Rens

Mijn zwangerschap ging niet helemaal zoals ik me dat voorgesteld had… In mijn 30e zwangerschapsweek zag ik op een vrijdagochtend opeens sterretjes. Ik heb contact opgenomen met het ziekenhuis en kon meteen komen. Hier bleek mijn bloeddruk te hoog en ik moest hier medicijnen voor gaan gebruiken. De zondag erop voelde ik voor mijn gevoel de baby minder bewegen dan dat ik gewend was. Weer nam ik contact op en ik kon weer meteen komen. Die dag heb ik ongeveer 10 uur aan het CTG apparataat gezeten en werd ook mijn bloed en urine onderzocht. Het bloed was goed, maar in de urine zaten eiwitten en ik werd meteen opgenomen en had mogelijk pre-eclampsie. Hierna verbleef ik een week in het ziekenhuis, tot men vond dat mijn bloeddruk stabiel en laag genoeg was en er zaten geen eiwitten meer in de urine. Ik mocht weer naar huis, maar het thuis monitoringsteam zou wel iedere dag langskomen. De gynaecologen waren ervan overtuigd dat ik de 37 weken nog wel zou gaan halen.

In die week thuis is de thuismonitoring slechts één keer geweest, de andere dagen ben ik weer in het ziekenhuis geweest omdat men het toch niet vertrouwde. Op woensdagavond kreeg ik pijn klachten tussen mijn schouderbladen. Na contact met het ziekenhuis moest ik een warme douche nemen en kijken of het minder werd. Waarschijnlijk had het met de verkoudheid te maken. Dat leek te werken, echter in de nacht die daarop volgde werd de pijn heftiger en wist ik niet meer hoe ik moest liggen. Weer nam ik contact op met het ziekenhuis en ik kon donderdagochtend meteen komen. Weer werd alles onderzocht en ik werd weer opgenomen. Men was er niet meer van overtuigd dat ik de 37 weken nog zou gaan halen, maar 2 weken konden ze het zeker nog wel rekken. Om er toch nog een positieve draai aan te geven zei een verloskundige tegen ons “Sommige vrouwen zijn gemaakt om zwanger te zijn en sommige vrouwen zijn gemaakt om moeder te zijn”. Ik was nu precies 32 weken zwanger en had me dit inderdaad wel anders voorgesteld.

Die 2 weken die nog zouden moeten volgen werden 2 dagen. Mijn bloeddruk bleef spoken en ik zat al snel aan de maximale dosis bloeddruk medicijnen. Zaterdag avond vonden de artsen het mooi geweest en is er besloten dat onze Rens de volgende ochtend geboren moest worden. Gelukkig is het een normale bevalling geworden en had Rens een goeie start. Hij heeft geschreeuwd van de geboorte tot hij in de couveuse lag. Helaas was zijn ademhaling door zijn onrijpe longetjes nog niet optimaal en konden ze dat in het ziekenhuis in Almelo ook niet beter krijgen. Na overleg met het Isala is besloten dat hij zou verhuizen naar Zwolle. Gelukkig werd er voor mij ook een transport geregeld en mocht ik ook naar Zwolle. Na een paar dagen mocht Rens al van de beademing af en iets later ook van CPAP, en ademt hij nu zelfstandig. Hopelijk mag hij snel weer terug naar Almelo, en daarna mee naar huis!