Virgil & Darryl

Wij kwamen erachter in week 6 dat ik zwanger was van een tweeling. Ze zagen al snel doormiddel van het vliesje dat dit om een monochoriale tweeling ging. Een tweeling die allebei een eigen vruchtzak hebben maar die wel in verbinding met elkaar staan doordat ze dezelfde moederkoek delen. Vanaf week 27 van mijn zwangerschap werd ik opgenomen in het Erasmus in Rotterdam. Dit was i.v.m. groeirestrictie van Darryl de kleinste van de 2. Vanaf week 6 van mijn zwangerschap zagen ze al dat ze achter liepen op elkaar en dat is de gehele zwangerschap zo gebleven. Wij moesten dan ook vanaf week 11 wekelijks op controle komen in Rotterdam. Ze zagen dat Virgil de grootste van de 2 ongeveer 70% van mijn placenta had en Darryl maar 30% en dit was dan ook de reden dat Darryl achterliep kwa groei. Ook maakte we kans op het ontwikkelen van het TTS syndroom ( twin to twin transfusiesyndroom ). Mijn zwangerschap is de hele tijd onzeker geweest omdat er ook een moment kwam waarop ze zagen dat de groeiachterstand steeds groter werd. Om die reden moesten we naar het ziekenhuis in Leiden om te bespreken wat de kansen nog waren. Ze vertelden ons dat er een kans inzat dat Darryl misschien niet meer goed zou meegroeien en het om die reden dan ook niet zou redden. Maar omdat het om een eeneiige tweeling gaat zat er een kans in dat ook Virgil de grootste van de 2 daar hersenschade door zou kunnen krijgen en of het ook niet gaan redden omdat ze met elkaar in verbinding staan door de placenta. Ineens groeide Darryl weer goed mee op zijn eigen groeicurve. Ze blijven flink in groei verschillen maar zolang hij op zijn eigen groeicurve meegroeide was er niks aan de hand. Elke week was weer spannend als we voor een echo weg moesten. Het was zo mooi om te zien elke keer maar ook zo aangrijpend en emotioneel vaak want wat normaal een leuk moment moest zijn tijdens een echo was voor ons elke keer weer volop spanning en stress omdat we niet wisten welke kant het opging. En toen net na week 20 van de zwangerschap werd op de echo gezien dat de doppler van Darryl niet meer optimaal werkte waardoor dit extra in de gaten gehouden moest worden. Ondertussen moesten we 2x in de week voor een echo komen en de kans dat ze eerder gehaald moesten worden werd steeds groter. Maar de kans dat het ineens nog flink fout kon gaan was ook weer iets gestegen. Mentaal ging je elke keer weer door een rollercoaster aan emoties. We waren blij dat het tot nu toe nog goed ging maar konden nooit echt blij zijn omdat er nog zoveel fout kon gaan en elke keer was er weer iets anders aan de hand. En toen kwam het moment dat ze zagen dat de doppler verder achteruit ging en we bespraken mijn opname in het erasmus zodat we doormiddel van ctg’s hun activiteit goed in de gaten konden houden en ze dan ook optijd zouden kunnen halen. Vanaf week 27 in mijn zwangerschap werd ik dus opgenomen in het ziekenhuis niet wetende of het goed zou komen en wanneer ze gehaald zouden worden. Dit hing allemaal af van de ctg’s die ze zouden laten zien. Elke dag weer ging ik s’ morgens en s’ avonds aan de ctg. Hiermee kunnen ze de activiteit van de kinderen in de gaten houden en zien ze wanneer ze het moeilijk gaan krijgen. De ctg’s bleven een hele tijd goed en week na week ging voorbij. We waren blij dat ze het zo goed deden en de kans werd steeds groter dat ze het zouden gaan redden. Ondertussen waren ze erachter gekomen dat ik zwangerschapsdiabetes had waardoor ik elke dag insuline moest spuiten en vingerprikken kreeg. Mijn suikers waren veel te hoog. Ook kreeg ik in die weken in het ziekenhuis te maken met zwangerschapscholostase dit komt heel weinig voor maar bij een tweeling is dat risico iets groter. Ik stond helemaal in de fik van de jeuk 24/7 en kon er niet door slapen. Mijn waardes bleken dan ook extreem hoog te zijn boven de 100 en kreeg er medicatie voor maar die hielpen bijna niet. Alsof het allemaal niet nog erger kon kreeg ik er ook nog corona bovenop en moest 10 dagen lang in quarantaine. En als je tussen 4 muren ligt in het ziekenhuis dan duren 10 dagen heel lang. Yannick mijn partner was de gehele ziekenhuis tijd dan ook aanwezig en kwam vaak langs en bleef vaak slapen en dat maakte het allemaal nog een beetje draaglijk. Ook vrienden en familie kwamen regelmatig langs waardoor ik het goed vol kon houden maar toen er corona bovenop kwam werd ik heel erg geïsoleerd en ik had er veel moeite mee om op dat moment niet onder de mensen te zijn juist omdat het al zo een moeilijke periode was. De dag dat ik uit quarantaine mocht stond er ook weer een echo gepland dus we hoopten dat alles nog goed was. We zaten toen ik week 31 van mijn zwangerschap. Ineens zagen ze op de echo dat er vocht in het buikje van Virgil zat. Ze konden niet verklaren waarom er daar ineens vocht zat. Het voelde totaal niet meer goed en ik was zo bang dat ze het miss niet zouden gaan redden. Heel de tijd lag ik in het ziekenhuis voor de dopplers van Darryl en nu bleek er ineens vocht te zijn gevonden bij Virgil. We bespraken met de gynaecoloog wat dit kon zijn en de dag erop stond weer een echo gepland om te kijken of het vocht meer was geworden. Zolang het vocht wat er zat niet meer werd was de situatie nog stabiel. De volgende ochtend konden we al vroeg een echo krijgen maar we zagen al heel snel dat die echo niet goed was. Het vruchtwater van Virgil was helemaal droebel van kleur en dat was normaal gesproken altijd superhelder. Ze konden niet verklaren waardoor het kwam maar mijn gedachten was gelijk dat hij in het vruchtwater gepoept had. Ik was hier al bang voor sinds we wisten dat ik cholestase had want door cholestase kunnen ze eerder poepen in het vruchtwater. We bespraken dit dan ook met de artsen en die gaven aan dat dat zeker het geval kon zijn maar zeker weten deden we niet. Het voelde voor mij echt niet meer goed om ze nog lang te laten zitten want ik was zo bang dat het dan nog fout zou gaan. Er was geen verklaring voor het kleurverschil van vruchtwater dus kwam er een spoedoverleg. Er zou besproken worden om de jongens te gaan halen. Nog geen uur later komen de artsen mijn kamer binnen met het nieuws dat we ze vandaag gaan halen. Het was donderdag 8 december en dit was de dag dat ze geboren gingen worden. Ik werd voorbereid op een keizersnee en een paar uur later was het zover. Om 13.13 en 13.14 zijn onze 2 zoons geboren Virgil en Darryl met 31+4 weken. Ondanks het feit dat ze nog veelste klein waren en veel eerder zijn gehaald deden ze het supergoed en we zijn zo blij dat ze goed ter wereld zijn gekomen. De weken erna verbleven we in het Ronald mc Donald huis in Rdam omdat onze kindjes op de highcare afdeling lagen in het Sophia. Na een aantal weken waren ze zo stabiel dat ze over werden geplaatst naar het Amphia ziekenhuis in Breda dus weer een stapje dichter bij huis. In het Amphia sliepen we voor het eerst met de kindjes op de kamer en dat was zo fijn dat dat eindelijk kon. Wij verbleven zelf ook de hele tijd in Breda. De laatste stap naar huis was het Moeder kind centrum in het Bravis ziekenhuis in Bergen op Zoom. Ook hier konden we met de kindjes op de kamer slapen en we hebben hier nog ruim een maand gezeten voordat we naar huis mochten. We zijn nu thuis en alles gaat goed gelukkig. Het voelt heerlijk om thuis te zijn met ze en na een periode van 4 maanden van huis en alleen maar ziekenhuizen is thuiskomen met de boys het beste wat er is.

1 antwoord

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.