Ronan

Een paar jaar geleden bleek dat een kindje krijgen voor ons niet vanzelfsprekend is. Tot mijn grote schrik bleek ik in de vervroegde overgang te zijn en was mijn eicelvoorraad al bijna helemaal uitgeput.

Na diverse pogingen met IUI, IVF en ICSI in binnen- en buitenland, kreeg ik de stempel ‘uitbehandeld’. Daarna zijn wij een eiceldonatie traject gestart in een kliniek in Portugal. Ook dat bleek weer een grote uitdaging, maar uiteindelijk werd ik dan toch zwanger! We konden ons geluk niet op, maar bleven ook angstig dat er alsnog iets mis zou gaan.

Tijdens de zwangerschap was ik tot in het derde trimester elke dag misselijk, maar verder leek alles goed te verlopen. Wel kreeg ik enorme last van vocht in mijn benen en was mijn bloeddruk wat aan de hoge kant.

Toen ik 31 weken zwanger was, werd ik plotseling heel ziek. We haastten ons ’s nachts naar het ziekenhuis in Roermond en daar bleek dat ik pre-eclampsie had. Mijn bloeddruk was absurd hoog en ook mijn lever en nieren begonnen het zwaar te krijgen. Ik ontwikkelde het HELLP syndroom en werd met spoed naar het ziekenhuis in Maastricht gebracht. Daar kreeg ik te horen dat de situatie levensbedreigend was en dat ons zoontje snel gehaald moest worden. Ik was vreselijk bang dat hij het niet zou redden!

Na de bevalling middels een spoedkeizersnede kwam Ronan op de NICU te liggen. Wat leek hij klein en breekbaar! Niets was minder waar want hij bleek juist heel sterk te zijn en werd al na een week naar de afdeling Medium Care in het ziekenhuis van Venlo overgeplaatst. Daar hebben wij een maand met hem op de kamer doorgebracht. Het was heel fijn om dag en nacht bij hem te kunnen zijn en we zagen hem al snel allerlei mijlpalen halen.

Toen Nicole bij ons langskwam om foto’s te maken, waren we dan ook zó trots op onze kleine kanjer. We vinden het heel mooi om dit prachtige moment nu altijd terug te kunnen zien.