Moos

 
Van de fotograaf:

Vanochtend heb ik mooie Moos ontmoet! Een lief mannetje die met 29 weken geboren is. De zwangerschap van mama was wel wat zwaar maar er waren geen aanwijzingen voor vroeggeboorte, toen plotseling de weeën begonnen. Papa en mama waren net twee dagen terug uit Italië! Gelukkig heeft Moos nog twee dagen in de buik kunnen blijven voordat hij geboren werd. Zo waren zijn longetjes in ieder geval al beter gerijpt. Moos deed het heel goed. Hij heeft in het begin wel een infectie opgelopen maar daar heeft hij zich goed doorheen gevochten. Ook na de verhuizing van het Radboudziekenhuis naar Canisius Wilhelmina Ziekenhuis kreeg Moos het wat moeilijker.

Tijdens de reportage dronk Moos voor het eerst krachtig aan de borst. Papa en mama waren uiteraard enorm trots op hem! Hoewel papa al weer aan het werk is, kan hij Moos veel zien omdat hij in het ziekenhuis werkt. Dat is fijn! Nu nog de laatste puntjes op de i in de kinderkamer en een paar weekjes aansterken en dan mag Moos mee naar huis!

Manon en Gerjon, heel veel geluk met Moos!

———————

Van de ouders:

Tijdens mijn zwangerschap had ik regelmatig last van harde buiken. Ik deed het wat rustiger aan op mijn werk, maar merkte dat het steeds zwaarder werd. Gelukkig kon ik even bijtanken op vakantie. We hebben onze ‘babymoon’ heerlijk relaxed in Italië doorgebracht. Eenmaal thuis kreeg ik meer last van de harde buiken, deze werden steeds regelmatiger. Toen de verloskundige kwam bleek ik al 5-6 cm ontsluiting te hebben! Wat schrokken we van dit bericht, snel wat spullen bij elkaar geraapt en naar het Radboud UMC gegaan. Hier begon onze rit in de rollercoaster.

Met 28+5 zijn wij opgenomen, ik kwam in bed te liggen en werd terwijl er infusen geprikt werden door de gynaecoloog onderzocht. Alles ging hier voor mijn gevoel heel snel. Ik bleek er reeds ver gevorderde ontsluiting te hebben (8cm) en al gauw zaten we op 10 cm. De weeën werden heftiger en even leek ons baby’tje deze zelfde avond nog ter wereld te komen. Snel werd medicatie toegediend om longetjes te laten rijpen en om hersentjes te beschermen.

Gelukkig sloegen de weeënremmers toch aan en heeft de longrijpingsmedicatie nog 40 uur kunnen inwerken. Ik heb al die tijd op bed gelegen, zodat er geen druk op de vliezen kwam. Het was belangrijk deze intact te laten, zodat ons mannetje zo lang mogelijk kon blijven zitten. Hij lag in stuitligging, als de vliezen ook tijdens de bevalling heel bleven zou er meer ruimte voor het hoofdje gecreëerd worden. Dit betekende meer kans op een goede start voor ons mannetje, hier gingen we dus voor!

De weeën braken door de remmers heen. Om niet achter de feiten aan te lopen en de bevalling zo gecontroleerd mogelijk te laten verlopen, moesten we nu doorpakken. Weeënopwekkers werden gestart met vele sterke weeën tot gevolg. 6 uur later was daar onze zoon: Moos! Hij is door de kinderarts opgang geholpen met de ademhaling en heeft verder een goede start gehad. Hij weegt 1450 gram en is voordat hij aan begon te komen gezakt naar 1197 gram.

Hij heeft 3 weken in het Radboud gelegen met de nodige ‘dips’ door de onrijpheid van zijn hersentjes. Hij heeft een infectie gehad waardoor hij erg ziek was en de kracht niet meer had zelf adem te halen, vreselijk om hem zo achteruit te zien gaan. Maar wat is hij sterk en wat zijn wij trots op hem! Gedurende de opname in het Radboud en in het Canisius Wilhelmina ziekenhuis (waar we inmiddels zijn) gaan we in een hobbelige stijgende lijn de goede kant uit.

Moos is nu 6 weken oud (35 weken) en weegt al rond de 2300 gram. Hij is steeds stabieler aan het worden en inmiddels van meeste toeters en bellen verlost. Hij krijgt nog voeding via een sonde naar zijn maag, maar begint al steeds meer zelf te drinken.

Wij vinden het erg bijzonder dat Stichting Earlybirds zich inzet om ouders in deze moeilijke tijd een hart onder de riem te steken. Merel heeft foto’s gemaakt tijdens de verzorging en tijdens het buidelen. Ook mocht zij getuigen zijn van het moment dat Moos de eerste keer zelf dronk! Fijn dat er vrijwilligers zijn die begrijpen hoe het is om een prematuur kindje te krijgen en wat voor een waarde deze foto’s voor ons hebben. Met deze mooie foto’s kunnen wij wat positiever terugkijken op de hele ziekenhuis periode, waarvoor onze dank!

Wij zijn de rollercoaster inmiddels nog niet uit, maar het einde van de opname komt langzaam in zicht. Nog een aantal weken doorzetten in het CWZ en dan mag Moos met ons mee naar de plek waar wij zo graag mee naar toe willen nemen, naar huis!

Liefs van de trotse papa en mama van Moos.