Yavi & Milow

In maart mocht ik in het Amphia Ziekenhuis te Breda langs bij dit lieve en warme gezin met drie prachtige kinderen; de vrolijke kletskous Felix en zijn kleine, maar o zo sterke broertjes Yavi en Milow.

Van de ouders:
Vrijdag 9 februari 2024, de dag die begon met een volle agenda en eindigde in het ziekenhuis. De dag waarop mijn vliezen spontaan braken en ik de eerste CTG kreeg.

——————

In augustus kregen wij, Jón / Amy (ik) en Felix, te horen dat ik zwanger was van een tweeling! Een tweeling met allebei hun eigen vruchtzak, placenta en moederkoek. De zwangerschap verliep heel goed en afgezien van wat normale kwaaltjes, had ik verder geen problemen.

Maar we kregen wel te horen dat Milow (het bovenste kindje in stuit) een groeiachterstand had, dit was te zien tijdens de metingen in de echo. Dit is een veelvoorkomende situatie tijdens een tweelingzwangerschap, waarbij de ene beter groeit dan de ander.

Met 31 weken zwangerschap, nog niet met zwangerschapsverlof en nog veel op mijn “to-do lijstje” om het werk goed af te ronden, verlof in te richten en de voorbereidingen op de tweeling af te ronden. Ik verloor mijn slijmprop, braken mijn vliezen (vermoedelijk van Milow) en kreeg ik last van harde buiken. Dat weekend werd ik opgenomen in het Sophia Kinderziekenhuis met weeënremmers en longrijping.

Een spannende en onvoorspelbare periode brak aan, waarin scenario’s werden besproken die we niet hadden overwogen of zelfs maar wilden overwegen, maar die steeds dichterbij kwamen. Nadat de grens van 32 weken was bereikt, mocht ik worden overgebracht naar het Amphia Ziekenhuis in Breda, dichter bij huis.

Met 32 weken en 5 dagen ging ik zelfs naar huis, heerlijk in mijn eigen bed slapen en dichter bij mijn gezin. Gewoon Felix voorlezen voordat hij ging slapen, wat had ik daar naar uitgekeken!

Gedurende drie weken zijn we dagelijks op en neer geweest naar het ziekenhuis voor een CTG, bloedcontroles, dopplers en iedere twee weken een echo samen met de nodige afspraken bij de gynaecoloog. De CTG bleef stabiel en gek genoeg voelde ik me steeds meer thuis in het ziekenhuis en vertrouwd met het personeel. Jón werkte vanuit het restaurant en Felix ging regelmatig mee om te spelen op zijn favoriete plekje.

In week 35 werd op de echo gezien dat de groei van Milow zorgwekkend was. Een inleiding op korte termijn werd daarom de beste keuze om het ‘window’ voor een natuurlijke bevalling goed te laten verlopen.

Yavi, het onderste kindje, was ingedaald en lag keurig met zijn hoofdje naar beneden, hij werd al snel geboren zonder complicaties. Milow liet even op zich wachten en na een spannend uurtje werd ook hij geboren, met een wat moeilijkere start. Maar ook hij mocht al snel naar de afdeling.

Yavi woog 2562 gram en was 47 cm. Milow woog 1620 gram en was 42 cm. Beiden jongens zijn prematuur geboren, waarin we wel een duidelijk verschil zien. Tot op heden, ongeveer 6 weken later, zien we dat de jongens goed groeien, maar allebei in hun eigen tempo en curve.

Als ik terugkijk op de bevalling, moet ik eerlijk zeggen dat ik erg blij was met de ruggenprik, met het kleine team dat gedurende de periode naast ons stond, maar vooral met de OERKRACHT die je als moeder krijgt tijdens deze bijzondere gebeurtenis. Want het is eigenlijk toch gewoon magisch wat het vrouwenlichaam kan.

In het Amphia Ziekenhuis zijn er gezinsuites, kamers waar je als gezin kunt verblijven gedurende de opname van je kindje, maar ook als zwangere. Yavi in een wiegje, Milow in de couveuse en ik als kraamvrouw op één kamer, waar zelfs Jón kon overnachten. Heel fijn om zo als gezin in je eigen bubbel te mogen zijn met de benodigde hulp- en zorg van alle betrokken verpleegkundigen en artsen

Milow had moeite met drinken en kreeg daarom zijn voeding via een infuus en sonde. Maar wat een sterk mannetje, na een aantal dagen begon hij steeds beter te drinken uit een flesje, mocht hij naar een warmtebedje, om vervolgens na 10 dagen ook in een wiegje te gaan slapen. En na 17 dagen dronk hij zo goed dat hij van de sonde af mocht.

Yavi dronk direct al uit een flesje en mocht na 10 dagen naar huis, maar samen besloten we dat hij zijn broertje gezelschap mocht houden op de kamer.

En ik? Tja, ik denk stiekem dat het voor mijn herstel wel heel goed was dat ik in het ziekenhuis was, waar ik even niet zoveel kon en mocht, maar mij alleen maar kon focussen op de jongens. Gedurende die periode probeerde ik de borstvoeding op gang te brengen door 7/8 keer per dag te kolven, meerdere keren aan te leggen, te buidelen, verschonen enzovoort kortom alles wat er komt kijken in een kraam periode. Maar ik merkte ook dat ik Felix en Jón erg miste, ook al kwamen zij iedere dag op bezoek.

Een van de verpleegkundigen stelde voor om me aan te melden voor een fotoshoot van Early Birds, op 24 maart kwam Marleen bij ons langs. Zij heeft op unieke wijze ons dagelijkse leven vastgelegd. Wat een prachtig cadeautje! Een mooie terugblik op een periode die voor ons alle drie spannend maar ook positief was.

Op 29 maart (Goede Vrijdag), na een periode van 18 dagen, gingen we met tassen vol cadeautjes, kaartjes, spullen maar vooral tips en handvaten voor de zorg van de jongens naar huis. Bij thuiskomst stond de kraamzorg voor ons klaar, zij heeft ons gedurende 4 dagen geholpen met de overgang van het ziekenhuis naar huis.

Nu, bijna 6 weken na de geboorte van Yavi en Milow, hebben we onze draai al aardig gevonden. Jón en ik hebben onze handen vol aan drie kinderen, het huishouden en de andere dagelijkse activiteiten. We zijn dan ook heel erg blij met alle hulp die we krijgen van onze ouders en vrienden.

Maar bovenal, wat zijn we rijk met drie gezonde mooie jongens! De liefde die je als ouders voelt voor je kinderen, is met geen woorden te beschrijven.