Noèl & Nyne

Terwijl er in onze naaste omgeving onverwachts en te vroeg een leven eindigde, begon er nieuw leven in mijn buik. Eindelijk maar toch -na bijna 3 jaar onvervulde wens tot gezinsuitbreiding- hadden we begin februari een positieve zwangerschapstest in handen! Soms komen wonderen in tweevoud. Zo bleek bij zes weken zwangerschap ons geduld dubbel te worden beloond met een tweeling op komst! Na een emotionele start van deze bijzondere meerlingzwangerschap volgden spannende weken waarin verschillende (dreigende) complicaties als donderwolken boven het aanstaande babygeluk hingen.

Ondanks deze zorgen was de 20-wekenecho zeer positief en bleken beide kindjes, zowel zoon- als dochterlief, een gemiddelde groeicurve aan te houden. Duidelijk werd nu ook dat ‘t een twee-eiige tweeling betreft met allebei een eigen vruchtzak (2 buitenvliezen en 2 binnenvliezen) en placenta. De weken die volgden verliepen vrij soepel. De schrik was dan ook groot toen bij 25+5 weken zwangerschap tijdens een reguliere controle in het Martini ziekenhuis door de gynaecoloog werd vastgesteld dat er bij onze dochter sprake was van een geïsoleerde groeivertraging. Na overleg met supervisor van het UMCG, volgde aldaar een uitgebreide screening. Helaas kwam de gynaecologisch specialist van het UMCG met dezelfde conclusie. De groei van ons kleine meisje bleef ernstig achter en leek zelfs te stagneren.

De zorg werd vanuit het Martini ziekenhuis overgedragen aan het UMCG en de controles werden opgeschaald naar om de dag (CTG en flowmeting) en eens per 14 dagen een groei echo. Hoewel de CTG’s telkens positief werden beoordeeld lieten de flowmetingen afnemende doorstromingen zien, waardoor over werd gegaan op dagelijkse controles. De thuismonitoring kende een zomerstop dus we gingen zelf dagelijks naar het UMCG op en neer. Het waren spannende en intensieve weken. Doordat de placenta van ons kleine meisje niet goed functioneerde kreeg zij steeds minder aanvoer van zuurstof en voedingsstoffen. Bij een zwangerschapstermijn van 32+3 weken vielen de metingen dusdanig tegen dat de gynaecologen ‘t er over eens waren geen risico te willen nemen in dit scenario. Ik kreeg in 48 uur tweemaal een longrijpingsinjectie toegediend en binnen een week werd ik opgenomen in het ziekenhuis om meerdere malen per dag controles te kunnen uitvoeren. De knappe koppen gingen er vanuit dat onze wondertjes binnen twee weken gehaald zouden moeten worden. Een afspraak bij de anesthesist werd al gepland. Door stuitligging van onze zoon (‘baby 1’) was een vaginale bevalling te risicovol, omdat onze dochter (‘baby 2’) door de groeiachterstand conditioneel te zwak zou zijn om zowel de weeën voor de uitdrijving van broer als die van zichzelf op te vangen. Wonder boven wonder bleven de doorstromingen stabiel en telden wij de dagen op.

We bereikten de magische 34 weken en zelfs de enorme mijlpaal van 36 weken! We lieten velen versteld staan. Wat waren we blij dat we ‘t zover hadden weten te rekken. We trakteerden de hele afdeling op taart. Omdat ik al tweemaal drie dagen achtereen forse oefenweeën had en er na 36 weken in het UMCG geen bedjes vrij waren voor opvang van onze zoon en dochter werd besloten om de zorg terug te leggen bij het Martini ziekenhuis. Het geval wou echter dat ook het Martini ziekenhuis vanwege beddendruk geen plek kon bieden aan onze kleine kanjertjes. Zodoende werden we bij 36+2 weken zwangerschap overgedragen aan Nij Smellinghe te Drachten met de indicatie om bij 37 weken de keizersnede uit te voeren.

Eenmaal in Drachten moest ons complexe dossier volledig doorgenomen worden en werden opnieuw allerlei checks gedaan. Omdat de OK-planning voor dinsdag 25 september (37 weken) al vol stond kon niet worden gegarandeerd dat de keizersnede daadwerkelijk dinsdags uitgevoerd zou worden. Toch werd ik die ochtend voorbereidt op de keizersnede en bleef ik nuchter vanaf de avond ervoor. Tussen de middag bleek er tijd over in het OK-schema en konden we naar de operatiekamer. Om 13.22 zag onze zoon; Noèl Samuel Leon met een gewicht van 2753 gram het levenslicht gevolgd door zijn zusje Nyne Jarah Lynn. Zij werd een minuut later ‘met de helm op’ (in de vliezen) geboren en had een gewicht van slechts 1640 gram. Van achter het venster in het operatiescherm moedigden we onze kanjertjes aan. Beiden lieten onmiddellijk van zich horen en deden ‘t erg goed. Ze behoeften helemaal geen ademhalingsondersteuning. Wat waren we opgelucht! Ongelooflijk fijn die eerste huiltjes te horen! Na een eerste check door de kinderarts mochten ze beiden even bij mij op de borst liggen. Wat een groot geschenk! We bewonderden onze kleintjes en knuffelden met z’n viertjes. Wow! Een intens moment van puur geluk. We voelden ons zo rijk!

Omdat Nyne maar liefst 5 weken groeivertraging had opgelopen vanwege placenta insufficiëntie (haar navelstreng was volgens de kinderarts niet dikker dan dat van een potlood) en broerlief enigszins dysmatuur bleek, werden ze opgenomen op de couveuseafdeling. Nyne kreeg een schedelinfuus, sonde en werd aan de monitor bewaakt. Noèl werd ook gemonitord, maar had geen extra zorg nodig. Hij dronk zelfstandig. Beiden ondergingen fototherapie vanwege hoog bilirubinegehalte (geelzucht). Ondanks deze opstartprobleempjes mocht Noèl na twee dagen al uit de couveuse en bij ons op de kraamafdeling verblijven. Zijn dappere zusje ging met sprongen vooruit. Elke dag zagen we haar bewuster en krachtiger worden. Binnen tien dagen ging ze van couveuse naar warmtebedje en van warmtebedje naar een wiegje met kruiken, mocht ze van de monitor en kon het schedelinfuusje verwijdert worden. Geweldig!

Een dag later kwam Jacqueline bij ons in het ziekenhuis voor het maken van een liefdevolle fotoshoot van ons complete gezin. Een bijzonder moment, aangezien grote trotse broer Jonah zijn moeder al ruim zes weken thuis moest missen en we nog niet met z’n vijven op de gevoelige plaat waren vastgelegd. Het bad- en buidelmoment had reeds plaatsgevonden, maar Jacqueline nam prachtige foto’s van het voedings- en uitbuikmoment.

Drie dagen na de shoot, exact twee weken na de geboorte van Noèl & Nyne, hield onze mooie ukkepuk de afgekolfde moedermelk binnen en dronk zelfstandig alle flessen leeg. Ze wist zichzelf goed op temperatuur te houden, haar bloedwaarden normaliseerden en ze woog intussen 1750 gram, waardoor we geheel onverwachts met ontslag naar huis mochten. Zo vaak gedroomd over en verlangd naar deze dag. Op 9 oktober werden we EINDELIJK thuis als gezin herenigd. Home Sweet Home! Onze harten zijn vervuld van vreugde, geluk, trots, maar bovenal dankbaarheid. Dankbaar voor dit nieuwe leven dat ons gegeven is.

Wonderen bestaan!
Onze wens mocht dubbel in vervulling gaan.
Verrast, Verwonderd, Vertederd, Zo blij,
Alles voelt anders met jullie erbij!

————————-

Van de fotografe:

Lieve familie Romer ik heb genoten tijdens de fotoshoot van jullie prachtige gezin. Fijn dat jullie nu thuis zijn en het echte genieten nu kan beginnen. Ik wens jullie veel liefde en geluk toe.

Liefs Jacqueline Mooren