Pleun

Wanneer ik de vrij donkere ziekenhuiskamer in het CWZ binnenloop (er zijn geen ramen in dit gedeelte), ligt Pleun heerlijk bij haar mama te slapen.

Nadat we even gekletst hebben, begint Pleun zich te roeren. Tijd voor een badje en een voeding. Tijdens ons gesprek hoor ik dat hun eerste kind, een zoon, ook te vroeg was, maar toen vanwege pre-eclampsie bij mama. Nu bij Pleun leek alles prima te gaan, tot met 32 wk spontaan de vliezen breken. In het ziekenhuis worden gelijk longrijpers gegeven en er wordt nog even gewacht, maar wanneer er een infectie bijkomt, komt de bevalling spontaan op gang en wordt Pleun na 34 weken geboren.

Gelukkig doet Pleun het goed, wel moet ze gelijk aan de antibiotica. Maar na de eerste paar dagen maakt ze hele grote sprongen en praten ze wanneer ik kom al over naar huis gaan.

Met wakkere ogen kijkt ze rond wanneer ze in bad gaat, een mooi koppie, vol donkere haartjes. Haar handjes houdt ze prachtig gevouwen. Met alleen een luier aan mag ze lekker huid op huid bij mama aan de borst en dan verbaast ze iedereen voor de zoveelste keer. Want ze drinkt een hele voeding zelf. Ze lijkt te denken, laten we maar zorgen dat dat vervelende draadje in mijn neus er gauw uit mag. Ouders genieten, ook al is het hectisch, ze beleven deze keer toch wel heel anders dan de vorige keer en beseffen zich hoe goed het nu gaat. De vorige keer zijn er wel foto’s gemaakt, maar kon Earlybirds vanwege corona niet komen. Maar nog regelmatig kijken ze beelden terug en nu hebben ze zich dan ook gelijk opgegeven. Deze beelden zijn straks van zoveel waarde. Lieve kleine meid, blijf maar stappen zetten, dan kun je snel met papa en mama.