Milo
Van de ouders:
Onze kanjer Milo! Geboren bij 29 weken en 3 dagen zwangerschap op 27 juni 2018.
Deze bevalling was alles behalve makkelijk. Tot een week of 18 waren wij vrij zorgeloos zwanger, totdat mijn bekken op begonnen te spelen. Ook werd er toen een laag liggende placenta geconstateerd, maar in die termijn niet veelzeggend. Doordat ik als verpleegkundige nu werkzaam ben in de thuiszorg, was mijn werkveld heel erg veranderd waardoor ik dus helemaal thuis kwam door de bekken, in eerste instantie. Lopen met een bekkenband, rolstoel voor de grotere afstanden en autorijden was er al niet echt meer bij totdat ik de eerste menstruatie-achtige bloeding kreeg. Toen begon onze reeks van vele opnames.
Doorgestuurd door mijn verloskundige naar het ziekenhuis werd er bij 21 weken een placenta previa totalis vastgesteld. Alles zag er goed uit, maar ik had zo’n 3x per week een abonnement op het ziekenhuis om controles te laten doen tav mijn bloedverlies. Het werd steeds een beetje erger, maar de baby maakte het goed. Bij 24,4 vertrouwden de artsen het in mijn eigen ziekenhuis niet meer en werd doorgestuurd naar Maastricht voor een consult. Ik moest met deze complicaties naar een groot ziekenhuis. Longrijpingsspuit en weeënremmers in 1 zin deden mij mentaal even instorten.
Diezelfde nacht, nadat ik de 1e longrijpingsspuit kreeg, volgde de eerste grote bloeding. Deze zorgde voor contracties waarna ik weeënremmers kreeg. 10 dagen verbleef ik in Maastricht waar ik nog 2 grotere bloedingen kreeg. Op 2 juni mocht ik terug naar huis, met de strenge mededeling om rust te houden. Dwz: maar 1x per dag de trap op en af, niet meer alleen thuis blijven met mijn oudste zoon en tillen ed was helemaal uit den boze. Dit alles om te voorkomen dat het de baarmoedermond zou prikkelen en er een nieuwe bloeding zou optreden. 2,5 week ben ik thuis geweest. Ik bleef oud bloed verliezen, maar hoefde me pas bij helderrood en dus vers bloed weer te moeten melden in mijn eigen ziekenhuis.
In de nacht van 19 op 20 juni volgde een hele heftige bloeding thuis waarbij ik minimaal één liter bloed thuis ben verloren. Als je net denkt dat het niet erger kan, gebeurt het dan toch. Met piepende banden en sirenes dit keer naar Veldhoven. 2 bloedtransfusies volgde en het bleef rommelen in mijn buik. Precies 8 dagen later, in de vroege ochtend van 27 juni, herhaalde dit scenario zich weer. Alleen was de pijn in mijn buik zo heftig en de weeën zo pijnlijk, dat er een code rood werd geslagen en ik naar de OK werd gereden. Onze kleine man zat op dat moment ook niet meer lekker in mijn buik. Middels een spoedsectio, waarbij ik onder algehele narcose werd gebracht, werden we opnieuw ouders van onze kanjer.
Papa week geen moment van Milo’s zijde en ik werd opgehaald nadat ik ontwaakt was op de verkoever. Een heel stuk van de film ben je dan kwijt. Zo was je zwanger en zo zie je je kleine mannetje in de couveuse liggen. Het overrompelt je, je wordt enorm geleefd en de dagen die volgen blijven enorm spannend.
Zo haalt Milo gelukkig vanaf dag 1 zelf adem met behulp van de ademhaling ondersteuning en dat zonder extra zuurstof. Echo’s van zijn hoofd zijn allemaal goed. Het infuus mag er uiteindelijk vanaf wanneer Milo 18cc borstvoeding via zijn sonde krijgt en langzaamaan groeien we steeds verder.
Aansluiting vinden we bij ouders in het Ronald McDonald huis, die precies aanvoelen hoe je je voelt. Waar je aan 1 woord genoeg hebt. Het overvalt je ergens hoe veel kindjes er op de NICU liggen. Hoop en vrees ligt dan zo dicht bij elkaar.
Na precies 4 weken, worden we op 18 juli overgeplaatst naar ons eigen ziekenhuis. Milo is dan 3 weken oud. Maar in welke termijn tel je nou? Tellen we vanaf Milo’s geboortedag? Ik merk dat we toch ook tellen in onze zwangerschapsweken. Want dat was eigenlijk de bedoeling. 33 weken en 1 dag zou ik zwanger zijn toen Mieke van Earlybirds onder bij het geboortecentrum op ons zat te wachten. Spannend! Dit zouden de eerste foto’s worden van ons gezin van 4. Allebei onze zoons deden het fantastisch! Zo hebben ze de flow gedurende de sessie gestopt. Dat was toch de bedoeling voor deze week en dus spannend hoe Milo het gaat doen en of deze eraf mag blijven. Milo was heel erg ontspannen, liet het allemaal prima gebeuren en ook grote broer had een heel mooi aandachtig moment met zijn kleine broertje. Wij blijven groeien tot de dag dat we Milo mee naar huis mogen nemen.
Mieke, bedankt voor de reportage! Wij zijn, na het zien van de sneak peak, erg benieuwd naar het eindresultaat.
——————-
Van de fotografe:
Lieve Lindsay, Pedro, Jonah en natuurlijk Milo,
Een turbulente periode is nog zwak uitgedrukt. Spanning en chaos is een betere omschrijving. Ik hoop dat het nu achter jullie ligt en je kunt gaan genieten van jullie mooie gezin!
Lieve groet en een knuffeltje voor de mannekes,
Mieke.
Tranen van meedeleven, tijdens dit prachtig, openhartig verhaal! Tranen van geluk omdat ik weet, dat het nu goed gaat komen! Daar geloof ik in…… Liefs oma Amsterdam
♥️
?
Wat prachtig beschreven…..en wat een mooie foto’s ??
?
Alsof ik bijna mijn eigen verhaal lees.. 🙁
Mannetje geboren na een placenta praevia totalis bij 28.6 wkn in veldhoven. . Ook meerdere transfusies en grote bloedingen.
Kippenvel krijg ik als ik het lees.
Veel geluk met jullie ventje.
(zie EZRA 14-09-2015)
Dankjewel Peggy!
Als ik iets heb gezien op de NICU, is dat je niet de enigste bent.
Ik heb je verhaal even opgezocht en zie day je zelf op de ic nog hebt gelegen.
Heel pittig! Bedankt voor je liwve reactie ?
Wow, ik lees het verhaal met kippenvel. Ik herbeleef mijn eigen zwangerschap met placenta praevia totalis en het stuk wat je mist tussen het onder narcose gaan en je kindje zien.. daar heb ik best wat moeite mee gehad. Onze dochter is gelukkig pas geboren na meerdere forse bloedingen en verplichte rust bij 35.0
Zet hem op en geniet van je mooie mannen! En Milo, flink groeien en sterk worden zodat je lekker mee naar huis mag!
Mooi geschreven, en hele mooie foto’s
?
Dankjewel voor je reactie en lieve woorden! Ja heel heftig! Iets wat ik absoluut niet wilde en toch moest gebeuren helaas. Zo blijkt maar weer dat mijn ervaring ook andere mama’s treft. Ik krijg goede begeiding uit het ziekenhuis en gelukkig groeit Milo heel erg goed! ?