Yara

 
Donderdag 10 januari had ik heel de dag gewerkt. Ik vertelde mijn leidinggevende en collega’s nog dat ik me goed voelde en dat ik wel tot vier weken voor de uitgerekende datum wilde blijven werken. ’s-Nachts voelde ik me onrustig en in de ochtend kreeg ik hele erge krampen. Toen ik naar het toilet ging, had ik bloedverlies. Ik belde gelijk het Erasmus waar ik onder controle stond en moest zo snel mogelijk komen.

Nadat we onze twee dochters naar school hadden gebracht, gingen we naar het ziekenhuis. Ik werd onderzocht en gelukkig hoorden we een mooie hartslag van onze dochter. Helaas bleken mijn vliezen al gebroken. Ik verloor vruchtwater en mocht het ziekenhuis niet meer verlaten in verband met infectiegevaar voor mij en de baby. Daarnaast bleek ik ook al 2 cm ontsluiting te hebben, terwijl ik nog maar 30 weken zwanger was. Ik kreeg weeënremmers en een injectie voor de longrijping van onze kleine meid. Gelukkig had ik toen snel geen weeën meer.

Omdat de couveuse-afdeling in het Erasmus vol lag en de kans aanwezig was dat onze dochter snel geboren zou worden, moest ik met een ambulance overgeplaatst worden naar het Maxima MC in Veldhoven. Dat is meer dan anderhalf uur rijden vanaf Spijkenisse. Helaas zijn er naast het Erasmus geen andere ‘eerstelijns’ ziekenhuizen in de buurt. Bizar toch… Zo ver weg van gezin, familie en vrienden. De emoties werden me toen even te veel…

De rit naar Veldhoven verliep goed. Op de echo zagen ze dat de kleine meid goed groeide. Ze liep zelfs een beetje voor en woog nu 1600 gram. Amira, onze middelste dochter, is prematuur geboren met 33 weken en was toen 1700 gram. Zij heeft een tweelingzusje die met 23 weken zwangerschap overleden is: Isabella. Met de 20-weken echo van Amira en Isabella kwamen ze erachter dat Isabella geen overlevingskans had en dat ze in de buik kon overlijden. Omdat dit heel gevaarlijk was voor Amira, heb ik een ingreep ondergaan waarbij Isabella overleed om Amira te kunnen redden. De rest van de zwangerschap bleef ze in mijn buik totdat ze op 21 januari 2015 samen met Amira werd geboren. Deze heftige zwangerschap en bevalling maakte de situatie voor ons nog spannender…

Mijn ouders hebben de kinderen uit school gehaald en mijn man Erik is ’s avonds naar huis gereden, omdat het met mij goed ging en het in mijn buik rustig was. Thuis kon hij de meiden uitleggen waarom ik ineens weg was. Amira was nog nooit zonder mij geweest. Sarina had het eerder meegemaakt en had de week daarvoor nog gezegd dat ze hoopte dat deze baby wel gelijk mee naar huis kon.

Zaterdag 12 januari vroeg in de ochtend kreeg ik weer weeën. Ze probeerden het nog te remmen, maar dat lukte niet. Toen de gynaecoloog kwam en ik vertelde dat ik dacht het hoofdje te voelen, bleek ik al 8 cm ontsluiting te hebben. Ze hebben me met spoed naar de verloskamer gebracht. Het ging zo snel dat Erik nooit meer op tijd in Veldhoven had kunnen zijn. Om 10.34 uur werd Yara geboren. Dat was heel emotioneel omdat ik alles zonder steun van Erik of mijn moeder heb moeten doen. Gelukkig had ik een hele fijne gynaecologe en verpleegkundige.

Na 5 minuten deed de kinderarts zijn duim omhoog dat alles naar omstandigheden goed was met Yara en dat was zo fijn om te horen. Wat was ze mooi toen ik haar voor het eerst zag. Meteen weer verliefd. Ze bleek alleen wel door de gebroken vliezen een infectie opgelopen te hebben en daar kreeg ze antibiotica voor. Daarnaast werd haar bloed op de kweek gezet, zodat ze konden zien om welke bacterie het ging. Met mij ging het best wel goed. Ik was gelijk weer mobiel.

Stapje voor stapje ging het beter met Yara. We duimden dat ze zo snel mogelijk overgeplaatst kon worden naar Rotterdam. Na 6 dagen was ze stabiel genoeg om naar het Maasstad te gaan, maar daar hadden ze de volgende dag pas plek. Ik moest huilen van blijdschap dat we dichter naar huis konden. Vrijdag 18 januari werd Yara met een speciale babylance naar Rotterdam gebracht. Helaas kreeg ze een terugval en moest ze ademhalingsondersteuning hebben. Qua gewicht kwam ze gelukkig goed aan.

Na 6 weken was ze sterk genoeg om zelf te ademen. Nu met 7 weken weegt ze al meer dan drie kilo en drinkt ze al delen uit de borst en fles. Ze heeft alleen nog incidentjes tijdens de voeding. Als het zelfstandig drinken zonder incidenten gaat, mag de monitor eraf en kan de sonde eruit. En dan mag ze eindelijk naar huis. Wij duimen dat we snel met zijn vijfjes thuis kunnen gaan genieten!