Vinz

Van de ouders
Dolgelukkig waren wij na een positieve zwangerschapstest. Kai zou er een broertje of zusje bij krijgen! De eerste weken van de zwangerschap waren direct spannend. Ik verloor op een dag veel bloed en op de echo’s die volgden was te zien dat er nog meer zou kunnen komen. Er werd direct gezegd dat dit geen kwaad kon en na het eerste uitgebreide echo-onderzoek bij 13 weken waren we gerustgesteld. Het ging goed met ons kleine wondertje. Het genieten kon beginnen, fantaseren over een broertje, of toch zusje. We hebben nog een prachtige reis naar Canada gemaakt, de laatste grote reis met z’n drieën! Na terugkomst stond de 20 weken echo gepland en hoorden we dat Kai een broertje zou krijgen! Een mannen gezin. Heerlijk!

Tot er plots 5 dagen daarna, midden in de nacht, mijn vliezen spontaan braken. Of was het toch een ongelukje? Het stopte immers wel weer… In de ochtend wist ik het zeker en stond de verloskundige direct op de stoep. We werden meteen doorgestuurd naar het Radboudumc en daar werd inderdaad geconstateerd dat mijn vliezen ergens bovenaan gescheurd waren. Op dat termijn word je naar huis gestuurd met de boodschap: 50% kans dat je binnen 5 dagen gaat bevallen. Zo niet, dan is de kans op een (extreme) vroeggeboorte aanwezig. De gevolgen daarvan etc. zouden we bespreken wanneer we de 24 weken zouden halen… Zenuwslopende dagen, weken, waren het. Waarin rust centraal stond. En dat is lastig met nog een 3-jarige peuter om ons heen.

Maar de 24 weken kwamen in zicht en eigenlijk ging het wel goed. Het vruchtwater verlies was minimaal en de groei van de kleine man lag op schema. Tot plots bij 27 weken er weer een grote golf kwam en buikkrampen volgden. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg weeënremmers en longrijpers en de krampen stopten. Het bleef even rustig tot het moment dat de kleine man nog nèt genoeg ruimte vond om terug te draaien in stuit/dwars ligging. Ik kreeg opnieuw krampen, die na een paar uurtjes weer wegtrokken. Maar de ligging dat maakte een eventuele bevalling nog wat risicovoller en ik moest nog wat meer rust nemen. We hielden dit samen goed vol en na bijna 5 weken opname durfden zowel de artsen als wijzelf het aan om een dagje verlof te nemen. Even de sleur doorbreken en thuis op de bank hangen i.p.v. in dat ziekenhuisbed. We waren voor ons gevoel namelijk bijna ‘op de helft’ voor wat betreft het verblijf in het ziekenhuis en waren vastberaden om de 37 weken gewoon te halen!

Een dag later, met 31+5 weken zwangerschap, gebeurde wat niemand verwacht had. Ik kreeg opnieuw buikkrampen. We dachten, die trekken met een warme douche wel weg, net als eerder. Maar dit gebeurde niet. Vanaf dat moment ging het snel. Ik kreeg (snel) een paar cm ontsluiting, er werd opnieuw een infuus geprikt, we moesten ons gereed maken voor de OK en Kai, die met papa op bezoek was, ging met opa en oma mee naar huis. Binnen een uur stonden we op de operatiekamer en in korte tijd is ons zoontje Vinz met een keizersnede geboren. Vanaf het eerste moment deed hij het super. Hij huilde meteen, heeft even op mijn borst gelegen en ging daarna mee met papa en de artsen en werd naar de NICU gebracht. Hier heeft hij slechts 4 nachtjes gelegen en werd daarna naar het Maasziekenhuis gebracht.

In het Maasziekenhuis mochten we bij hem blijven slapen. Hielpen mee met de dagelijkse verzorging. Leerden we ons zoontje en broertje echt goed kennen en kwamen we erachter dat het een krachtig ventje is. Overal is hij supersnel mee en hij maakt grote stappen. De verpleging wees ons op Stichting Earlybirds en het leek ons enorm waardevol om foto’s van deze periode te laten maken. In het ziekenhuis ontmoetten we Mieke, de fotograaf van Earlybirds. Een lieve, kundige, zorgzame vrouw die precies de juiste momenten wist vast te leggen. En ook Kai vond het helemaal leuk om als trotse grote broer op de foto te mogen! Vinz mocht voor het eerst in bad en voor het eerst bij zijn grote broer op schoot liggen. Dierbare, mooie foto’s hebben wij hiervan mogen ontvangen. We zijn echt ontzettend dankbaar dat dit bestaat. Want in een enorm hectische periode vergeet je dit soort mooie momentjes snel weer. Uit de grond van ons hart willen we Mieke daarom bedanken voor de mooie fotoreportage.

Van de fotograaf

Lieve Gwendolyne en Kevin,

Er wordt vaak gesproken over een rollercoaster rondom vroeggeboorte, nou jullie hebben je deel wel gehad!

En dan deze feestdagen opnieuw een opname in het Radboud ziekenhuis als gevolg van het RS virus, het houdt niet op.

Zo aan het begin van 2024 wens ik jullie alle geluk en gezondheid en heel veel genieten van jullie mooie mannetjes!

Lieve groet en een knuffeltje voor Kai en Vinz, Mieke.