Nova

Afgelopen week mocht ik foto’s maken van Nova, die 2 maanden geleden na 27 weken en 5 dagen zwangerschap werd geboren in het AZM in Maastricht. Mijn eerste reportage voor Earlybirds: Ik heb er enorm naar uitgekeken!

Toen Nova’s mama en ik voorafgaand aan de reportage even in de koffieruimte zaten te praten werden we door de verpleging gehaald omdat Nova zo mooi wakker was. We gingen snel kijken en ik zag een heerlijk mannetje dat in 8 weken tijd gegroeid is van 975 gram naar nu al 2,5 kilo! Hij lag inderdaad lekker om zich heen te kijken, niet in een couveuse maar in een bedje. De twee grote broers van Nova waren er ook. Ze waren heel lief voor hun broertje en maakten tekeningen voor hem.

Nova heeft een zuurstofgebrek gehad in ernstigere mate. Wat de gevolgen hiervan zullen zijn is nu nog niet duidelijk. Nova’s mama vertelde dat dit nieuws natuurlijk erg hard bij hen was aangekomen en dat het des te belangrijker was om nu mooie foto’s te maken samen waarin ze lekker van elkaar genieten. Helaas kon papa er niet bij zijn, des te fijner dus dat de grote broers er wel waren! Nova zal voorlopig nog in het ziekenhuis moeten blijven om onder andere een operatie te ondergaan, dus het blijft een spannende tijd.

Ik wens Nova, zijn ouders en broers het allerbeste toe met veel geluksmomenten samen. Het was fijn om hen te mogen vastleggen en ik hoop dat de foto’s een mooie aanvulling zullen zijn voor het plakboek dat mama maakt!

Steffie van den Akker

***********

De mama:

Jeeej! We zijn zwanger!!!! Dat is de eerste reactie die mijn vriend en ik (en waarschijnlijk vele andere ouders) uitschreeuwden. Omdat ik al 2 zoons had was het niet geheel nieuw voor me. Dit keer ook echt ziek de eerste 12 weken. Daarna kon het genieten beginnen. Met 15 weken lieten we een echo maken om te kijken of de jongens een broertje of zusje kregen en jawel zoon nummer 3! Langzaam konden we gaan kijken voor kleertjes en spulletjes. Mijn buik groeide al aardig hard en met 20 weken bleek de echo helemaal goed te zijn. Het kamertje kreeg langzaam steeds meer vorm en de meubels waren binnen.

Kerst 2014 begon ik toch wel aardig wat vocht vast te houden en dacht nog ach dit hoort erbij. De nacht na kerst kreeg ik ‘s nachts een heftige pijn net onder m’n rechter borst, ik dacht dit is niet goed. Huisartsenpost gebeld en ze konden geen gekke dingen vinden.. Toch bleef die pijn komen en gaan. Ik ging wat extra op controle bij de gynaecoloog en net na nieuwjaar ging het echt niet meer goed.. die pijn was ondragelijk! Uiteindelijk werd een echo gemaakt om te kijken of ik gal of nierstenen had dit was ook niet het geval. Nadat er bloed geprikt was bleek dat toch ging om een zwangerschapvergiftiging. Ik moest de volgende ochtend weer terug komen. En toen ging het zo slecht dat ik kreeg te horen dat ik naar het AZM maastricht moest omdat ze in het Orbis niets voor mijn baby konden betekenen als hij zou komen.

Ik kreeg magnesium via een infuus om mijn hersens te beschermen en daar lag ik 1,5 uur later in de ambulance naar Maastricht. Daar aangekomen kreeg ik weer heel wat vragen en onderzoeken. Een neonatoloog kwam met ons praten wat de kansen voor de baby waren als hij geboren zou worden. Ook kreeg ik longrijping toegediend.. 3 laaaaange dagen volgden met ctg’s , bloedonderzoeken en pijnmedicatie.. Ook kreeg ik nog een groei echo.. Toen de echoscopiste een gynaecoloog ging halen wist ik dat het niet goed zat. Die kwam vertellen dat de baby een asymmetrische groeiachterstand had. Waarschijnlijk werkte mijn placenta niet meer optimaal omdat ik ziek was.

Die avond kreeg ik weer die ondraaglijke pijn en het ging echt alleen maar slechter. Ik werd plat gespoten met pijnstillers en lag constant aan de ctg. Mijn bloeddruk was hoog en kreeg nogmaals te horen: dit is echt het HELLP syndroom. Ik kon alleen nog maar auw auw auw uitbrengen en verder niets. Mijn bloedwaardes gingen steeds meer achteruit en ik plaste haast niet meer. Het vocht vasthouden had z’n top wel bereikt.

In de middag kwam een gynaecoloog en zei: mevrouw we proberen nu echt uren te rekken voor de baby maar zodra het voor u gevaarlijk wordt gaan we ingrijpen.. Zo gezegd zo gedaan. Om 20 uur kwamen ze zeggen “we moeten nu ingrijpen” (dit heb ik zelf niet meer bewust meegemaakt) de hartslag van de baby verzwakte.. doordat mijn bloedwaardes zo slecht waren moest ik een volledige narcose. En op 9 januari om 21.32 uur werd onze zoon Nova geboren via een keizersnede.

Ikzelf werd wakker en hoorde vaag iemand zeggen mevrouw u bent veel bloed verloren maar alles is goed! Daarna werd ik opnieuw wakker rillend en mijn vriend vertelde vrolijk dat Nova het goed deed. Ik mocht naar hem toe. Wowww wat klein dacht ik maar.. 975gram woog hij.. daar lag hij dan in een couveuse met draadjes en slangetjes.. De dagen erna knapte ik langzaam op.. en iedere dag keek ik opnieuw op dat hij er al was. Dag 2 rond middernacht kwam een arts naar de kamer en vertelde ons dat Nova een klaplong had en dat ze hem moesten beademen.. hij zei de komende 24 uur ligt het lot in zijn handen..

Uiteindelijk na 2 dagen deed hij het zo goed dat hij weer zelf mocht ademen! Wat waren wij trots! Vervolgens ging het goed.. hij kwam bij en groeide goed. Totdat zn buikje zwelde en hij flink pijn had.. Er werd gevreesd voor een darmontsteking.. Na 6 dagen werd hij geopereerd en het bleek te gaan om een darmknoop. Het stukje was verwijderd en hij kreeg een stoma. Na een paar daagjes mocht hij weer voeding en kon hij weer verder groeien! Yessss ook dat kon onze kleine man aan.

Alles ging goed. Zodra hij 2,5 kilo zou zijn zou de chirurg de operatie plannen om z’n darmpjes weer terug te leggen. Omdat hij een kleine hersenbloeding had gehad maakten ze iedere week een echo van z’n hoofdje. 25 februari gingen we vrolijk met Nova zijn grote broers naar het ziekenhuis en daar stonden de artsen ons op te wachten. Ze moesten ons spreken. Mijn hart voelde ik overal.. Nova had cystes in zijn hoofd en dat zou grote gevolgen hebben voor hem. Het voelde alsof iemand me met een hamer in mn gezicht sloeg! Ik keek mijn vriend aan en barste in tranen uit. Het gesprek met de kinderneuroloog maakte het duidelijk.. Hij heeft de ergste vorm van PVL (periventriculaire leukomalacie): zuurstof gebrek.

Na dit nieuws dachten we: nu moeten we extra genieten van ons wonder en ik las over Earlybirds Fotografie. Dit trok me meteen en dacht nu juist is het mooi om toch deze tijd vast te laten leggen en te genieten van elkaar. Helaas was papa verhinderd die dag.. (flink balen!!) Wat een geweldige ervaring! Even lekker genieten van mijn kindjes en dat vast laten leggen op foto’s.. Nadat ik de collage zag barste ik in tranen uit. Wat mooi!!! Dat heb ik wel 100x gezegd.. Als ik die foto’s zie dan zie ik mijn mooiste schatten en dat maakt mij sterk.. Blijven genieten van alle mooie momenten die we hebben!