier maakte ik me niet zo’n zorgen om. Wel vonden ze het goed als ik voortaan mijn bloeddruk meet in het ziekenhuis. Dan werden ook gelijk groeiecho’s gemaakt. Vanaf dat moment was ik dus medisch. Voor mijn hoge bloeddruk kreeg ik medicijnen en een kastje mee, zodat ik thuis zelf mijn bloeddruk kon meten, want deze bleef toch wel aan de hoge kant. Zo moest ik geregeld toch naar het ziekenhuis komen, want ze vertrouwden het niet. De eerste keer dat ik werd opgenomen in het ziekenhuis voor een langere tijd was op 20 januari. Ze hielden mijn bloeddruk in de gaten en ik kreeg een infuus met labetalol. Na 5 dagen mocht ik gaan; ik was weer stabiel maar moest het wel in de gaten houden. Helaas duurde dit niet lang.

Op 2 februari lag ik in het ziekenhuis om de hartslag van de baby te controleren. Ze wilden me eigenlijk al houden in het ziekenhuis, maar ik wilde graag naar huis. In de nacht/ochtend werd ik wakker met erge buikpijn en toen heeft Tim mij toch naar het ziekenhuis gebracht. Dit keer ging het een stuk slechter met mij. Ik had zwangerschapsvergiftiging, kreeg meerdere infusen in mijn armen waaronder magnesium. Ik werd hier niet goed van en mijn linkerhand ging helemaal opzwellen. Door de medicijnen die ik kreeg werd mijn bloeddruk wel weer stabiel. Ze zaten eraan te denken mij misschien zelfs naar huis te sturen om het zelf thuis bij te houden. Gelukkig hadden ze dit niet gedaan, want het werd alleen maar erger. Door de magnesium ging ik auditief hallucineren en hoorde ik steeds rockmuziek, ver weg of een slang die door kristal gleed. Het was allemaal te bizar voor woorden. Uiteindelijk besloten ze dus ook dat het kindje die week al moest komen. Ze wilden het eerst uitstellen tot week 34 of 35, maar mijn lichaam ging steeds verder achteruit. Ik hield uiteindelijk ook zoveel vocht vast dat ik ook vocht achter mijn longen had. Door mijn toch altijd al te hoge hartslag werd er een keizersnede ingepland op 7 februari, 33 weken en 2 dagen om precies te zijn. De keizersnede ging voorspoedig; we kwamen er op dat moment achter dat we een dochter hadden gekregen genaamd Belle.

Ik weet niet veel meer van de bevalling snel; ik heb Belle even gezien en toen hadden ze haar meegenomen. Ze hoefde gelukkig niet aan de zuurstof en ze was een sterke meid, waardoor ze ook niet veel andere bedrading had. Met mijzelf ging het echter wat minder goed. Door het vele vocht dat ik vasthield en het bloedverlies dat ik had verloren tijdens de operatie, lag ik 4 dagen op de IC. Ze kwamen erachter dat mijn hartspier maar voor 50% werkte, dus nadat ik weg mocht van de IC, lag ik ook nog eens 3 dagen op de hartbewaking. Gelukkig deed Belle het nog steeds super. Dit was een grote opluchting voor mijn man, want als het ook slecht ging met Belle, was het voor hem niet te doen. Hij kon niet bij ons beide zijn op hetzelfde moment. Uiteindelijk mocht ik wel bij Belle en Tim op de kamer slapen en mijn bloeddruk was gelijk stabiel. Belle doet het echt super; de enige reden dat ze nog in het ziekenhuis moest blijven was vanwege de voeding.

Omdat wij tussen deze rollercoaster ook nog gingen verhuizen (ver uit de buurt van het ziekenhuis), is Belle overgeplaatst naar een ziekenhuis dichterbij. Wij hebben hier geleerd om de sonde thuis zelf te geven en na een maand en 1 dag, op 8 maart, mocht Belle eindelijk mee naar huis. Nu kan het gezinsleven echt starten!”