Noud

Van de fotografe:

Twee weken geleden mocht ik weer eens op pad voor Stichting Earlybirds. Ik zou Noud ontmoeten in het ziekenhuis in Goes. Op het parkeerterrein loop ik zijn ouders al tegen het lijf, ik ken de ouders al, omdat ik eind November het afscheid van de tweelingbroer van Noud mocht vastleggen. Mees mocht helaas niet verder groeien dan 20 teken en kwam samen met Noud met 30 weken ter wereld. Ik mocht het liefdevolle en intieme afscheid van hem vastleggen, wat een enorme eer is. Ik heb die dag ook aangegeven bij de ouders dat ik ter zijner tijd ook heel graag van Noud een reportage zou maken. En dat was dus twee weken geleden. Noud is inmiddels overgeplaatst naar Goes, een stuk dichter bij huis en weegt nu 1300 gram terwijl hij met slechts 800 gram geboren is. Nog steeds is hij erg klein en fragiel, maar wat een prachtig mannetje. Ik vond het ook erg fijn om nu uitgebreid met de ouders kunnen praten, wat een achtbaan zijn de afgelopen maanden voor ze geweest en nog steeds. Ik hoop dat mijn foto’s uiteindelijk tot steun kunnen zijn en om al deze gebeurtenissen een plaatsje te geven. Pas op, ik kon onderstaand verhaal van de ouders niet zonder droge ogen lezen…..

————–

Van de ouders:

” Onverwacht was ik zwanger van een tweeling. Alles ging goed tot en met week 18. In week 19 zag de gyn wel dat er sprake was van een erg kleine placenta bij de onderste baby. De baby groeide niet goed mee ten opzichte van de bovenste baby. Tijdens de 20 weken echo in Goes zagen ze dat het hartje niet meer klopte van de onderste baby. Die dag vergeten we nooit meer. Daarna ging de bovenste baby doen wat de onderste baby ook deed. Niet goed groeien.

Met 25.5 weken werd ik opgenomen in het EMC Sophia ivm forse groeiachterstand. Ik kreeg longrijpersprikken en moest blijven. Heel heftig aangezien er thuis in Zeeland drie kinderen zaten van 4, 8 en 12 jaar. Elke dag kreeg ik CTG’s en twee keer per week een echo en doppler. Al snel bleek dat de bovenste baby aan het overleven was. Bloed ging voornamelijk naar hersenen, hart en nieren. Groeien deed hij amper. Tijdens de eerste week had de baby af en toe een slechte CTG. De tweede, derde en vierde week kwamen er steeds meer bij. De vijfde week was spannend en dagelijkse deseleraties (hartslagdalingen). De zesde week lag ik uren lang achter elkaar aan CTG en de laatste twee nachten sliep ik met CTG aan. Ik kreeg een magnesiuminfuus. We zaten te wachten op de CTG waaruit zou blijken dat er sprake was van foetale nood. Dat gebeurde op de dag na wereldprematurendag. 18 november om 03.01 uur werd ik wakker gemaakt. Ik lag aan het CTG en de gyn was bezig met mijn buik en ze maakte een echo. Ze belde een andere gyn. En ik kreeg te horen dat ik mijn man moest bellen en dat ze een keizersnede moesten zetten. Hartslag van de baby was 8 minuten lang al 40. Dan ging het een beetje omhoog om vervolgens weer richting 40 terug te gaan.

Noud en Mees zijn geboren om 04:17 uur. Raoul was er niet bij. Zeeland en Rotterdam is niet aan te rijden binnen een uur. Daarbij was hij niet wakker te krijgen die nacht. Zo moe van zes weken op en neer rijden en elke keer thuis in Zeeland drie kinderen nog op bed moeten leggen. Noud huilde heel zacht bij geboorte. Ik was 30 weken en 2 dagen zwanger geweest. Noud woog 840 gram en moest meteen naar ICN. Hij kreeg een navellijn. Mees was met 20 weken overleden. We wisten niet of hij een jongen of een meisje was. We waren voorbereid op het ergste. Misschien konden ze niet zien wat het geslacht was. Hij was natuurlijk al 10 weken overleden in mijn buik. Ons werd geadviseerd om een gender neutrale naam te kiezen. Maar toen ik weer op verloskunde lag, kwamen de gyn naar me toe met een rieten mandje. Daarin lag Mees. Ze omschreven hoe hij eruit zag. Maar ik had de foto’s al gezien omdat Esther (lieve vpk) met me mee ging naar OK. Het was ook Esther die me vroeg of er echt niet iemand was die me heel dierbaar was en die om de hoek woonde om met me mee te gaan naar OK. ik dacht meteen aan mijn jongste tante. Ze woont in Krimpen a/d Ijssel. We hebben haar gebeld en zij was er bij. Dat was zo fijn voor mij.

Esther had me al wat foto’s laten zien van Mees. Maar of hij nu een jongen was? Dat wisten we nog niet. De artsen haalden de doek weg en daar lag hij. Een klein mensje. Helemaal compleet. Alles erop en eraan. Tien vingers, tien tenen, een klein piemeltje en hetzelfde gezicht als Noud. Twee wondermooie snoetjes.

Noud lag op ICN en werd op dag 4 ernstig ziek. Ik merkte het met buidelen. Dit was niet de Noud die ik eerder op mijn borst had gehad. Gelukkig waren ze heel laagdrempelig en werd er meteen een arts gehaald om Noud te onderzoeken. Al snel bleek het te gaan om een bloedvergiftiging. Een gecompliceerde bacterie van de huid was binnengedrongen in zijn navellijn en had hem zo ziek gemaakt dat we Noud ook nog dreigde kwijt te raken. Hij spuugde gal en later bloed. Zijn lever en nieren deden het niet meer. Zijn cellen lekten vocht. Hij kreunde en was onrustig. Hij had pijn. Ademde snel en lag zichzelf te verzuren. 11 pompen met medicijnen, 3 bloedtransfusies, 4 infusen, een arterielijn, een urinekatheter en aan de beademing. Ze deden er alles aan om Noud te redden. Hij woog maar 760 gram. Ik zat in een hoekje op ICN in een buidelstoel en dacht 1 ding: ik wil het ziekenhuis uit rennen. Weg van hier en weg van de ellende die de prematurenwereld heet. ‘s-Nachts om 00:45 uur hadden we een half uur lang een gesprek met de neonatoloog. Het kan twee kanten op gaan vannacht…….

Om 01:30 uur lagen we in bed. Te wachten op een telefoontje. Kolven leek ineens zo zinloos. om 07:00 uur gingen we weer door de lange gang. Bang voor wat we te horen zouden krijgen maar ook lichte hoop omdat we niet waren gebeld. We kregen te horen dat Noud kleine druppels plas had geproduceerd in zijn urine katheter. Zijn nieren deden het weer na 24 uur. De antibiotica sloeg aan. Tegelijkertijd waren we bezig met het afscheid van Mees. Wat een dubbel gevoel.

Na 6 weken ICN (Sophia) mocht Noud naar medium care. Nu bijna 12 weken oud ligt hij nog in het ADRZ. Het gaat goed met Noud en hij heeft al best wat conditie om te drinken bij me. Eerst 5 cc, later 6cc, vanochtend zelfs 28 cc en daarna weer 10 cc. Kleine voetjes, kleine stapjes. Neem de tijd maar Noud. Je weet dat je welkom bent. Dus neem de tijd.

Kus van papa, mama, Sem, Imke, Chris en Mees*”