Rueven

De ouders:

Zondag: Af en aan heb ik wat krampen. Er zit geen ritme in dus ik schuif het op harde buiken vanwege het klussen in ons huis een dag eerder. Voor het slapen gaan zie ik dat ik wat bloedverlies. Omdat onze oudste ook te vroeg is geboren besluit ik de verloskundige te bellen. Wanneer zij om 22.00 uur langs komt blijkt dat ik al 4 cm ontsluiting heb en vertrekken we met spoed naar het ziekenhuis. Op dat moment heb ik een zwangerschapsduur van 29 weken en 6 dagen. In het ziekenhuis aangekomen krijg ik daarom meteen weeënremmers en longrijpers en daarmee lukt het om een bevalling 3 dagen uit te stellen en kunnen de longrijpers hun nodige werk doen.

Uiteindelijk beval ik met 33 weken en 3 dagen om 00.53 uur van een prachtige, gezonde zoon. Hij maakt meteen een vliegende start, we denken daarom dat het niet lang zal duren voor hij naar huis kan. Maar dan begint hij te dippen. Eerst zo nu en dan, met zelfherstel, maar dat wordt steeds meer en op een gegeven moment herstelt hij niet zelf meer. Besloten wordt hem coffeïne te geven en aan de lowflow te doen, in ieder geval voor een week. Na 3 dagen wordt hier echter mee gestopt omdat hij het zo goed doet. Na 5 dagen hebben we een gesprek met de artsen die aangeven dat de monitor na nog 1 á 2 dagen gestopt kan worden, maar de dag erop blijkt dat te vroeg gejuicht. Onze zoon krijgt weer dips en deze nemen in aantal toe. Omdat ze niet goed begrijpen hoe dit kan, wordt na een aantal weken bloed afgenomen en een echo van zijn hoofd gemaakt om uit te sluiten dat er sprake is van een bloeding. Gelukkig is alles goed en begint hij steeds meer zelf te drinken, groeit hij goed en is er eigenlijk geen reden om aan te nemen dat er iets mis is.

De conclusie luidt: meer prematuur dan gedacht en meer tijd nodig dan gemiddeld. Uiteindelijk komt onze gezonde zoon, 1,5 kg zwaarder dan bij geboorte, na een ziekenhuisperiode van 6 weken op nieuwjaarsdag thuis. Een mooi begin van het nieuwe jaar!

***************

Namens de stichting mocht ik op pad om Rueven te fotograferen. Ik had met zijn moeder afgesproken aan het begin van de afdeling. Voorafgaand aan de reportage had ik nog geen specifieke informatie over Rueven gelezen of gehoord. Dat veranderde vrij snel, toen ik met moeder een heel mooi, maar ook emotioneel gesprek voerde. Dat was waardevol en op zo’n moment besef je weer dat het een heel mooie taak is om naast het fotograferen, ook een luisterend oor te zijn. Na dit gesprek kon ik beginnen met het maken van de reportage.

Bastiaan van Esch