Mick

15 april 2025 : de uitgerekende datum van ons liefste mopje; Mick.
Ergens in de buurt van die 15 april zou je geboren worden. Maar nu ben je al 8 weken bij ons. 8 lange, 8 korte, 8 fijne, 8 klote, 8 gekke weken.
‘Jullie zitten in een achtbaan aan emoties’ wordt vaak tegen ons gezegd. Soms denk ik daarover na en inderdaad, er zitten wel heel veel gelijkenissen aan een ritje in de achtbaan. Je begint (net als een zwangerschap) met lang wachten in zo’n kronkelende rij waar geen einde aan lijkt te komen. Er staan overal van die mooie bordjes hoe lang je nog moet dus je begint je langzaamaan wel voor te bereiden. Je bent gespannen..maar ook nieuwsgierig en enthousiast over wat komen gaat en je hebt er zin in!
Alleen….werd in ons geval na tweederde wachtrij wel een hele onverwachte ‘fast pass’ in ons handen gedrukt waardoor we ineens in dat wagentje in de achtbaan zaten en de achtbaan maar gelijk vertrekt zonder te checken of die grote veiligheidsstoel wel goed vastzit ( de vraag of die überhaupt wel eens goed vastzitten valt natuurlijk ook over te discussiëren)
Je vertrekt, wordt door die losse gordel lekker door elkaar gerammeld en gaat een paar keer over de kop. Die adrenaline doet heel veel met je brein! Een kick! Maar die angst en spanning blijft wel.. stel er gebeurd nu iets? We blijven op de kop effe hangen.. of die gordel raakt toch los???
Ik denk dat ons brein ook wel zo gefunctioneerd heeft de afgelopen weken. Er is enorme blijdschap, vreugde, ongelofelijk veel liefde voor dat veel te kleine mensje.. maar ook dagen dat ik het liefst even alles opnieuw zou willen doen. Ik ben echt geheel onverwacht binnen anderhalf uur bevallen in het ziekenhuis (gelukkig hebben we dat nog nét gehaald) met 30.1 weken. Het werden 7 weken ‘wonen in een ziekenhuis’. Eerst 2 weken WKZ en daarna 5 weken Sint Antonius Leidsche rijn. Eerst aan een cpap, toen een lang traject optiflow, tussendoor alle testen en scans (en gelukkig…alles oké!).
Tuurlijk je bereid je erop voor.. maar wij werden nu zo onverwacht in plaats van Tom en Milou de ‘papa en mama van Mick’
Heel eerlijk…ik voelde me niet altijd ‘mama van Mick’. Dat werkt met zo’n ziekenhuis opname een beetje anders denk ik.. je kunt hem in het begin niet even zomaar oppakken en even lekker knuffelen.  Alles gaat op Mick zijn tempo en je bent super voorzichtig. Jezelf opsluiten in het ziekenhuis en 24/7 bij hem blijven is geen optie. Geloof me.,. ik heb het soms wel geprobeerd, maar de muren komen dan wel op je af zal ik je vertellen. Dus je gaat even naar buiten… thuis een wasje draaien ( iets ‘normaals’ doen vond ik het fijnste) soms een beetje afleiding zoeken. Je was je aan het voorbereiden op het moment dat dat altijd mét je kind in de buurt zou zijn.. en nu laat je het achter in het ziekenhuis (met een géwéldig lief, zorgzaam, betrokken, professioneel neonatologie team er omheen..  daar zal t niet aan liggen) maar dat dubbele gevoel blijft..
Nu zijn we uit de achtbaan gestapt. Want we zijn thuis! Geen slangetjes meer.. thuis alles een beetje zelf uitvogelen (maar met meer kennis over baby’s dan ik ooit daarvoor zou kunnen leren dankzij dat geweldige neo-team).
Ik heb weer een soort kraamweek 2.0 gevoel. Weer net zoveel adrenaline als bij de bevalling. Als Mick lag te slapen lag ik er met ogen wagenwijd open naast. Nu kan ik na een weekje wel zeggen dat dit gelukkig overgaat en het steeds weer wat meer normaal wordt, en we ongelofelijk genieten van onze kleine man. Dat we vooral ook gezegend zijn dat hij er is!
Voorlopig blijf ik even bij de Efteling vandaan…
Mama van Mick